خانواده‌ای در بامیان به دلیل فقر طفل خود را فروخت

این خانواده فقیر در یک خانه کوچک در منطقه شینیه فولادی که از بازار ولایت بامیان ۱۵ کیلومتر فاصله دارد، زندگی می‌کند و پنج طفل دیگر دارد.

مطالب ما را از طریق تلگرام به دست بیاورید! 

مرضیه، مادر این طفل با چشمان پراشک به دویچه وله می‌گوید که بزرگ‌ترین اشتباه زندگی‌اش را مرتکب شده و کوچکترین فرزندش را در برابر ۵۰ هزار افغانی به یک خانم فروخته است.

هرچند این قضیه مدتی قبل صورت گرفته است، اما تا حالا در مورد آن چیزی نگفته و کسی اطلاع نیافته بود.

یک متنفذ محلی و همسایه‌های این خانواده تایید کردند که این خانواده کوچک‌ترین فرزند خود را در برابر پول به کس دیگری داده است.

مرضیه می‌گوید این پول را برای پرداخت قرضداری‌ها، خریداری مواد خوراکی و لباس برای دیگر فرزندان‌اش مصرف نموده است. او استدعا می‌کند که نیاز به کمک و همکاری دارد تا در فصل زمستان اطفالش به خاطر سردی هوا از بین نروند.

مرضیه می گوید: «دختر ۵۰ روزه ام مریضی داشت و من چند بار به کلینیک و شفاخانه برای تداوی برده بودم، اما دیگر توان رفتن و کرایه موتر و تداوی دخترم را نداشتم. داکتران گفتند که دختر شما سوراخ قلب دارد و اگر تداوی نشود از بین می رود. من هم مجبور شدم که او را به یک زن قومای خود در مقابل ۵۰ هزار افغانی بفروشم.»

مرضیه می‌گوید که برای تداوی و کمک به ادارات مختلف و به ویژه به کمیسیون حقوق بشر و هلال حمر رفته بود تا طفلش را در کابل و یا یکی از کشورهای خارجی تداوی نمایند، اما کسی به او کمک نکرد. خواستیم که در این مورد دیدگاه ادارات مربوطه را با خود داشته باشیم، اما موفق به انجام مصاحبه نشدیم.

مرضیه در حدود ۱۵ سال پیش زمانی که ۱۷ سال سن داشت با یک مرد ۴۲ ساله به نام غلام عروسی کرده بود. فعلاَ این خانواده در خانه رایگان که از نزدیکان غلام می‌باشد، زندگی می کند.

غلام ۵۷ ساله ناراحت و افسرده در گوشه ‌خانه نشسته است. او ۲۵ سال عمر خود را در مهاجرت در پاکستان و ایران سپری کرده است.

غلام می گوید که هیچ پدر و مادری حاضر به این نیست که فرزند خود را بفروشد، «اما من از روی مجبوریت این کار را کرده ام و دخترم را در مقابل ۵۰ هزار افغانی به یکی از آشناهای خانمم داده ام.»

او گفت: «طفلم را به یک خانم داده ام که آشنا است. او طفلم را برای برادرش که معیوب است و طفل ندارد، برده است. برادر او دخترم را به فرزندی گرفته است و در برچی کابل زندگی می کند.»

غلام یک مرد مزدورکار است و از خود زمین و ملک ندارد. یکی از نزدیکان این خانواده به دویچه وله گفت که او معتاد شده است، اما این خانواده چنین چیزی را رد می کند.

سخیداد، یکی از بزرگان محل، می‌گوید که غلام به خاطر فقر و تنگدستی دخترش را فروخته است و این واقعیت دارد. او می گوید که این خانواده به حدی فقیر است که به سختی نان شب و روزش را پیدا می کند و بعضی همسایه‌ها به آنها کمک می‌کنند.

اسماعیل ذکی، هماهنگ کننده شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر در مناطق مرکزی افغانستان، فروش این طفل از سوی خانواده‌اش را تائید می‌کند و می‌گوید که فقر و بیکاری سبب این کار شده است. آقای ذکی می‌گوید که فروش طفل نقض صریح حقوق بشر می‌باشد و حکومت و نهادهای مسئول باید از چنین کارها جلوگیری نمایند.

اما مسئولان دولتی به شمول اداره کار و امور اجتماعی ولایت بامیان از این قضیه اظهار بی‌خبری می‌کنند. علی محمد سیغانی، رئیس اداره کار و امور اجتماعی بامیان می‌گوید که به مشکل مرضیه رسیدگی می‌شود و تلاش می‌کنند که این طفل را دوباره به نزد خانواده شان برگردانند.

۸۰ درصد باشندگان ولایت بامیان مصروف زراعت و مالداری اند و بر اساس سروی‌های که از سوی نهادهای ملی و بین المللی صورت گرفته است، ۶۷ درصد آنها زیر خط فقر زندگی می‌کنند.