غوغای مستند "سونیتا" در جشنواره فیلم سندانس در اروپا

سونیتا علیزاده و پارادیس سروری هر دو صدای رسای آن زنانی شده اند که در افغانستان همواره مورد خشونت قرار می گیرند.

سونیتا و پارادیس هر دو مجبور شده اند به خاطر خطرهایی که آنها را تهدید می کند کشورشان را ترک کنند، اما دست از فریاد زدن برنداشته و همواره برای رفع خشونت و تامین حقوق زنان کشورشان آواز می خوانند و مبارزه می کنند.

سونیتا همانند دیگر کودکان افغان در کشوری به دنیا آمد که هنوز هم آمار ازدواج های اجباری و فروش زنان و دختران رواج دارد. او خودش نیز در دوران مهاجرتش در ایران تا چند قدمی تجربه ازدواج اجباری پیش رفت، او باید با مردی بزرگتر از خودش در ایام نوجوانی ازدواج می کرد، اما رخساره قائم مقامی یک فیلمساز ایرانی او را در مکتبی یافت و با رایزنی با خانواده اش این ازدواج را لغو کرد.

سونیتا آرزو داشت که روزی بتواند آوازخوان مشهوری در سبک "هیپ هاپ" شود. رخساره که استعداد او را در آوازخوانی دید، تصمیم گرفت او را در این زمینه حمایت کرده و زندگی اش را در قالب یک فیلم مستند بگنجاند. فیلمی که زندگی یک دخترک مهاجر افغان را در ایران، تلاشش برای تثبیت هویت در وطنش افغانستان و بلاخره بازهم مهاجرت به غرب را به تصویر می کشد.

این فیلم حالا در جشنواره فیلم سندانس غوغا به پا کرده و با استقبال گسترده روبرو شده است. محتوای این فیلم در کل روی وضعیت زنان افغانستان، ازدواج های اجباری و فروش دختران می چرخد. در این فیلم سونیتا علیه چنین رسمی قد علم می کند و با خواندنش به با عنوان "عروس فروشی" مبارزه می کند.

در این راستا تنها سونیتا نیست که صدایش را بلند کرده و وضعیت زنان را در این کشور جنگزده تصویر سازی می کند. پارادیس سروری نیز یکی دیگر از دختران افغان است که فعلا در برلین پایتخت آلمان زندگی می کند. او و نامزدش دایورس مروی تصویری متفاوت از یک زن و مرد افغان را به جهان ارائه می کنند.

صدایی تاثیرگذار

پارادیس در مصاحبه ای با دویچه وله گفت که تاثیرگذاری آواز سونیتا به خاطر این است که او در رابطه با مشکلاتی اجتماعی می خواند که خودش تجربه کرده است: «وقتی شما کسی یک مشکل را با چشمان خودش ببیند و با جسمش احساس کند می تواند بهتر در موردش صحبت کند و به آن بپزدارد. خیلی ها که تجربه نکرده اند این توانایی را ندارند».

کلیپ ویدیوی "عروس فروشی" سونیتا با زیرنویس انگلیسی قبل از تکمیل شدن فیلم مستندش بیش از 340 هزار بار در یوتوب دیده شده است و همانند فیلمش با استقبال بین المللی روبرو گردیده است.

پارادیس به این باور است که دخترانی مثل خودش و سونیتا می توانند از طریق هنر موسیقی تغییر بزرگی را در زندگی اجتماعی کشورشان به میان آورند.

موسیقی "هیپ هاپ" و "رپ" در میان نسل جوان افغانستان رشد چشمگیری داشته است و حالا بانوان زیادی هستند که از این طریق مشکلات زنان این کشور را بیان می کنند.

پارادیس این سبک موسیقی را به کودکی نوزاد تشبیه می کند که چیزهای زیادی برای گفتن دارد، اما به شرطی که به گفته او بگذارند این کودک بزرگ شود: «دقیقا وقتی خودم موسیقی هیپ هاپ را شروع کردم با مشکلات زیادی روبرو شدم. مثلا من نمی توانستم آهنگ هایم را حتی صوتی پخش کنم. اولین بار که آهنگ رپ را نشر کردم با تهدیدهای زیادی مواجه شدم».

در جامعه سنتی افغانستان هنوز هم مشکلات زیادی سد راه پیشرفت دختران و زنان وجود دارد. هنوز هم دختران از رفتن به مکتب منع می شوند و همواره مورد خشونت قرار می گیرند. آوازخواندن یک دختر و یا زن می تواند در این کشور به قیمت جانش تمام شود، اما با این همه خطر بانوان هنرمندی هستند که در داخل و یا خارج از این کشور هنرنمایی می کنند و از طریق هنرشان می خواند حقوق همنوعانشان را تامین کنند.