قایق‌های متروک مهاجران در برلین زندگی دوباره می‌یابند
۱۳۹۸ مرداد ۲۰, یکشنبه
خالدون الحسین پشت ماشین خیاطی‌اش در کارگاه«mimycri» نشسته و به بخیه زدن پارچه‌های خاکستری رابری متمرکز است. او دستکول یا بکس‌دستی ساخته شده از رابرهای قایق پناهجویان را با یک نوار زردرنگ تزئین می‌کند.
به این ترتیب، بقایای قایق‌های رابری که پناهجویان را از ترکیه به سواحل یونان رسانده و سپس آنجا انداخته شده اند، در برلین، پایتخت آلمان زندگی دوباره می‌یابند.
این قایق‌های رابری در این کارگاه به انواع مختلف بکس‌های دستی یا دستکول تبدیل می‌شوند و از طریق اینترنت به فروش می‌رسند.
الحسین، یک مرد ۳۴ ساله سوریایی با این قایق‌های رابری و ضدآب که حالا از آن به عنوان مواد خیاطی استفاده می‌کند، به خوبی آشنا است. چهار سال پیش او خودش بر یکی از این قایق‌های رابری سوار شد و خود را از سواحل ترکیه به جزیره خیوس یونان رساند.
این خیاط که پیش از مهاجرت به آلمان در دمشق خیاطی را آموخته بود، گفت: «ما بسیار زیاد بودیم و عبور از دریا بسیار بسیار خطرناک بود.»
موسسه « mimycri » این قایق‌های متروک را از سواحل جزایر خیوس و لیسبوس یونان که در سال ۲۰۱۵ شاهد موج سیل آسای مهاجرت بودند، جمع‌آوری کرده است. در اوج این بحران روزانه تا ۷۰۰۰ مهاجر وارد یونان می‌شدند.
هرچند بعد از یک توافق میان اتحادیه اروپا و ترکیه در سال ۲۰۱۶ شمار مهاجرانی که از طریق ترکیه به یونان می‌رسند کاهش قابل ملاحظه یافته است، اما هنوز هم به صورت متوسط روزانه تا ۱۰۰ نفر از این مسیر به جزایر یونان می‌رسند.
سازمان‌های غیرانتفاعی در محل این قایق‌ها را همراه با واسکت‌های نجات و لباس‌های دور انداخته شده در سواحل یونان بازیافت می‌کنند.
توولا کترومیلیدی، هماهنگ‌کننده سازمان غیردولتی «تیم واکنش ساحل شرقی خیوس» گفت: «ما ۹۰ درصد قایق‌های انداخته شده در ساحل را بازیافت می‌کنیم. باقی‌مانده توسط باشندگان محل مورد استفاده قرار می‌گیرند.» او گفت که برخی دهقانان از رابرهای این قایق‌ها به عنوان ترپال استفاده می‌کنند.
بعد از آن قایق‌های بازیافت شده قطعه قطعه شده به برلین ارسال می‌شوند. پس از آن این قطعه‌های رابری تمیز شده و در ورکشاپ خیاطی تبدیل به بکس دستی می‌گردند.
ویرا گویندر، یکی از دو بنیانگذار سازمان « mimycri » گفت: «مشتریان به این خاطر این بکس‌ها را خریداری می‌کنند که این‌ها بازتاب‌دهنده یک داستان اند، این بکس‌ها چیزی بیشتر از اشیاء اند.»
به ادامه سخنان او، الحسین می‌افزاید که مشتریان این کمپنی که سال گذشته به ارزش ۱۲۰ هزار یورو جنس خریداری کرده اند، به صورت غیرمستقیم درک می‌کنند که «در سوریه چه می‌گذرد... و چه تعداد مردم در آنجا جان داده اند و یا هنوز هم تلف می‌شوند.»
او تلاش دارد که مادر تنها و مریض خود را از سوریه به برلین بیاورد.
خانم گویندر وظیفه‌اش را در بخش محیط زیست ترک کرده است تا این موسسه را ایجاد کند. در مجموع این کمپنی ۱۱ قلم جنس تولید می‌کند و ۳۰ درصد مفاد خود را به سازمان‌های غیردولتی در یونان می‌دهد. بکس‌های تولید شده توسط این ورکشاپ برعلاوه آنلاین، در فروشگاه‌هایی در برلین و مونشن نیز به فروش می‌رسند.
گویندر ۳۲ ساله یکی از آلمانی‌هایی بود که با آمدن موجی از مهاجران در سال ۲۰۱۵ در ایستگاه‌های قطار به یاری آن‌ها شتافتند: «من می‌خواستم بخشی از آلمان جدید باشم، آلمانی که از مردمی که داشته‌ها، خانه و فامیل خود را از دست داده اند، استقبال می‌کند.»
او در زمستان سال ۲۰۱۵-۲۰۱۶ به جزیره خیوس یونان رفت تا مهاجرانی را که به این منطقه می‌رسیدند یاری رساند. او چند ماه همراه با شریک زندگی خود در آنجا بود و در برگشت، قطعه‌ای از قایق‌های رابری را با خود به برلین آورد.
او برای راه اندازی این ورکشاپ، در یک فراخوان آنلاین (crowdfunding) توانست ۴۳ هزار یورو برای این پروژه جمع‌آوری کند. حالا این کمپنی پنج کارمند دارد که یک سوریایی و یک پاکستانی نیز شامل آن‌هایند.
گویندر می‌گوید: «ما می‌خواهیم نوع نگاه به مهاجران را تغییر بدهیم. این‌ها کسانی اند که مثل همه ما می‌خواهند یک وظیفه و یک خانه داشته باشند.»
آلبوم عکس از آرشیف:
af/na (AFP