اقامتگاه پناهجویان در اتریش؛ "زندگی در جهان سوم"

از جمله بیش از 4500 پناهجو که قبل از همه از سوریه، افغانستان و افریقا می باشند، در حال حاضر نصف آن ها زیر سقف به سر می برند. اقامتگاه ها به طور مایوس کننده ای بیش از حد پر می باشند. از چهارشنبه (5 ماه آگست) به این سو اسکان پناهجویان در این کمپ ها متوقف شده است. وزارت داخله اتریش می خواهد پناهجویان و کسانی را که تازه آمده اند در تمام کشور تقسیمات کند. اقامتگاه های اضطراری پیش بینی شده به شمول قشله ها، زندان ها و خیمه گاه ها تا حال مورد جنجال قرار دارند. وضعیت در بزرگترین اقامتگاه مرکزی ترایزکیرشن متشنج باقی مانده است.

در گرمای سوزان تابستان، زنان، مردان و اطفال با انضباط در یک صف ایستاده اند. بسیاری آن ها قبلاً در اقامتگاه مرکزی ترایزکیرشن که بزرگترین مرکز پناهجویان در اتریش است، ثبت نام شده اند.

در کنار جاده، در کُل گروه های کوچک در سایه درختان نشسته اند. اکثر آن ها مردان و زنان جوان با اطفال کوچک می باشند. این مهاجران از سوریه، افغانستان و افریقا می باشند.

یک مهاجر افغان کاغذی را نشان داده و می گوید: «با این ورق شما می توانید داخل بروید، بیرون برآیید و نان بخورید. اما کسانی در مقابل دروازه قرار دارند که چنین کاغذی ندارند.»

رمز درج شده در این ورقه در مدخل ساختمان سکن می شود. این افغان از یک هموطن اش می پرسد که وضع غذایی چطور است؟ و بعداً پاسخ وی را ترجمه می کند: «یک قرص نان با نیم دانه بادنجان رومی.» آنها برای به دست آوردن این غذای ناچیز باید ساعت ها انتظار بکشند. صف انتظار برای تشناب غالباً نیم ساعت و برای غذا نزدیک به دو ساعت است.

یک مهاجر الجزایری می گوید: «زنان و اطفالی اینجا هستند که روی جاده می خوابند. آن ها لباس خواب ندارند.»

این الجزایری جوان قبلاً برای دو ماه در اردوگاه بیش از حد پر پناهجویان خیمه داشت. بیش از 4500 زن، مرد و طفل در یک محل تنگ زندگی می کردند که نصف آن ها در زیر آسمان، در چمن پیشروی یک ساختمان نو سازی شده شب را سپری می کردند. این ساختمان قبلاً در زمان قیصر آلمان مکتب ضابطان بوده است.

خبرنگاران نباید بدون موافقت وزارت داخله اتریش به این کمپ داخل گردند. کسانی که چنین مجوزی نداشته باشند، برای روزها معطل می مانند.

در جاده ای که مهاجران انتظار می کشند، در پیش روی سیم خاردار دو زن جوان کیک تقسیم می کنند. آنها در شیشه پیش روی موتر شان شعار «به اتریش خوش آمدید» را به چندین زبان نوشته اند. در هنگام توزیع کیک، این دو زن مورد هجوم و زیر فشار قرار می گیرند. علایم تردید، گرسنگی و تشنج در بین پناهجویان مشهود است.

ربه کا مایر، یکی از این زنان می گوید: «من نمی دانم که پیشتر چطور جرئت کردم، همین حالا این شجاعت خود را از دست داده ام. قبلاً برخوردها ملایم تر بود. همین طور است دیگر. من در ویانا معلم هستم و سارا یکی از شاگردان من است که خود پنج سال پیش از افغانستان به اینجا پناه آورده است. بسیار تجربه کسب کرده است و من از طریق وی به این مسأله علاقه گرفتم. می دانم که حکومت باید دست به عمل بزند، اما من پاسخ قناعت بخشی پیدا کرده نمی توانم. از این رو من به هر وسیله ای که در اختیار داشته باشم کمک می کنم و آنچه را در توان دارم انجام می دهم.»

ربه کا مایر که در ویانا معلم است، یک تعداد خانواده ها را می شناسد. او با اطفال بازی می کند، به آن ها زبان آلمانی درس می دهد و پروژه راه اندازی یک مکتب را در نظر دارد.

از ذخایر اجناس این شهر کوچک وسایل زمستانی به مهاجران کمک شده است که برای گرمای تابستان هیچ ضرورت نیستند. خوش آمدید گفتن به مهاجران یعنی فراهم کردن خوارکه، سبزی جات، میوه و نوشیدنی.

در مغازه تیلفون های موبایل که نزدیک به مرکز اولیه پناهجویان است، مردان جوان برای تیلفون های شان کریدت کارت می خرند و یا این که از اتاقک های انترنت استفاده می کنند تا به خانواده های شان در کشورشان اطلاع بدهند که سفر شان موفقانه بوده است و به اتریش رسیده اند.

اندر خان، مالک این مغازه 27 سال پیش به ترایزکیرشن آمده است. او می گوید: «من روزگار خرابی را دیده ام، اما آنچه را اکنون می بینم ، چیزی است که هیچگاه شاهد آن نبوده ام. اتریش نیز مانند جهان سوم شده است. وضع من خوب است، داد و ستد بهتر شده است. اما می خواهم قدری شاهد نظم هم باشم.»