موفقیت فوتبال ساحلی در کشور بدون بحر افغانستان

در یک ساحل دست ساز در افغانستان که پیرامونش را خشکی فراگرفته، اطفالی که سن شان از هشت بیشتر نیست، پیراهن های کهنه رئال مادرید و بارسلونا را پوشیده اند که پشت شان مزین به نام های «رونالدو» و «مِسی» است. آن ها با شادمانی توپ را شوت می کنند و به دنبالش می دوند.

استدیوم غازی کابل در زمان حکومت طالبان صحنه اعدام های بی رحمانه بود. اما اکنون جوانان افغانستان که بیشتر آن ها هیچگاه بحر را ندیده اند، رویای این را در سر دارند که به عضویت تیم ملی فوتبال ساحلی افغانستان درآیند.

یوسفزی، یک نوجوان ۱۴ ساله که در شوق این ورزش جدید سراز پا نمی شناسد، به خبرگزاری فرانسه (ای اف پی) گفت: «من پیش از این که به این برنامه ملحق شوم، هیچ تصوری راجع به فوتبال ساحلی نداشتم. من هیچگاه در یک ساحل نبوده ام».

او با لبخند اضافه می کند: «ما مشکلات زیادی داریم، روی خاک و سنگ بازی می کنیم، ګول های ما جال ندارد، اما من عاشق این بازی هستم و با این وجود بازهم می خواهم به آن ادامه دهم.»

یوسفزی، یکی از ده ها نوجوانی است که در برنامه جستجوی بهترین استعدادهای فوتبال ساحلی در این کشور جنگ زده شرکت می کند. به شمار طرفداران این برنامه که شش ماه پیش آغاز شد، روز به روز افزوده می شود.

یکی از عوامل اصلی این پروژه حضرت گل باران نام دارد که برای تیم ملی فوتبال ساحلی افغانستان بازی می کند. این تیم در سطح آسیا در جایگاه دهم و در جهان در رده پنجاه و دوم قرار دارد و به این ترتیب وجهه آبرومندانه ای دارد. این در حالی است که در افغانستان امکانات و ریگ لازم برای این بازی وجود ندارد.

این جوان ۲۸ ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: «هنگامی که من این برنامه را آغاز کردم، مردم با تعجب می پرسیدند که من چه می کنم. آن ها می گفتند: چطور می خواهی مردم را برای فوتبال ساحلی آماده کنی، در حالی که آن ها نمی دانند اصلا یک ساحل چگونه به نظر می رسد؟»

اما باران مشکلی برای جذب جوانان و نوجوانان به این بازی ندارد. فوتبال در افغانستان بسیار محبوب است و کودکان را می توان دید که در سرک ها، بازارها و مکاتب – در صورتی که وضعیت امنیتی این اجازه را به آن ها بدهد – بازی می کنند.

علاقه عمومی به فوتبال ساحلی به خصوص از زمانی شکوفا شد که تیم ملی در سال ۲۰۱۳ برخلاف همه انتظارها، در نخستین بازی بین المللی در برابر قطر برنده شد. 

روح الله رستگار، مدیر کمیته فوتبال ساحلی افغانستان می گوید، در آغاز کشورهای محصور در خشکی مانند سویس که در سطح بین المللی بسیار موفق هستند، برای آن ها الهام بخش بوده است. او افزود: «اکنون ما از خیلی کشورها که ساحل دارند، بهتر هستیم. ما تیم های قدرتمندی مانند مالیزیا و چین را شکست داده ایم. اگر ما به اندازه کافی حامی داشته باشیم، من مطمئن هستم که تیم فوتبال ساحلی افغانستان در سطح جهانی نیز جایگاه نخست را از آن خود خواهد کرد.»

سال گذشته تصویری از مرتضی احمدی، پسر شش ساله افغان در دنیای مجازی مشهور شد. او در این تصویر لباس فوتبال را پوشیده بود که خودش با استفاده از یک خریطه پلاستیکی آن را درست کرده بود و بر آن نام لئونل میسی و شماره ۱۰ را که شماره او در تیم ملی ارجنتاین است، نوشته بود. بعدها این پسر کوچک توانست با لئونل میسی، قهرمان خود دیدار کند.

تقریبا ۲۰۰ پسر که بسیاری از آن ها از خانواده های بسیار فقیر هستند، تقریبا سه بار در هفته در استدیوم غازی تمرین می کنند.

باران می گوید: «بسیاری از بازیکنان ما اطفال خیابانی هستند که هیچ شانس دیگری برای نشان دادن استعدادشان به جهانیان ندارند. من به مناطق دوردست کابل می روم تا این استعدادها را پیدا کنم. اگر کسی بتواند در سرک بازی کند، به درد بازی در ساحل هم می خورد.»

باران در روزی که افغانستان بر قطر پیروز شد، جزوی از بازیکنان تیم افغانستان بود. بعد از آن او با یک کلوب فوتبال ساحلی در برازیل قرار داد امضا کرد، اما به زودی به خانه بازگشت، چون آن طور که می گوید خود را نسبت به آینده ستارگان افغانستان متعهد و موظف می داند. او می گوید:

«متاسفانه کسی از ما حمایت مالی نمی کند. اما من امیدوارم که مردم کمک کنند تا ما بتوانیم به این برنامه بسیار منحصر به فرد ادامه دهیم.»

میدان بازی فوتبال ساحلی نیازمند نوع خاصی از ریگ است که معمولا از سواحل و تپه های ریگی بیابانی به دست می آید.

اما کودکان در استدیوم غازی –  که بسیاری از آن ها پابرهنه هستند – بر روی ریگ سنگین تری بازی می کنند که مخصوص ساختمان سازی است و خاک و سنگ با آن مخلوط شده است.

به هر حال خنده های پسران جوان و نوجوان در این جا، گذشته تاریک این استدیوم را از یاد می برد.

در زمان حکومت طالبان از سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، هزاران تماشاگر به استدیوم فراخوانده می شدند تا نظاره گر مسابقات فوتبال باشند. پیش از آغاز مسابقه یا در نیمه وقت، افرادی که از نگاه طالبان به رژیم شان وفادار نبودند، اغلب یا اعدام می شدند و یا اندام های شان بریده می شد.

اکنون در حالی که خورشید غروب می کند، این کودکان خسته و پر از خاک، لبخند به لب پیش از رفتن به خانه به یکدیگر دست می دهند. آن ها رویای این را در سر دارند که پا جای پای باران بگذارند.

me, si (AFP)