پناهجویی دو خواهر بایسکل ران افغان در خانه "تور دو فرانس"

زهرا ۱۹ ساله و معصومه ۲۰ ساله به عنوان "ملکه های کوچک کابل" در شهر کوچک البی در فرانسه شناخته می شوند. آنها دو عضو گروه بایسکل سواران زنان افغان می باشند که به این منطقه پناه جسته اند. این دو دختر جوان پناهجوی افغان می گویند که به دلیل تهدید، حملات و بدرفتاری در زندگی روزمره و برای رسیدن به اشتیاق بایسکل سواری که از پدرشان به ارث برده اند، کشورشان را ترک کرده اند.

دو ماه قبل، این دو دختر جوان افغان با والدین و سه برادر خود در خانه "تور دو فرانس" به عنوان پناهجو مسکن گزین شدند. "تور فرانسه" معتبرترین مسابقه بایسکل رانی خیابانی دنیاست که در سال ۱۹۰۳ تأسیس شده‌ است. معصومه در گفتگو با خبرگزاری فرانسه گفت: «مردان در افغانستان مناسب نمی بینند که زنان بایسکل رانی کنند و گروه طالبان هم فعالیت ما را ممنوع اعلام کرده بودند».

خواهران علیزاده و هم تیمان شان از شجاعت کامل برخوردار بودند که در محضر عام، آن هم در جامعه که زنان کم تر جرأت این عمل را می کنند، بایسکل رانی می کردند. از جمع چالش های موجود در این جامعه در برابر زنان، می توان از پرتاب سنگ و رومی بر بایسکل سواران، مجبور ساختن به ازدواج اجباری و توهین آنان در رسانه های اجتماعی یادآور شد.

معصومه همچنان بیان داشت: «من هرگز از بایسکل رانی دست نکشیدم بلکه من می خواهم که دختران را برای انجام این کار، تشویق کنم تا بایسکل رانی برای زنان در افغانستان به امر عادی تبدیل شود».

این دو خواهر ورزش های تیکواندو، والیبال و باسکتبال را به آزمایش گرفتند، اما در فرجام ورزش با بایسکل را در میان این ورزش ها، انتخاب کردند.

این دختر جوان گفت که "سوار بر بایسکل یک نوع احساس آزادی برای انسان می بخشد. به دلیل این که زن هستیم، هیچ کس برای ما نمی گوید که چه کاری را می توانیم انجام بدهیم و از عهده کدام کار برآمده نمی توانیم. شما خود را مانند یک پرنده احساس می کنید".

پدر این دو دختر هرگز به این فکر نیفتاده بود که بایسکل سواری را برای دخترانش مانع شده و آنان را تحت فشار قرار بدهد. او گفت که حتی "می خواهد با نشان دادن این که زنان و مردان دارای حقوق مساوی اند، یک مثال خوب برای والدین دیگر شود".

در زمان حاکمیت طالبان در افغانستان، خانواده علیزاده در ایران زندگی می کرد که در آنجا ۲۰ مرتبه درخواست پناهندگی شان مورد پذیرش قرار نگرفته بود.

این فرصت در فرانسه یکی از نادرترین رویداد در زندگی این دو دختر جوان افغان است که آنان توانستند در مسابقه جهانی در شهر کوچک البی در نزدیکی شهر تولوز، سال گذشته اشتراک کنند.

تلویزیون "آرتی" که در همکاری مشترک میان آلمان و فرانسه نشرات دارد نیز یک مستندی را در مورد این دو دختر به نشر رسانید. پس از نشر این مستند و معرفی آنان به جامعه، آنان را مردم محل در منطقه تفریحی دهکده خود مسکن داده و بنیادی را برای جمع آوری اعانه به این خانواده نیز ایجاد کردند. با ایجاد این بنیاد، همبستگی در قریه نیز توسعه بیشتر یافت.

شش آموزگار بازنشسته به نوبه خود متعهد شدند که برای آنان صنف های زبان فرانسوی را برگزار کنند. همسایگان نیز با تحایف گوناگون از سبزیجات محلی و قرار دادن غنچه های گل در تاقچه های پنجره این خانواده، از آنان استقبال کردند. یکی از باشندگان محلی در این خصوص گفته است: «این مسئولیت بسیار زیاد برای ما است. هدف ما این است که تحصیلات و بایسکل رانی را با هم آمیخته و آنان به دانشگاه ثبت نام کنند. همچنان در نظر داریم که والدین آنان نیز در این جامعه ادغام شوند».

در ماه جون تقاضای پناهندگی تمام اعضای این خانواده به ادارات مسئول ارائه شد.

یک پروفیسور انجنیری در خصوص پوتنشیل اعتماد به نفس این "ملکه های کوچک" پذیرفت که او از توانایی های آنان در سال گذشته شگفت زده شده است".

این پروفیسور در نظر دارد که آنان را در یک باشگاه ثبت نام کند تا آنان بتوانند "روزانه دو تا سه ساعت" در آنجا تمرین کنند.

رئیس شورای شهری این منطقه همچنان علاوه کرد: «امروز هیچ کس گفته نمی تواند که توانایی واقعی این دو دختر تا زمانی که یک سال تمرینات را پشت سر نگذرانند، در کدام سطح قرار دارد. آنها در افغانستان تنها یک روز در هفته می توانستند در بیرون تمرین کنند.»