اسراييل نيز ميزبان مهاجران غيريهودي شد

اسراييل از يکطرف به آنها پناه ميدهد و از سوي ديگر بايد مانع ورود هرچه بيشتر پناهنده گان به آن سرزمين گردد. در حاليکه سياستمداران اسراييل براي حل اين مشکل عاجز مانده اند، جنبش هاي کوچک در سطح عامه ابتکار عمل را در دست گرفته اند. يکي از اين جنبش ها يک گروه محصلان جوان است که بنام "فيوجي فرايدي" هر روز جمعه در مرکز تل ابيب بدين منظور گردهم مي آيند.

در مارکيت کارمل در قلب تل ابيب، عصر روز جمعه ازدحام بسيار شديد است. همه مردم ميخواهند قبل از تعطيل آخر هفته بسرعت مواد مورد نياز خود را خريداري کنند. زنان خريطه هاي بزرگ مملو از مواد خوراکي را از بين جمعيت انبوه مردم حمل ميکنند و فروشنده گان قبل از ختم بازار تلاش ميکنند همه چيز هاي را که دارند بفروش برسانند.

اما مقدار زياد مواد خوراکي هنوز باقي ميماند و پس از بسته شدن بازار سيب هاي که به اصطلاح کمي داغي اند، ترکاري و نان خشک که قابل خوردن اند، به کثافت داني ها انداخته ميشوند. همان بود که جسي فوکس و همقطارانش به فکر "فيوجي فرايدي"، يا جمعه ايکه به پناهجويان کمک ميکنند، افتادند.

جسي ميگويد:

"درين مارکيت در جنوب شهر، مقدار بسيار زياد مواد خوراکي بدور افکنده ميشود، در حاليکه پنج دقيقه آنطرفتر، در ميان يک پارک صدها پناهنده زنده گي ميکنند که نه خانه دارند و نه چيزي براي خوردن. ازينرو ما شروع کرديم چيز هاي را که ديگران دور مي اندازند جمع آوري کنيم."

اين گروه محصلان هر روز جمعه کمي قبل از بسته شدن بازار به اين مارکيت مي آيند و جعبه هاي بزرگ را با مواد خوراکي مثل بادنجان رومي، کاهو، سبزي، خربوزه، کيله، نان خشک و غيره پر کرده و به پناهجويان ميبرند.

"بار اول ما همه چيز را به موتر انداخته و به پناهنده گان برديم. اما آنها اکثريت چيز ها را اصلاً دست نزدند. آنها گلپي را نميشناختند و اووکادو را در زنده گي خود نديده بودند."

امروز آنها اووکادو را، که شبيه ناک بزرگ است، ميخورند، و مددکاران جنبش "فيوجي فرايدي" هم روز بروز بيشتر ميگردند. در حال حاضر 17000 نفر از ترس جنگ، تعقيب و پيگرد و بدبختي هاي اقتصادي به اسراييل پناه برده اند. بيشتر آنها از اريتيريا يا سودان اند.

يکي از پناهجويان که سايمون نام دارد ميگويد:

"من هفت ساله بودم که قريۀ ما مورد تاخت و تاز قرار گرفت. حکومت مليشه هاي سوارکار را فرستاده بود. آنها همه چيز را چپاول کردند، قريه هاي ما را به آتش کشيدند و تعداد بيشمار مردم را به قتل رساندند. هر کسي که از خود دفاع ميکرد، کشته ميشد."

سايمون با خانواده اش از آنجا فرار کرده و از طريق خرطوم به مصر رفتند. آنها به دليل مسيحي بودن در آنجا هم نتوانستند بيشتر از چند سال باقي بمانند. همان بود که به کمک قاچاقبران خود را به تل ابيب رساندند. آنها مانند بسياري از پناهنده گان ديگر اميدوار بودند که در اسراييل مشکل شان درک شود. دقيقاً همين مسأله حکومت اسراييل را با مشکل روبرو ساخته است، چنانچه رييس ادارۀ رفاه اجتماعي تل ابيب ميگويد:

"ما اينرا مي فهميم که پناهنده بودن چه معني دارد، زيرا چنين حالتي را يهوديان در قسمت خود هنوز به خاطر دارند. پس ما مسؤوليت داريم. از سوي ديگر 3 ميليون پناهجوي افريقايي در مصر بسر ميبرند. وقتي برخي از آنها اکنون در اسراييل اجازۀ کار را بدست بياورند، آنگاه ديگران هم به اينجا رو مي آورند."

يافتن يک راه حل براي اسراييل کار دشواريست، آنهم در حالتي که کشور سودان به عنوان دشمن اسراييل تلقي ميگردد. پوليس اسراييل افريقايي هاي را که اسناد ندارند پيوسته بازداشت ميکند، و از آنجاييکه در زندان ديگر جاي باقي نمي ماند، بازداشت شده گان قبلي را دوباره رها ميکند. آنها اجازۀ کار ندارند و برخي از آنها به کشور شان برگردانده ميشوند. تعداد بسيار کمي اند که به عنوان پناهنده شناخته شده و اجازۀ کار و اقامت را دريافت ميکنند.

اينا روتشايد/صفي ابراهيم خيل

ويراستار: رسول رحيم