اختلاف کلینتون و اوباما در مورد مذاکره با طالبان

ولی نصر که اکنون رییس انستیتوت نیچه در دانشکده مطالعات بین المللی پیشرفته در دانشگاه جان هاپکینز است، تا زمان مرگ ریچارد هول بروک، نماینده ویژه ایالات متحده امریکا برای افغانستان و پاکستان در سال 2010، مشاور وی بوده است.

بارک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده امریکا که پیامدهای تهاجم نظامی ایالات متحده امریکا به افغانستان در سال 2001 را به میراث برد، هنگام آغاز کار ریاست جمهوری تعهد نمود تا به این جنگ پایان بدهد.

اما نصر در گزیده ای از کتاب جدیدش به نام "ملت صرف نظرکردنی: عقب نشینی سیاست خارجی ایالات متحده امریکا"، نوشته است: «دوران کارم در اداره اوباما به یک تجربه عمیق توهم زدایی مبدل شد».

کلینتون که پس از چهار سال کار به حیث وزیر خارجه در ماه جنوری از مقام اش کناره گیری کرد، هنگامی که برایش ممکن گردید مستقیماً و به صورت منظم هفته وار با باراک اوباما ملاقات می کرد و در مورد شرایط قبول این وظیفه تاکید می نمود.

نصر در گزیده ای از کتاب اش که در بخش آنلاین مجله "فارن پالیسی" روز دوشنبه انتشار یافت، نوشته است که کلینتون این امکان را یافت تا "در اطراف به اصطلاح دیوار برلین که اوباما را در مقابل گزینه ها و ایده هایی که نمی خواست در نظر بگیرد محافظت می کرد، دسترسی یابد».

او نوشته است: «مناسبات کلینتون و اوباما خوب شد اما در مورد افغانستان و پاکستان وزارت خارجه می بایست ناامیدانه تلاش کند تا کاخ سفید به حرف هایش گوش فرا دهد».

به گفته ولی نصر، «هرگاه سرسختی و احترامی که کلینتون از آن برخوردار بود، وجود نمی داشت، وزارت خارجه به هیچ وجه نمی توانست در تدوین پالیسی ها تاثیری داشته باشد».

به طور خاص کلینتون از آن فکر هول بروک حمایت می کرد که واشنگتن باید بکوشد به مثابه راهی در جهت پایان دادن به جنگ، مذاکرات آشتی با طالبان را تسهیل کند.

نصر گفته است که کارمندان کاخ سفید در مورد این طرز فکر هول بروک شک و تردید داشتند و مانع پیاده شدن افکارش می گردیدند و از این نگران بودند که گفتگو با طالبان تنها موجب افزایش نفوذ او می شود. نظامیان فکر می کردند که مذاکرات سیاسی به مثابه راه حل بیرون رفت از افغانستان، استراتژی موثر ضد شورشگری را تضعیف می کند.

نصر مدعی است که «کاخ سفید سفیرهای ایالات متحده امریکا در افغانستان و پاکستان را تشویق می کرد که در وزارت خارجه باشند، اما مستقیماً با کاخ سفید کار کنند و به این ترتیب اداره مربوطه شان را تضعیف می کرد».

به گفته نصر، «این سفرا به زودی دریافتند که غرض ورزی و عناد حکومت علیه هول بروک را چگونه مورد دستکاری قرار دهند و از آن به نفع خود استفاده کنند».

پاتریک ونتریل، کفیل معاون سخنگوی وزارت خارجه ایالات متحده امریکا از ابراز نظر در مورد این کتاب خودداری کرد، اما گفت: «ما سهم مان را ادا می کنیم». او علاوه کرد که وزارت خارجه «مناسبات کاری عالی با کاخ سفید دارد».

ونتریل گفت: «ما واقعاً از پیشرفت هایی که در افغانستان نموده ایم، دفاع می کنیم، اما فراتر از آن من نمی خواهم به مباحثات میان ادارات دولتی بپردازم».

با اینهم نصر از مبارزه سخت وزارت خارجه برای استمالت کاخ سفید پیرامون مذاکرات صلح با طالبان سخن به میان می آورد که اِعمال نفوذ برای نیل به آن، بیش از یک سال را در بر گرفت. او می نویسد: «موفقیت های وزارت خارجه اندک بودند و مبارزه اش زیاد».

نصر می افزاید: «پس از آن که کاخ سفید این بدیل ها را از پا در آورد، دیگر برای (وزارت خارجه) کمتر محلی برای تسلی خاطر وجود داشت که سفارش هایش در مورد آشتی با طالبان و یا دیپلوماسی منطقه یی سرانجام بتوانند جنگ را پایان بدهند و مشی سیاسی رسمی گردند».