صداقت به جای ایدیولوژی :کمیسیون جهانی برای مهاجرت بین المللی

نمایندگی آلمان را دراین کمسیون خانم ریتا زوسموت سیاستمدارحزب دموکرات مسیحی ورئیس اسبق بوندس تاگ یا شورای فدرال آلمان به عهده دارد. اوخواهان یک سیاست بین المللی در مورد مهاجران شده است که ازحقوق مهاجران وپناهجویان دفاع نماید. علاوه برآن مهجران باید "بصورت موثر" درکشورهای جدید شان ادغام گردند.

درمورد مهاجران همیشه دیدگاه های مختلفی وجود داشته ، بدین معنا که جناحهای راست درکشورهای صنعتی مانند آلمان براین نظراند که دیگرظرفیت مهاجرپذیری سرآمده است، درحالیکه جناحهای چپ دراین کشورها ازفواید متعدد آن مانند جانبداری ازجهان رویایی چندین فرهنگی سخن به میان می آورند.هردوی این دیدگاه ها غلط اند. مسائل مربوط به مهاجرت به کدام ایدئولوژی نیازندارند، بلکه طالب صداقت اند. این صداقت درارزیابی کمسیون مهاجرات به چشم میخورد که میگوید : اکثراً این مهاجران حتا پناه جو نیستند بلکه صاف وساده کسانی اند که وطن خود را با این فکر که درجای دیگری زندگی بهتری برای شان مهیا سازند، ترک گفته اند. ازنظرحقوق اینها مهاجران اقتصادی بوده اند.

اینهم حقیقت دارد که جامعه ای مانند آلمان ازلحاظ انکشافات مردم نگارانه به مهاجران ضرورت دارد. این نکته ای که جناحهای راست نیز برآن آگاهی دارند. اما آنها مهاجرت را درمفهومی درک می نمایند که با ادغام درجامعه نیز توام باشد. هدف دراینجا یک جامعه چندین فرهنگی درکنارهم نه، بلکه ادغام وهمسان شدن با همدیگرمی باشد.

سوال درمورد چگونگی این ادغام وهمسان شدن است که هم شامل مردم اصلی کشورهای مهاجر پذیروهم خود مهاجران می گردد. مردم جوامع مهاجر پذیرنه تنها باید مهاجرانی را که آماده ادغام وهمسان شدن با جامعه شان می باشند تحمل نمایندف بلکه برای آنها یک چشم اندازاصیل درمورد آینده شانرا نیز نشان بدهند. آنچه ما بدان نیازداریم ، دادن اجازه اقامت به مهاجران نیست، بلکه امکان برسمیت شناختن آنها به حیث اعضای مساوی الحقوق جامعه است. دراین بخش باید سرمایه گذاری زیادی صورت گیرد ، همچنان دربخش تعلیم وتربیت ، آموزش فنی جوانان مهاجر.

یک ادغام وهمسان شدن راستین هنگامی بوجود آمده می تواند که خود مهاجران به روشنی تصمیم بگیرند که می خواهند یک بخش این جامعه گردند. وبرای اینکار یادگرفتن زبان ، وبه ویژه شناختن آزادیها و حقوق اساسی بسیارمهم می باشند.

گزارش کمیسیون جهانی مهاجرت مملو ازخواستهای ایدئولوژیک است. بطورمثال کمیسیون مکرراً وبصورت خاص درمورد نیروی بالقوه مهاجرت تاکید می ورزد، بدین معنا که هنگامی که مهاجران به کشورهای زادگاه های خود برگردند، دانش وتجارب دموکراسی را با خود به آنجا می برند. بدین ترتیب آنها می توانند کمکی به ایجاد یک شکل حکومتداری خوب وجامعه مدنی نمایند. این چیزی است که معلومدار می باشد. فقط یک اشتباه کوچک دراین تامل وجود دارد کوآن اینکه بسیاری مهاجران حتا یک زمانی هم به کشورشان برنمی گردند ، بلکه درکشور دیگری مثلاً آلمان میخواهند برای خود وطن جدیدی بسازند.

مطمئناً کسانی ازاین جمله پلی بین کشورزادگاه وکشورجدید خود خواهند شد.لاکن مهمترآنست تا به مردم آن کشورهایی که مهاجران ازآنجا ها می آیند، نباید تنها این امیدواری داده شود که اروپائیان بازارهای شان را بروی محصولات زراعتی آنها نمی بندند، بلکه همچنان این امکان هم میسرساخته شود که شماراندک تحصیلیافتگان باقی مانده آنها نیز، کشور های شان را ترک نکنند. برای این منظورجشتجوی یک راه های مشترک اروپایی وحتا آنطوریکه کوفی انان دبیرکل سازمان ملل متحد ابراز امیدواری نموده است، یک راه حل جهانی برای مبارزه طلبی های مهاجرت پیدا شود.