اعتراض مهاجران افغان در بلجیم علیه اخراج

علی، پسر 13 ساله افغان، بالای یک توشک روی زمین سرد کلیسا نشسته و یک برس دندان را در دست دارد. او شرح می دهد که اگر خانواده اش دوباره از بلجیم به افغانستان فرستاده شود، چه بر سر شان خواهد آمد.

علی که زبان فرانسوی را در یک مکتب بلجیمی آموخته است، سخنان مادرش را ترجمه می کند که «هرگاه ما به افغانستان بازگشت کنیم، کشته می شویم، زیرا طالبان در آنجا حضور دارند».

خانواده علی در جمله 450 پناهجوی افغان می باشد که علیه اخراج شان از بلجیم مقاومت می کنند. آنها علیه تصمیم حکومت بلجیم مبارزه می کنند، زیرا حکومت گفته است که کشورش اصلی این مهاجران محفوظ و امن است و آنها باید برگردند.

این مهاجران افغان از ماه ها به این سو اعتراض هایی را به راه انداخته اند. آنها از حکومت بلجیم برای اخراج شان به افغانستان تقاضای یک مهلت قانونی می کنند. دست کم چهار تن از حامیان آن ها به اعتصاب غذایی پرداخته اند.

همچنان برخی از افغان ها ساختمان های خالی را در بروکسل اشغال کرده اند و می گویند که جایی دیگری برای زندگی ندارند. از اواخر نوامبر به این سو به یک گروه بزرگ در کلیسای "بیگیناژ" پناه داده شده است که در مرکز شهر قرار دارد. خیمه ها و توشک های کمکی این کلیسای کوچک سرد را پر کرده است. این ها به شکل گروهی جمع شده اند تا تصمیم بگیرند که اقدام بعدی چه باید باشد. در حالی که کودکان از چوکی ها بالا می روند، زنان دور یک بخاری جمع شده اند.

سمیر همدرد که به حیث سخنگوی این پناهجویان انتخاب شده است، می گوید که این کلیسا دو تشناب برای رفع حاجت و یک دست شویی دارد. همدرد که چندین سال پیش در بلجیم پناهندگی به دست آورده است، می گوید که «بعد از نیمه شب واقعاً این جا سرد می شود، اما مردم این بدبختی را قبول کرده اند زیرا از زندگی در افغانستان ترس دارند».

نیروهای جنگی ناتو برای 12 سال در افغانستان حضور داشته اند اما تا پایان سال 2014 در حالی از این کشور خارج می شوند که شورشگری طالبان هنوز ادامه دارد. اما مقام های بلجیم مدعی اند که برخی مناطق افغانستان برای بازگشت پناهجویان امن و مصون می باشد.

ماژی دوبلوک، وزیر دولت برای پناهجویان تا حال علامتی مبنی بر خواست این افغان ها از خود نشان نداده است. او که سیاستمدار مشهوری در منطقه فلاندر بلجیم است، برای انتخابات عمومی سال روان در مرکز توجه قرار دارد.

از دوبلوک نقل قول شده است که در جریان مباحثات اخیر پارلمان گفته است: «من کدام مهلت قانونی اعلام نمی کنم». او افزوده است: «افغان ها مانند سایر مردم زیر عین قوانین قرار می گیرند. اعتصاب غذایی حقوق بیشتر بار نمی آورد. من دیدگاهم را تغییر نمی دهم. اگر این مردم نمی توانند بمانند، باید بروند».

اما افغان ها، یک مهاجر بازگشت داده شده به نام عارف حسن زاده را مورد تاکید قرار می دهند که پس از رد پناهندگی اش در بلجیم در سال 2013 در افغانستان کشته شد.

قیس احمدی، مرد 26 ساله ای که با همسر و دختر سه ساله اش در کلیسای بیگیناژ زندگی می کند، می گوید: «اگر وضع افغانستان خوب است، پس چرا سربازان ایالات متحده امریکا، اروپا و بلجیم در آنجا حضور دارند؟ ما اگر به افغانستان برویم، آزاد نمی باشیم، محفوظ و در امنیت نمی باشیم».

خبرگزاری بلجیمی "بلگا" گزارش داده است، پس از آنکه در ماه دسمبر افغان ها به سمت جنوب به سوی شهر "مونس" راه پیمایی کردند، دوبلوک و الیو دی روپو نخست وزیر بلجیم از پناهجویان دعوت کردند تا درخواست های پناهندگی شان را دوباره تسلیم کنند. به آن ها وعد شد تا دوسیه های شان «با دقت زیاد» ارزیابی شود.

ایزابل مارشال که اخراج این پناهندگان را از ساختمان های اشغال شده عکس برداری می کرد، مقام های بلجیمی را متهم ساخته و می گوید که راستکار نیستند و به دلایل انتخاباتی علیه مهاجران چنین برخورد می کنند. او می گوید که برای مقام های حکومتی رای دهندگان دست راستی که مخالف پناهندگان اند، بیشتر ارزش دارند.

خانم مارشال می گوید: «با بحران اقتصادی مردم از کار شان ترس دارند. ما نمی توانیم چاره بدبختی همه جهان را بکنیم... اما حقوق بشر در این جا به بازی گرفته می شود».

چندین تن از افغان ها از خشونت پولیس در تظاهرات شان و همچنان پوشش منفی ای که رسانه ها به مبارزه آن ها داده اند، شکایت می کنند. آنها می گویند هرگاه ما کدام انتخاب دیگر می داشتیم نمی خواستیم در بلجیم بمانیم.

محب، جوانی 21 ساله ای که نخواست نام کاملش برده شود، گفت: «من می بینم که شمار زیادی مردم ما را در این جا خوش ندارند. من به خاطر پول و یا چیز دیگری به این جا نیامده ام. من به خاطر نجات زندگی ام این جا آمده ام».

محب می گوید که فکر می کند با برگشت به افغانستان طالبان او را خواهند کشت، زیرا پیش از آمدنش طالبان از او خواسته بود که «با آنها در جنگ علیه امریکایی ها کمک کنم».

او در سال 2009 به بلجیم آمد و در خواست پناهندگی داد. همزمان او به درس خواندن در مکتب شروع کرد. چندین شهادت نامه به دست آورده است. زبان "فلیمش" را که یکی از سه زبان ملی در بلجیم است، فرا گرفته است. پس از آن او درچندین رستورانت بلجیمی کار کرده کرد.

اما پس از آنکه درخواست پناهندگی محب رد شد، خانه ای را که دولت برایش داده بود و کارش را از دست داد. او می گوید: «فکر می کنم یک روز وضع افغانستان خوب می شود... من دنبال پدر و مادرم دق شده ام...اما همین حالا من نمی توانم آنجا بروم ».