جشن گدی پران بازی درایتالیا

این جوانان با برگزاری مسابقات گدی پران بازی خواستند تاچهره صلح خواه وهمزیستی طلب مردمان افغانستان را به بیرون انعکاس بدهند، چیزی بیشتر از آنی که دنیا امروز از آن تصور دارند.

این مسابقات همچنان ازطرف مردم وباشندگان ایتالیا، رسانه ها وسازمان های امداد بشری مورد توجه قرارگرفت. درعین حال خبرآن نیز ازچندین شبکه تلویزیونی ایتالیانشر شد.

خبرنگار و نویسنده ی جوان افغانستان مقیم ایتالیا یکی از همکاران برگزاری این مسابقات در ایتالیا می باشد که در مصاحبه با رادیو صدای آلمان مختصری از جریان این مسابقات را جویا شده ایم.

دویچه وله: آقای بصیرآهنگ سال نوشما مبارک! لطف کنید درمورد این مسابقات اگر خودتان بیشتر بگویید؛ این که از برگزاری مسابقات گدی پران بازی در" ونیز" چه منظوری داشتید؟

بصیر آهنگ: تشکر از شما، قبل از همه من هم سال نو خورشیدی وجشن باستانی نوروز را من برای کل هموطنان خود از صمیم قلب تبریک می گویم و امیدوارهستم که سالی 1388 سال پایان جنگ ها، خشونت ها و بدبختی هایی که فعلأ مردم ما با آن درگیر اند، باشد وسالی باشد که حد اقل مردم ما بتوانند یک نفس راحت بکشند.

الیته ما از دو ماه پیش به این فکر بودیم که بالاخره از این عنعنه ملی، از این جشن بزرگ یک استقبالی بکنیم وحد اقل برای مردم اینجا نشان بدهیم که مردم افغانستان باوجود ی که بیش از سه دهه قربانی جنگ بوده وهمه زیر پایه ها وتأسیسات اجتماعی کشور نابود شده ومردم در یک وضعیت بدی قرار دارند و از طرفی هم رسانه های غربی یک تصویر بسیار بدی از افغانستان برای اینها میدهند، ما بتوانیم که حد اقل همین تصویر را تبدیل نماییم به یک تصویر خوبتر وزیبا تر و برای مردمان اینجا ها بفهمانیم که با وجود آن که افغانستان یک دوره خفقان را گذشتانده است وزمانی مرکز تروریزم بین المللی و القاعده و چنین هایی بوده است، ولی به هر حال یک فرهنگ بسیار غنی یی دارد و می تواند مثل انسانهای دیگر این بدبختی ها را از کشورش دور بکند البته به کمک جامعه ی جهانی که در افغانستان هستند.

چون مهاجرین افغانی در حدود 3500 نفر در شهر های مختلف ایتالیا زندگی می کنند واکثرأ بچه های جوان هستند وچنانچه شاید شما هم خبر داشته باشید از وضعیت مهاجران درهر کشور دنیا که باشند بالاخره خانه خودش، وطن خودش نمیتواند باشد، بناءً یک وضعیت بدی روانی میداشته باشند بنابراین ما گفتیم که این وضعیت هم تبدیل شود به یک خوشی و شادی.

در عین حال چون مردم از جنگ واقعأ خسته اند وکمک هایی که هم درافغانستان مصرف می شوند برای جنگ است یعنی کشور های دوست ما باید سالانه 50 میلیون ویا هم بیش از آن را مصرف کنند به خاطر جنگیدن یعنی جنگ برای صلح یعنی ما می جنگیم تا صلح بیاوریم.

و اما ما گفتیم با همین کار نمادین یعنی بادبادک بازی یک پیامی برای اینها بدهیم که بالاخره پیام صلح باشد وهمان بودکه بسیار استقبال خوبی از این مسابقه گردید و از چهارده ماه مارچ تا بیست و یکم مارچ یعنی آغاز نوروز ، هرروز در دو تا از میدان های شهر ونیز این مسابقه را برگزار می کردیم و دوستان ایتالیایی وکلأ دانشجویان و دانش آموزان می امدند همراه با بچه های افغانی.

