واکنش روزنامه نگاران بلخ دربرابربازداشت محقق نسب

دویچه ویله :ابتدا آقای قیوم بابک مدیر مسوول جهان نوبفرمایید دررابطه به نشست روزنامه نگاران معلومات بدهید که به چی نتیجه ی رسیدید.

قیوم بابک : تشکر، ببینید دراین وطن قاتلها، آدمکشها دستگیر نمی شوند و اگر دستگیر شوند با این اهانتی که برای یک ژورنالیست شده با این اهانت درمحکمه آورده نمی شوند و اگر محکمه شدند به زودترین فرصت دوباره رها می شوند . یک ژورنالیست ازاین وطن به خاطر ابراز نظراتش طوری با او برخورد می شود که با زنجیرو زولانه ودستبند این را درمحکمه خلاف پرنسیپهای بین المللی حاضر می کنند و اهانت می کنند ، تحت فشار قرار می دهند وتهدیدش می کنند. به همین خاطرما اضافه ترازسی نفراز ژورنالیستهای مزارشریف یک نشست داشتیم درمقر کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان مقیم مزارشریف وما اعتراضات شدید خود را علیه برخورد محکمه و پلیس وقوه اجرائیه اعلام کردیم. ویک اعلامیه مشترکی را هم صادرکردیم که بعداً می شود دررابطه به این اعلامیه هم ما صحبت بکنیم.

دویچه ویله : آقای سید یعقوب ابراهیمی اگر شما بگویید چه مشکلاتهایی و چالشهایی فرا روی روزنامه نگاران درولایت بلخ وجود دارد . ودولت چه کارهای بکند که همین مشکلات از سرراه ژورنالیستها برکنار شود؟

ابراهیمی : تشکر ازشما ، من فکر می کنم که آزادی بیان زمانی مصداق دارد که فضای آزاد برای بیان وجود داشته باشد وکسانی که برای ایجاد فضای آزاد برای آزادی بیان کار می کنند درقدم اول باید تلاش بکنند بخاطر رساندن معلومات آزاد برای مردم، این فضا را مساعد بسازند که متأسفانه درافغانستان فعلاً این فضا به شکل نسبی وجود دارد .اما کاملاً این فضا وجود ندارد . دراین اواخر ما شاهد هستیم که ژورنالیستها به انواع و اقسام مختلف مورد تهدید قرار می گیرند . ژورنالیستها به اقسام مختلف اهانت می شوند . برای ژورنالیستها محدودیت قائل می شوند مثلاً فعلاً برای خبرنگاران رادیو آزادی ، وزارت صحت عامه محدودیت قایل شده که نمی توانند آنها داخل ارگانهای صحت عامه درولایات بروند .که اینها تمامش نشان دهنده این است که فضای آزاد برای آزادی بیان وجود ندارد. ازطرف دیگر برخورد اهانت آمیز دولت درکل ، آهسته آهسته نشان می دهد که دولت به شکل کامل تحمل آزادی بیان را درافغانستان ندارد. بناً من فکر می کنم یک سلسله محدودیتها را درآینده خیلی زود شاهدش خواهیم بودکه درافغانستان ایجاد خواهد کرد.دولت هم زیاد علاقه مند نیست که ما ازدولت توقع داشته باشیم که این زمینه را برای ما مساعد بسازد. بناً من دورنمای آزادی بیان را درافغانستان درآینده ای نزدیک خیلی خوب نمی بینم.

