الجزایر، پنجاه سالگی استقلال ناکامل

حالا برای بسیاری الجزایری های جوان دیگر این خوشی ها رنگ باخته است. برای چند روزی الجزایری ها مرکز ثقل سیاست شان را به جای دیگری انتقال داده اند. منطقه تفریحی «سیدی فرج» که در غرب کشور واقع شده است، کانون جشن های پنجاهمین سالگرد استقلال «ملت بزرگ» قرار دارد.

عبدالعزیز بوتیفلیقه، رییس جمهور الجزایر شام چهارشنبه ریاست این جشن ها را در دست گرفت. با رقص ها و جشنواره های موسیقی که در آن حدود 800 هنرمند، رقاص، آوازخوان و گروه های موسیقی محلی شرکت داشتند، این کشور از مبارزه خونین اش علیه قدرت اشغالگر فرانسه یادبود به عمل آورد. آتش بازی ها آسمان الجزایر را روشن ساخته بود و پرچم های سبز، سفید و سرخ الجزایر در جاده ها به اهتزاز درآمده اند. در پایتخت الجزایر در آبده قربانیان شمع ها روشن گردیده اند. الجزایری ها تا روز شنبه می خواهند این مراسم را برپا نگه دارند.

مردم متفرق

الجزایر که در شمال افریقا واقع شده است، در پنجم ماه جولای سال 1962 پس از 132 سال از قدرت اشغالگر فرانسه استقلال اش را اعلام کرد. در پس منظر این اعلام استقلال، جنگ هشت ساله خونین بین فرانسه و الجزایری ها قرار دارد. پنجاه سال پیش این کشور آرزویش را برای استقلال و یک هویت مشترک الجزایری ابراز داشت.

با این هم تا امروز مردم الجزایر متفرق می باشند. در یک طرف نسل قدیم قرار دارد که از قربانیان جنگ آزادیبخش و از صدها هزار انسانی که در جنگ های استقلال کشته شده اند، یادبود به عمل می آورند. در جانب دیگر جوانان نومید و مایوس قرار دارند. مانند کشورهای دیگر عربی که شاهد اعتراض هایی موسوم به "بهار عرب" بوده اند، شمار بیکاران در بین جوانان الجزایری نیز بسیار بالا است و تمایل به دموکراسی خیلی زیاد.

کمال عثمان، کارشناس اقتصاد ملی که حدوداً 35 سال دارد، مشکل نسل ها را چنین ارزیابی می کند: «این کشور هیچ گاه بسیار غنی نبوده است، همچنان این کشور هیچگاه بسیار فقیر نبوده است. مردمان گرسنه ای وجود دارند که می میرند، زیرا دوا ندارند. این افتضاحی است که برای من قابل درک نمی باشد. این مشکل رهبری است. پیران باید به بازنشستگی بروند. ما از آنچه آنها برای ما انجام داده اند متشکریم. اما اکنون ما به جوانان، اشخاص لایق و تکنوکرات ضرورت داریم، زیرا ما با مشکل دشوار مدیریت رو به رو می باشیم».

با این هم برعکس آنچه در تونس، کشور همسایه الجزایر و کانون اصلی انقلاب های کشورهای عربی صورت گرفت، در الجزایر اعتراض های گسترده صورت نگرفت. به نظر می رسد که بهار عربی از کنار الجزایر گذشته است. یک و نیم سال پیش در الجزایر نیز مظاهرات متعددی علیه افزایش قیمت مواد اولیه زندگی و بیکاری جوانان صورت گرفت. اما برعکس سایر کشورهای عربی این اعتراض ها به یک جنبش توده یی مبدل نگردید.

همه شادی نمی کنند

طاهر بیلابس، سخنگوی کمیته دفاع از حقوق بیکاران می گوید که بسیاری الجزایری ها پنجم جولای را روز جشن و سور و شادمانی نمی دانند. آنها می خواهند به جای پرچم های سبز، سفید و سرخ، با پرچم های سیاه به جاده ها بروند تا خشم شان را ابراز دارند.

طاهر بیلابس می گوید: «ما می خواهیم بیزاری مان را نسبت به برخورد دولت در برابر بیکاری، بیعدالتی و مافیایی نشان بدهیم که برما حکومت می کند».

دلایل این که چرا تا کنون در الجزایر انقلاب صورت نگرفته است متنوع اند. یکی از این دلایل درآمد سرشار دولت الجزایر از ناحیه گاز طبیعی و خزانه پر دولت است. رییس جمهور الجزایر مردم را با یارانه هایی برای مواد اولیه مورد نیاز زندگی آرام می سازد. از جانب دیگر الجزایری ها از تکرار منازعاتی مشابه سال های 90، ترس دارند. در آن هنگام بر اثر زد و خوردها بین نیروهای طرفدار حکومت و اسلامگرایان، بین 100 تا 200 هزار الجزایری کشته شدند. این جنگ داخلی تا امروز بسیاری از الجزایری ها را در برابر بروز آشوب ها محتاط گردانیده است.

دویچه وله / رسول رحیم

ویراستار : عارف فرهمند