تبصره: نمیگذاریم مورد ارعاب قرار بگیریم

نخست حمله با موتر بر دو مأمور امنیتی در شهر پر جمعیت مونتریال کانادا، دو روز پس از آن حمله بر یک سرباز تشریفات در کنار آبدۀ جنگ در اوتاوا پایتخت کشور و گلوله باری در پارلمان در آنجا، و بالاخره حمله بر افراد پولیس در نیویارک ایالات متحدۀ امریکا. قربانیان این حملات از قبل مشخص نبوده و تصادفی بوده اند، دقیقاً مانند قربانیان حمله ای در ماه می امسال بر یک موزیم یهودیان در بروکسل و یا حمله ای که دو تن در یک جادۀ لندن بر یک سرباز بریتانیایی انجام داده و او را به اصطلاح قطعه قطعه کردند. عاملان در این حملات مسلمانان متعصب بودند. این خشونت های بی هدف در شهر های پر جمعیت جهان غرب ترس را ایجاد می کند. باید هم چنین ترسی ایجاد شود، زیرا ماهیت تروریسم چنین است.

بلی، در آلمان هم می تواند چنین چیزی اتفاق بیفتد. همین امروز، شاید هم فردا. زیرا مسلمانان متعصب در آلمان نیز وجود دارند. گفته می شود که بیشتر از 450 تن آنها به سوریه و یا عراق سفر کرده اند تا به تروریست های گروه "دولت اسلامی" بپیوندند. در حدود 100 تن این افراد گویا به آلمان برگشته اند، متعصب تر از آنکه قبلاً بودند، و در جنگیدن هم مجرب تر از گذشته، و با خشونت هم عادت یافته اند. به قول کارشناسان امنیتی، آنها به مثابۀ بمب های بالقوۀ ساعتی اند.

اشتیاق برای امنیت مطلق

پس در برابر همچو خطری چه باید کرد؟ آیا می توانیم خود را از آن محافظت کنیم؟ آنهم ما، که به امنیت جان خود تا حدی ارزش قایل هستیم که حتی هنگام اسکی بازی و یا بایسکل رانی، کلاه محافظتی بر سر می کنیم، زیرا می خواهیم خود را از خطر محافظت کنیم. هرگاه با خود صادق باشیم باید اعتراف کنیم که امنیت مطلقی وجود ندارد، آنهم در برابر کسانی که طور مثال در مونتریال، اوتاوا و یا بروکسل به حملات دست زدند.

آیا این اسف انگیز است؟ نخیر! زیرا ما در بسیاری از ساحات زندگی خود از امنیت مطلق صرف نظر می کنیم. در سفر با موتر به تعطیلات و یا در تمیزکاری شیشه های پنجره ها، همه ساله در آلمان به مراتب افراد بیشتری جان خود از دست می دهند، نسبت به اینکه در حملات تروریستی کشته شوند. با آنهم هیچکسی حاضر نیست از رفتن به تعطیلات منصرف شود و یا در عقب شیشه های ناپاک پنجره زندگی کند.

واکنش درست شتیفن هارپر

برای من قهرمان این هفته شتیفن هارپر نخست وزیر کانادا است. او پس از حملۀ دومی در کشور اش یگانه جملۀ مهم و پر ارزش را بیان کرد. او خطاب به مردم کانادا گفت: "نمی گذاریم مورد ارعاب قرار بگیریم!".

ترس را به خود راه ندادن به این معناست که: ما می خواهیم یک جامعۀ باز باقی بمانیم. ما می خواهیم یک جامعۀ آزاد باقی بمانیم. و ما می خواهیم جامعه ای باقی بمانیم که در آن دولت قانون حاکم است. از اینرو در جوامع آزاد غربی مثل گذشته هر فردی باید بدون هرگونه مانعی و عاری از سوءظن عمومی زندگی کرده بتواند، صرفنظر از اینکه مسیحی است یا یهود، مسلمان، بودایی مذهب و یا هم بی دین. به همین خاطر این جوامع بر روی مهاجران باز می مانند، به خصوص برای انسان هایی که در وطن خود شان با خطر جانی روبرو اند. برای کشوری که خود را به اصول یک جامعۀ باز متعهد می داند، این به هیچ صورت یک راه حل نیست که بگوید: "ما تنها مسیحیان را می پذیریم".

ما یک کشور آزاد هستیم و به گرفتن آزادی های بیشتر خود ادامه خواهیم داد. ما بازار های کرسمس را راه اندازی می کنیم و می گذاریم هزاران نفر از آن بازدید کنند. ما در آینده هم به استدیوم های فوتبال خواهیم رفت و در آنجا به عنوان مرد، مسابقات زنان را تماشا خواهیم کرد، با آنکه زنان ورزشکار پطلون های کوتاه به تن داشته باشند. ما در آینده نیز همینگونه به زندگی خود ادامه می دهیم، و کمتر به این خواهیم اندیشید که در کجا و چه کسی می تواند برای ما در کمین نشسته باشد و خطری را برای ما ایجاد کند.

اغماض و حاکمیت قانون

یک جامعۀ آزاد اولتر از همه یک جامعۀ شکیباست. در همچو جامعه ای هرکسی می تواند مفکوره اش را مطابق میل خود بیان کند. تحمل و شکیبایی زمانی به پایان میرسد که عمل یک فرد سبب محدودیت آزادی دیگران شود. به ویژه در جایی که مسأله بر سر اساسات زندگی باهمی ما باشد. این یک درس خاص از تأریخ در آلمان است که دولت نباید متضمن دشمنان خود باشد. از همینرو منع قرار دادن تبلیغات جهادگرایان در آلمان کاملاً بجا بوده و مغایر این اصول نیست.

توانمندی یک جامعه اولتر از همه در یک بحران ثابت می شود، به ویژه زمانی که در برابر دشمنان نیز بر اصول خود متعهد باقی می ماند. چنین جامعه ای تنها به خطر یک سوءظن، تلفون را شنود نمی کند، بازداشت نمی کند، پاسپورت یک فرد را غصب نکرده و شهروندی اش را سلب نمی کند. و یا هم ساحه ای را مانند گوانتانامو ایجاد نمی کند که در آن هیچگونه حقوقی وجود ندارد. در قوانین ما همگان از حقوق مساوی برخوردار اند. حتی وقتی تندروان کرامت ما را نادیده گرفته و شهروندان ما را در برابر کامره های ویدیو بیرحمانه می کشند، برخورد ما در برابر عاملان چنین قساوت ها برمبنای قوانین مربوط و اصول حقوقی است.

ما نمی گذاریم مورد ارعاب قرار بگیریم، در غیر آن پیروزی از آن تروریسم خواهد بود.