بعد در روز آخر هم چند تا از شخصیت های ارشد سیاسی این شهر از جمله معاون اول شهرداری این شهر که همچنان یک شهر بسیار بزرگیست آمده بودند و یکجا با بچه های افغانی در این مسابقه شرکت کرده بودند واین مراسم از طریق سه ، چهار تا از شبکه های تلویزیونی ایتالیا هم این مراسم پخش شد وبالاخره می توانم بگویم که برگزاری این مسابقات یک پیام بسیار خوبی داشت و توانست مثلأ حمایت خیلی از مؤسسات را جلب نماید مثلأ: مرکز صلح ویک ارگان دیگریست به نام حقوق بشر برای همه و یک مؤسسه دیگر هم به نام "فاشیست بودن دیگر بس است" که در رابطه به مهاجران در کل دنیا فعالیت می کند،آنها آمدند واز این روند حمایت کردند و این عمل را کاری بسیار خوب در ارتباط به مفاهمه و ارتباط میان مردمان افغانستان و ایتالیا یی های که درافغانستان درگیر قضایای افغانستان خواسته یا نخواسته بالاخره هست،خواندند.

دویچه وله: بازتاب این بازی ها و مسابقات در میان مردم ایتالیا چطور بود؟

با آن که شما گفتید که این مسابقات طرف توجه و حمایت اتحادیه ها و مؤسسات بشری قرار گرفت، در اول این دستاورد را برایتان تبریک گفته ولی مردم عام ایتالیا در این ارتباط چه واکنشی داشتند؟ وآیا این مسابقات برنده هم داشت؟

بصیر آهنگ: مسابقات ما، مسابقاتی نبود که بالاخره برنده و بازنده داشته باشد بلکه بیشتر به شکل نمایشی بود و همچنان یک بخش این مسابقات به گونه ی بود که بچه های افغانی به بچه های ایتالیایی یاد می دادند که چگونه بادبادک بازی م شود.

دویچه وله:حتمأ مثل یک نماد صلح و نماد آشتی ملی بود!

بصیر آهنگ:بله، بسیار عالی بود مردم ایتالیا را با مردم ما خیلی نزدیک ساخت .

مثلأ در همه ی روزنامه های ایتالیا نوشته بودند که : " از کابل تا "ونیز" افکار ما را به پرواز درمی آورید."ویا"یکجا می شویم بسوی یک آینده خوب قدم می گذاریم."

مثل این عناوین پیام هایی بسیار زیبایی بود که من در روزنامه های ایتالیا می خواندم و می دیدم.

ووقتی ما در میدان ها جمع می شدیم بودند خیلی از آدمهایی که از این موضوع خبر نداشتند و از همان مسیرمی گذشتند و مثلأ زنان و مردان پیر ویا هم کودکان خُرد سال ،سوال می کردند که اینها چه هستند وبعد می پرسیدند که شما از کجا هستید و بیشتر فکر می کردند که ما از هند یا پاکستان و یا هم از کشور های امریکای جنوبی باشیم ووقتی می گفتیم که از افغانستان هستیم می گفتند" واه افغانستان؟ مردم افغانستان را که ما می بینیم فرق می کنند ، آنها ریش درازی دارند ،لنگی دارند واز شما فرق دارند"

وبعدما قصه می کریدم که آن تصویریست که مثل یک متاع تجارتی به شما داده می شود ، چهره واقعی مردم افغانستان و افغانستان آن نیست. بنابراین این عمل می تواند بسیار عمل خوبی باشد .

همچنان اکثرأ آدم های فرهنگی اینها با خواندن رمان معروف گدی پران باز خالد حسینی مسابقه بادبادک بازی را از قبل می شناختند.

دویچه وله: آقای بصیرآهنگ تشکرازشما!

مصاحبه گر: نادیه فضل