بهای جنگ: سربازان معلول با آینده نامطمئن رو به رو اند

اتاق کوچک است و صداهای کوتاه "بیپ بیپ"، از مونیتورها یا ماشین های کنترول نبض و قلب بیرون می آید. مردان روی بسترها افتاده اند، اکثراً بیهوش استند. در پائین گلوی بسیاری آن ها تیوب هائی قرار دارند.

در نخستین بستر دم در اتاق مراقبت های جدی شفاخانه نظامی کابل، یک افسر پولیس افتاده است که از گردن به پائین فلج می باشد. این فلج در اثر اصابت گلوله به گردن وی به وجود آمده است.

او بیدار است، اما کاری نمی توان برایش انجام داد.

داکترش می گوید: «تا دو سه روز دیگر وی می میرد.»

مرد بیمار با نجوا می گوید: «آب». پرستاری با سرعت به وی نزدیک می شود.

در بستر پهلویش یک سرباز دیگر افغان با جراحت در سرش قرار دارد که در اثر انفجار یک ماین به وجود آمده است. در کنارش سربازی است که مرمی به شکمش اصابت نموده است.

اینجا قلب سیستم مراقبت صحی برای نیروهای امنیتی افغانستان و بزرگ ترین شفاخانه نظامی کشور در کابل است.

در واقعات بسیار خراب بهترین داکتران کشور در اینجا کار می کنند.

نیروهای نظامی افغانستان در سرتاسر این کشور شش شفاخانه دارند، اما برخی از آن ها برای آسیب های جسمی نهایت شدیدی که در جنگ روزمره با شورشیان به وجود می آیند، مجهز نمی باشند.

از سال ۲۰۱۴ به اینسو که فعالیت های جنگی ناتو پایان یافته است، طالبان سریعتر پیشروی می کنند و شمار هر چه بیشتر نیروهای امنیتی را می کشند و زخمی می گردانند.

طبق گزارش سه ماهه ای که توسط دفتر بازرس کل ویژه برای باز سازی افغانستان (سیگار) که یک هیئت نظار از جانب کانگرس ایالات متحد امریکاست و در اول آگست انتشار یافته است،  تنها در چهار ماه اول سال ۲۰۱۷ میلادی ۲۵۳۱ تن از منسوبان نیروهای امنیتی کشته شده و ۴۲۳۸ تن دیگر زخمی گردیده اند. در جریان سال ۲۰۱۶ میلادی ۷۰۰۰ سرباز و پولیس افغانستان کشته شده و ۱۲ هزار دیگر زخمی گردیده اند.

در بخش دیگر این شفاخانه در کابل، کسانی قرار دارند که اعضای بدن شان قطع شده است.بسیاری آن ها در اثر هزاران بمب جا سازی شده توسط طالبان در سرتاسر کشور مجروح گردیده اند.

عبدالرقیم که از ولایت لوگر است و در ولایت شمالی قندز زخمی گردیده است، هردو پایش قطع شده است.

او نمی تواند به خانه اش برود، و نه می تواند به جنگ برگردد. داکتری که نزد وی عملیات جراحی را انجام داده و یک پارچه مرمی را از لگن خاصره اش بیرون کشیده است، می گوید: «شورشیان از جراحات وی می دانند که او سرباز بوده است و او را تهدید می کنند.»

رقیم اکنون در یک اقامتگاه موقتی در شفاخانه زندگی می کند. این اقامتگاه برای کسانی است که جائی برای رفتن ندارند. این اقامتگاه ۴۰ بستر دارد که پیوسته پر می باشند.

ماجرای رقیم بیانگر آن مشکلی است که این کشور با موج نو سربازان سابقه پیشین رو به رو است. بسیاری آن ها برای تمام زندگی معلول اند.

علی اکبر جعفری از سازمان غیر حکومتی "کمک به قهرمانان" می گوید: «مشکل آن است که حکومت پول ندارد تا به معلولان تازه بپردازد.»

این سازمان که نخست یک سال پیش دفترش را در کابل تاسیس نمود، به افراد معلول نیروهای امنیتی افغانستان با خدمات روان شناختی، طبی و حقوقی کمک می کند.

این سازمان در جائی دست به اقدام می زند که حکومت از عهده اش بر نمی آید.

وزارت های دفاع و داخله که در راس اردو و پولیس قرار دارند، در این روند همه مسئولیت ها را به وزارت کار و امور اجتماعی، شهدا و معلولین واگذار می کنند. این درحالیست که وزارت نامبرده از جمله آن موسسات دولتی است که دارای نازل ترین سطح امکانات می باشد.

این وزارت بعد از بر آمدن سربازان پیشین از خدمت اردو به آن ها معاش می دهد. این معاشات بلند نیست و غالباً ماهانه حدود ۱۵۰ دالر می باشد. محمد دین قانع، کفیل ریاست شهدا و معلولین می گوید که شمار آن نیروهای امنیتی معلول که از این وزارت حمایت به دست می آورند، تنها در سال گذشته ۲۰ تا ۲۵ درصد بود.

او مدعی است که کدام افزایش بودجه در این وزارت به وجود نیامده است.

در مقابل این وزارت یک تعداد سربازان سابق جمع شده اند که پا ندارند. آن ها منتظر پول این ماه شان استند.

بحران بودجه، مراقبت صحی را نیز متضرر گردانیده است. سربازان پیشین مستحق مراقبت صحی مجانی دانسته می شوند، اما داکتران اردو غالباً تداوی هائی را تجویز می کنند که در درون افغانستان صورت گرفته نمی توانند.

همایون سهاک رئیس این شعبه وزارت می گوید: «بنابراین، وقتی می رسد که ما باید نه بگوئیم، زیرا ما دیگر بودجه نداریم» سربازان پیشین مانند مطیع الله که معیوب شده اند و نمی توانند زندگی نوی برای شان بسازند، و نمی توانند منتظر دولت باشند، اکنون برای موسسه کمک به قهرمانان کار می کنند.

مطیع الله که در سال ۲۰۰۹ هردو پایش را از دست داد، در مرحله اول ناامید بود. او می گوید: «اما بعداً من شروع به تماشای یوتیوب کردم که چطور افراد معلول در سائر کشورها زندگی شان را پیش می برند.»

مطیع الله امروز علاوه بر کار در موسسه کمک به قهرمانان، در ساختمانی متعلق به صلیب سرخ بین المللی، باسکتبال با ولچیر بازی می کند، شنا می نماید و به دانشگاه می رود.

با اینهم مطیع الله در پایتخت زندگی می کند. او باسواد است و خانواده اش که منسوب به طبقه متوسط کوچک می باشند، امکانات مالی را برای بهبود او در دسترس قرار می دهند. بسیاری سربازان سابق که معیوب شده اند، از این امکان برخوردار نیستند.

 rr/af(DPA)