به ختنه دختران در توگو پایان داده شد

روز پنج شنبه (9 قوس 1391/ 29 نوامبر 2012) در شهر سوکوده که دومین شهر بزرگ کشور افریقایی توگو می باشد، زنانی که دختران را ختنه می کردند، در مقابل مهمانان بلندپایه، به طور رسمی پایان این سنت را اعلام کردند.

این موفقیت نتیجه فعالیت های درازمدت فعالان بومی و سازمان غیر دولتی آلمانی «فعالیت بین المللی علیه ختنه زنان و دختران» با مخفف «اینتکت» می باشد.

سالانه حدود دو میلیون دختر در سراسر جهان ختنه شده و متحمل درد غیرقابل تصوری می شوند که در تمام طول زندگی شان ادامه می یابد.

زنانی که به طور سنتی این کار را انجام می دهند، با چاقو بخشی از اندام جنسی زن و یا تمام آن را قطع می کنند. پیامد این کار در اغلب اوقات عفونت است و زیاد پیش می آید که دختر در اثر خونریزی شدید جان می دهد.

دخترانی که ختنه می شوند، تمام عمر با درد و رنج زندگی خواهند کرد، نه تنها بدن، بلکه روان شان نیز برای همیشه صدمه می بیند. مبارزه با این سنت بی رحمانه که در افریقا، آسیا و بخشی از افریقای لاتین انجام می شود، روندی دشوار و پیچیده است و زمان زیادی را می طلبد.

براساس ارزیابی سازمان های غیر دولتی، در سراسر جهان بین 130 تا 150 میلیون زن ختنه شده اند. با این وجود در بسیاری از کشورها صحبت کردن در این باره تابو است.

راه طولانی تا موفقیت

هشت سال پیش سازمان «اینتکت» در کشور توگو آغاز به کار کرد. مدت کوتاهی پس از آن فعالان این سازمان در بنین، کشور همسایه توگو به یک موفقیت دست یافتند. در سال 2005 در این کشور پایان ختنه زنان به طور رسمی اعلام شد. امروز در بنین میزان ختنه زنان تقریبا به صفر رسیده است.

در توگو نیز وضعیت در آغاز مانند بنین دشوار بود. براساس یک کار تحقیقاتی از سال های 90، میزان ختنه دختران در میان برخی از اقوام این کشور به حدود 90 درصد می رسید. با این وجود فعالان حقوق بشر موفق شدند مردم توگو را به ترک سنت ختنه زنان قانع سازند.

دتمار هونله، از سازمان «فعالیت بین المللی علیه ختنه زنان و دختران» و یا «اینتکت» می گوید: «ما توانستیم عاملان ختنه را که زنان ختنه کننده و ریش سفیدان قریه می باشند، در این پروژه دخیل کنیم و این موفقیت بزرگ ما بود».

در توگو ریش سفیدان قریه نفوذ زیادی بر مردم و دهقانان دارند. آن ها هستند که تصمیم می گیرند چه کاری صحیح و چه کاری نادرست می باشد. فعالان سازمان «اینتکت» باید نخست توضیح می دادند که کی هستند و چه می خواهند. خانم فتی نیون از کشور توگو که برای این سازمان فعالیت می کند، در گفتگو با دویچه وله گفت: «ما به خانه های مردم می رفتیم. به این ترتیب توانستیم ذهن آن ها را در این باره حساس بسازیم و اعتماد شان را به دست بیاوریم». او ادامه داد: «هنگامی که ما زنان ختنه کننده را (به ترک وظیفه شان) متقاعد ساختیم، آن ها به ما کمک کردند که مردم عادی را نیز درباره خطرات و پیامدهای ختنه زنان قناعت دهیم».

زنانی که وظیفه شان در گذشته ختنه کردن زنان بود، از سازمان اینتکت، قرضه های کوچک دریافت می کنند و می توانند به این ترتیب منبع درآمدی برای خود ایجاد کنند. به این ترتیب آن ها موقف اجتماعی شان را که تا آن زمان با انجام کار سنتی داشتند، حفظ می کنند. این طرح موفقانه بوده است. یک همه پرسی این سازمان نشان می دهد که ختنه زنان در میان مردم توگو دیگر یک قاعده اجتماعی نیست. گرچه ممکن است در موارد نادری این کار هنوز انجام شود.

فعالان مبارزه با ختنه زنان هنوز تا موفقیت نهایی راه درازی در پیش دارند. جواهر کومار، یک زن سومالیایی از آلمان با این سنت مبارزه می کند. او پنج سال بیشتر نداشت که در وطنش ختنه شد. امروز او در شهر دوسلدورف آلمان، به زنانی کمک می کند که سرنوشتی مانند او داشته اند. جواهر کومار می گوید: «این زنان در تمام طول زندگی شان درد می کشند. در زمان انجام عمل جنسی، هنگام تشناب رفتن و یا زمانی که عادت ماهوار دارند».

این زن سومالیایی سازمانی تشکیل داده است که «ختنه زنان را متوقف کنید» نام دارد. زنان ختنه شده می توانند در این سازمان به طور رایگان از خدمات داکتر زنان بهره مند شوند. جواهر کومار مردم عام را نیز از پیامدهای منفی ختنه زنان آگاه می سازد. آلمان در سال گذشته به او برای فعالیت هایش بالاترین جایزه ممکن در این کشور را داد که (صلیب شایستگی فدرال آلمان» نام دارد.