مقام ملل متحد:اکثرزندانيان درافغانستان محاکمه نشده اند

معمولاً کساني که زنداني مي شوند، نمي توانند رشوت بپردازند تا آزادي شان را تضمين بکنند.کرستينا اوگوز، رئيس اداره جرايم ومواد مخدرملل متحد درافغانستان مي گويد:" درديگرجاها حبس بدون محاکمه يک استثنا شمرده مي شود، اما درافغانستان اين يک قانون است، به ويژه وقتي که شما ففير ويا بدون دوستان نيرومند باشيد".

اوگوز درافغانستان ازاصطلاح " عدالت تلفوني " ياد کرده است که بسيار معمول مي باشد. ازنظروي "هرگاه شما يک دوست نيرومند داشته باشيد ووي به پليس يا قاضي مربوطه يک تلفون بکند، شما آزاد مي شويد". اما هرگاه "شما دوستان نيرومندي نداشته باشيد، بايد درپشت ميله هاي زندان بسرببريد، حتا اگرطفل باشيد".

درحالي که شمار زندانيان درافغانستان تقريباً پايين مانده است، درسه سال اخير اين تعداد قريب دوچند گرديده است. اين مقام ملل متحد گفته است که درمقايسه با شمارزندانيان درجنوري سال 2006 ، اکنون شمار اين زندانيان 12500 نفرمي باشد.ملل متحد درسال 2007 تخمين نموده بود که قريب به 50% زندانيان پيش ازآنکه محاکمه گردند، به محبس آورده شده اند.

اين مقام ملل متحد گفته است، مشکل ديگري که براي زندانيان درافغانستان وجود دارد دراين است که مدت مجازات آنها غالباً سپري مي گردد، لاکن آنها درزندان باقي مي مانند يعني درواقع مجازات " مضاعف" مي بينند. اين براي آن است که آنها پولي پرداخته نمي توانند. اوگوزمي گويد: " درصورتي که شما فقيرباشيد، شما بازهم بايد درزندان سپري بکنيد، زيرشما نمي توانيد براي نجات خود تان رشوت بدهيد".

خانم اوگوز مي افزايد:" براي اکثر موارد نبايد زندان نخستين مجازات پنداشته شود...زندان غالباً يک طريقه بسيارقيمتي است که اوضاعِ بد را بترمي سازد".

ملل متحد به روز دوشنبه ضمن گزارشي اعلام داشته است که بسياري افغانهايي که زنداني مي باشند ، بدون آنکه محاکمه گردند، زنداني شده اند. اينها بيشترمردم فقيري اند که روابط قدرت مند ندارند.

معمولاً کساني که زنداني مي شوند، نمي توانند رشوت بپردازند تا آزادي شان را تضمين بکنند.کرستينا اوگوز، رئيس اداره جرايم ومواد مخدرملل متحد درافغانستان مي گويد:" درديگرجاها حبس بدون محاکمه يک استثنا شمرده مي شود، اما درافغانستان اين يک قانون است، به ويژه وقتي که شما ففير ويا بدون دوستان نيرومند باشيد".

اوگوز درافغانستان ازاصطلاح " عدالت تلفوني " ياد کرده است که بسيار معمول مي باشد. ازنظروي "هرگاه شما يک دوست نيرومند داشته باشيد ووي به پليس يا قاضي مربوطه يک تلفون بکند، شما آزاد مي شويد". اما هرگاه "شما دوستان نيرومندي نداشته باشيد، بايد درپشت ميله هاي زندان بسرببريد، حتا اگرطفل باشيد".

درحالي که شمار زندانيان درافغانستان تقريباً پايين مانده است، درسه سال اخير اين تعداد قريب دوچند گرديده است. اين مقام ملل متحد گفته است که درمقايسه با شمارزندانيان درجنوري سال 2006 ، اکنون شمار اين زندانيان 12500 نفرمي باشد.ملل متحد درسال 2007 تخمين نموده بود که قريب به 50% زندانيان پيش ازآنکه محاکمه گردند، به محبس آورده شده اند.

اين مقام ملل متحد گفته است، مشکل ديگري که براي زندانيان درافغانستان وجود دارد دراين است که مدت مجازات آنها غالباً سپري مي گردد، لاکن آنها درزندان باقي مي مانند يعني درواقع مجازات " مضاعف" مي بينند. اين براي آن است که آنها پولي پرداخته نمي توانند. اوگوزمي گويد: " درصورتي که شما فقيرباشيد، شما بازهم بايد درزندان سپري بکنيد، زيرشما نمي توانيد براي نجات خود تان رشوت بدهيد".

خانم اوگوز مي افزايد:" براي اکثر موارد نبايد زندان نخستين مجازات پنداشته شود...زندان غالباً يک طريقه بسيارقيمتي است که اوضاعِ بد را بترمي سازد".