دوبي: استثمارکارگران درپروژه هاي تجملي

”جزيره السعديات” يا ”جزيره خو شبختي” مركز اصلي طرح هاي جهان گردي امارات متحده عربي را تشكيل مي دهد. اين مكان منطقه فرهنگي و هنري عظيمي است. قرار است بعد از چند سالي دو موزيم معروف گوگينهايم نيويارك (New Yorker Guggenheim-Museums) و " لوره " پاريس در اين جزيره نمايندگي هاي شان را انتقال دهند. هزينه ساختمان اين مكان فرهنگي و هنري ۲۰ ميليارد دالر امريكايي تمام شده است. اما موزيم ها، تياتر ها، هوتل ها و منازل اين منطقه با نيروي كارشمارعظيمي از كارگران غير حرفه خارجي آباد شده است، آنهم تحت شرايطي كه كار اجباري را به ياد مي آورد.

ويليام فان اسوالد (William Van Esveld) از سازمان ”ديده بان حقوق بشر” ا ز اين جزيره ديدن كرده است و با حدود ۱۰۰ كارگر اين جا در باره شرايط كاري آنان صحبت كرده است. او از آنچه كه يك كارگر بنگله ديشي برايش نقل كرده است، چنين ياد مي كند:

”اين كارگر به آژانسي ۴ هزار دالر امريكايي پرداخته است تا برايش يك ويزه كار را در امارات متحده عربي تهيه كند. اين آژانس برايش گفته بود كه او در ابوظبي ماهانه ۲۷۰ دالر كمايي مي كند، با كار اضافي حتي ۴ صد دالر در ماه. به اين دليل او يك بخش ا ز زمينش را فروخت، براي تعمير خانه اش يك قرضه رهني با ضمانت اقاربش گرفت وبالاخره كريديت ديگري را از قرضه دهنده اي گرفت با سود ماهانه ي ده در صد، كه سود سالانه ي آن ۱۲۰ در صد مي شود.”

زماني كه اين مرد بنگله ديشي به ابو ظبي آمد، بيش از اندازه مقروض شده بود. اما به زودي درك كرد كه او ۱۶۳ دالر در ماه كمايي مي كند، حدود ۱۰۰ دالر كمتر از آنكه برايش وعده كرده بودند. براي او موضوع فسخ قرار داد مطرح نبود، زيرا اجازه اقامت براي او با جاي كارش بستگي داشت. اين بدان معنا است، كسي كه كارش را در ابو ظبي از دست دهد، بايد كشور را نيز ترك گويد. پاسپورت او را كار فرمايش - شركت ساختماني - در زمان ورودش به ابو ظبي از وي گرفته بود.

پذپ

مايه تعجب است كه قانون امارات متحده عربي اين را منع كرده است که ، زماني كه كارگران خارجي به كشور داخل مي شوند، از آن ها حق العبور دريافت شود. و اين نيز قانوناً ممنوع است كه صاحبان كار پاسپورت هاي شان را از آن ها بگيرند.

اما باوجود آن، اين معمول است كه كارگران خارجي بايد هم حق العبور بپردازند و نيز پاسپورت هاي شان را به صاحبان كار شان بدهند. پس حكومت امارات متحده عربي قانون را عملي نمي كند.

در قسمت مزد حد اقل نيز قانون مراعات نمي شود: قانون پرداخت مزد حد اقل حدود سي سال پيش تصويب شده بود؛ اما متاسفانه مرعي الاجرا نيست. اتحاديه هاي كارگري نيز ممنوع هستند. سارا لي ويتسون از سازمان ”ديده بان حقوق بشر” مي گويد:

”حكومت از سال ها به اين سو به ما مي گويد كه در قسمت حل مشكلات كار مي كنند. ما مي دانيم كه حكومت كميته ها و گروه هاي كاري زيادي را تعيين كرده است، اما تاهنوز هيچ گونه نتيجه اي معلوم نيست. بازهم قانون خود كشور عملي نمي گردد.”

”ديده بان حقوق بشر” مي گويد كه شرايط مسكن كارگران در جزيره ي السعديات ظاهراً خوبتر از بسياري از مناطق ديگر در دوبي است كه وضعيت بد آن ها از سال ها به اين سو در سراسر جهان، عنوان هاي درشت اخبار را تشكيل مي دهند. از نظر اين سازمان، تلاش ها در اين جزيره در جهت جا دادن انساني كارگران قابل قدر اند. اما بايد اين تلاش ها فرا تر از آن نيز صورت گيرند. به اين دليل نيز ديده بان حقوق بشر به نهاد هاي فرهنگي از قبيل موزيم گوگينهايم نيويارك و موزيم لوره پاريس كه در اين جزيره نمايندگي هاي شان را مستقر ساخته اند، تقاضا مي كند كه برخورد آنان در برابر كارگران بايد در خور فرهنگ و هنر و مناسب با آن باشد:

”نهاد هايي كه از جهان جايگاه هاي بهتري مي سازند و بايد فرهنگ و آموزش را تقويت كنند. به اين دليل بايد اين نهاد ها با معيار هاي ديگر ارزيابي شوند. اين نهاد ها بايد خود به اين امر توجه داشته باشند تا پروژه هاي شان در خدمت همه باشند، نه فقط در خدمت تماشاگران موزيم هاي آنان كه تكت ورودي مي خرند، بلكه در خدمت كارگران نيز كه اين ساختمان هاي را حالا آباد مي كنند.”

کارستن کونتوپ/ حسين مبلغ

ويراستار: رسول رحيم