قربانيان طالبان درسکوت رنج مي کشند

فکرمي شود که درسالهاي اخير ازهرسه قبر يکي آن به شهيدان تعلق داشته باشد.

تنها درشهرکابل درهمين مدت کمترازسه ماه اخير حدود 100 نفربراثرحملات انتحاري کشته شده اند وبيش از 300 تن ديگر زخمي گرديده اند.

ويدا دخترک سه ساله است. پدرش عبدالوکيل دلاوري به تاريخ 26 ام ماه سنبله امسال براثرانفجار يک موترحامل بمب که خود را با کاروان ناتو به تصادم درآورد کشته شده است. اين انفجارانتحاري با موترپرازبمب دربرابر دکان کوچک او که دريک جاده بزرگ قرار داشت صورت گرفت.

اين انفجار به حدي شديد بود که صداي آن درسرتاسرشهرکابل شنيده شد.چقري بزرگي درجاده به وجود آمد وشش سربازايتاليايي که دربين موترهاي زره دارثقيل شان قرار داشتند کشته شدند.

اکنون ويدا دخترک سه ساله عبدالوکيل از يلدا مادرش مي پرسد که " پدر" اش کجاست؟ عبدالوکيل شوهريلدا پدرهشت طفل بين 3 تا 13 ساله بود. درهمين حادثه ده افغان ديگر نيز کشته شدند.

دلاوري که قبلاً سرباز بود و 37 سال داشت، در دکانش وسايل واسبابي کرايي براي محافل خوشي وغم داشت.

همينکه انفجار صورت گرفت، يلداي 31 ساله خانم عبدالوکيل وشاه جان مادر 51 ساله عبدالوکيل به طرف محل حادثه شتافتند ودانستند که چه بلايي اتفاق افتاده است وزندگي ايشان را براي هميشه تغييرداده است.

حادثات انتحاري درسرتاسرافغانستان افزايش يافته است. درحالي که جنگ بين طالبان ونيروهاي حکومت افغانستان با حمايت 100000 سربازبين المللي مي باشد، تلفات بيشتررا ازاين ناحيه مردم غيرنظامي متقبل مي شوند.

جنرال ستنلي مک کريستل فرمانده کل نيروهاي امريکايي وناتودرافغانستان تصميم گرفته است با کم ساختن حملات هوايي ، تعداد تلفات افراد ملکي را کاهش بدهد. رهبران طالبان هم مي گويند که آنها چنين هدفي دارند، اما تعداد تلفات ناشي ازحملات انتحاري آنها که بيشترين قربانيان آن مردم غيرنظامي اند افزايش يافته است وخانواده ها را داغدار ساخته است.

تاکنون هيچ کس نمي داند روزانه چند نفربراثر حملات انتحاري کشته مي شوند. ثريا پيکان معين وزارت شهدا ومعلولين مي گويد: " ما نمي دانيم زيرا حملات انتحاري هر روز صورت مي گيرند".

خانواده هايي که اعضاي شان قرباني حملات انتحاري مي شوند، مستحق کمک مالي بين 100-200 هزارافغاني يا يک هزار تا دوهزار دالرمي باشند.

ازآنجايي که شمار قربانيان معلوم نيست ورسماً تثبيت نمي شود که کدام خانواده قرباني داده است. بنابراين اميد به اينکه خانوادهء داغداري کمک رسمي به دست آورد بسيارکم است. ازهمين رو است کميته بين المللي صليب سرخ درافغانستان درهمچو مواردي از " قربانياني که ديده نمي شوند" سخن به ميان مي آورد. زيرا با همه مشکلات اقتصادي ، عاطفي وروانشناختي اينها نمي توانند ازصافه هاي ديوانسالاري عبور کنند.

دلاوري مانند بسياري افغانها نه تنها زن واولادش را ازنگاه اقتصادي حمايت مي کرد بلکه ازمادرش نيز حمايت اقتصادي مي کرد. پس ازمرگ او ديگر دکانش بسته مانده است. زنش نيز نمي تواند به جاي او کارکنند. تنها دوپسر بزرگش بعد ازمکتب دکان پدر را پيش مي برند، اما عايدات آنها بسيار کم است.

شاه جان مادر عبدالوکيل دلاوري مي گويد: " حيرانم که چگونه ما زنده خواهيم ماند... ما نان کافي نداريم . او ازبانک قرض گرفته بود تا کار دکانش را به راه اندازد ودوباره قرضه بانک را پس بدهد... ما نمي دانيم اين کار را کي کرده است؟... طالبها، ... جرمنها...، امريکاييها... چرا کساني که مانند عبدالوکيل با جنگ سروکاري ندارند، اينطور قرباني آن شوند؟... آرزو دارم کسي که اين بلا را به سرما آورد ، خودش به عين بلا گرفتار شود".

يلدا که سخت ضربت روحي ديده است وازآينده بيمناک است مي گويد:

"اين جهاد نيست. اگرطالبان مي خواهند " جهاد" بکنند، بايد اين کار را روبه رو بکنند. بايد مثل مردها جنگ کنند. با عسکرهاي خارجي مقابله کنند ... نه اينکه مردم بيگناه را بکشند. ما که نمي خواستيم هرگز چنين چيزي سرِخانه وخانواده يک کافربيايد، سرخانه خود ما آمد".

فرانس پرس/ رسول رحيم

ويراستار: سيد روح الله ياسر