دویچه ویله :تشکر ازشما ، آقای بابک شما اعلامیه ای را گفتید که صادر کردید بفرمایید که در متن این اعلامیه چه چیزهایی را تذکر دادید و چی تقاضا کردید؟

بابک : تشکر، مشکل ما در افغانستان همیشه این بوده که قوانین درلای کاغذها می ماند و قوانین درعمل تطبیق نمی شوند. ببینید شما درقانون رسانه های همگانی که ازطرف دولت پاس( تصویب) شده ، درماده ی 42 ازاین قانون آمده که اگر یک ژورنالیست ازقانون مطبوعات یا ازقانون دیگ تخطی می کند یا دررابطه به نشراتش کدام مشکلی ایجاد می شود، اینجا یک کمیسیون است که در رأس آن وزیراطلاعات وفرهنگ قراردارد به نام کمیسیون تخطی ازبررسی های مطبوعاتی . درماده ی 42 قانون رسانه های همگانی آمده که اگر ژورنالیست چنین کاری را می کند باید اولاً ازطرف همین کمیسیون بررسی تخطی مطبوعاتی این عمل ژورنالیست باید مورد بررسی قرار بگیرد. وقتی این کمیسیون ،که دراین کمیسیون مستقل حقوق بشر اعضا است، ازژورنالیستهای آزاد دراین اعضا اند ، ازدولت اعضا است و وزیراطلاعات وفرهنگ دررأس این کمیسیون قراردارد ؛وقتی این کمیسیون لازم می بیند که دوسیه ی (پرونده ) این ژورنالیست باید درمحکمه ارجاع شود بعد ازآن حق رجعت دادن دوسیه (پرونده ) ژورنالیست به محکمه قانوناً مجاز دانسته می شود. تأسف ما اینجا است که یک ژورنالیست بیچاره به خاطر ابراز نظراتش زولانه می شود زندانی می شود بدون اینکه قانون رسانه های همگانی خود دولت درنظر گرفته شود ، بدون اینکه این کمیسیون بررسی ازتخطی های مطبوعاتی رویش ابراز نظر کند یا حتی اعضای آن کمیسیون خبر باشد که چنین گپی است. بازداشت می شود. که ما دراعلامیه خود همین موضوع را عمدتاً دررابطه به همین موضوع ما این اعلامیه را صادرکردیم و تقاضا ازحکومت داشتیم .

دویچه ویله :آقای ابراهیمی شما درصحبتتان اشاره کردید که ازدولت کدام توقعی ندارید پس دراین رابطه ، کدام مرجع باید دراین رابطه تصمیم بگیرد دررابطه به تطبیق آزادی بیان درجامعه ؟

ابراهیمی : وقتی که ما ازآزادی بیان گپ می زنیم واقعاً هدف ما ازبیان آزاد است. واین بیان زمانی آزاد بوده می تواند که دین جدا ازدولت باشد . درکشورهای پیشرفته که آزادی بیان وجود دارد معمولاً دین جدا ازدولت است . وازسویی هم کسانی که به اصطلاح مدافعان آزادی بیان هستند و امروز ژورنالیست نام دارند هیچگاهی اینها ازنظرمن با دولت سازگار نیستند یا با دولت کنارنمی آیند بلکه اینها می خواهند عمدتاً چیزهایی را بگویند که دولت می خواهد آن را افشا نکند . بناءً به نظر من بسیج شدن خود ژورنالیستها یا بسیج شدن خود خبرنگارهای که به اصطلاح واقعاً آزاد هستند و می خواهند بیان آزاد داشته باشند بهترین راهی برای بهبود آزادی بیان است و اگر اینها بسیج نشوند.ودرغیرآن به نظرمن به شکل انفرادی هرکدامشان درمقاطع مختلف صدمه خواهند دید .

دویچه ویله :تشکر ازشما آقای بابک چی مشکلی را شما می بینید وچی راهی حل ارایه می کنید ؟

بابک : دولت آقای کرزی یک دولت مصلحتی است . مشکل عمده اینست که تعداد زیادی از کادرهای دولتی که به نام کادرهای دولتی گفته می شوند ، اینها خودنمی فهمند که خودشان که چی بکنند . محکمه ی ما نمی فهمد که قانون را باید چه رقم تطبیق بکند . وقانون چیست . قوه ی اجراییه دولت آقای کرزی نمی داند که چگونه باید عمل بکند . واین بسیارتعجب آور است که یک حکومت والی اش حتی ازسواد ابتدایی برخوردار نیست. هنوز هم دروطن ما این مشکل وجود دارد که اگر یک محاسبه دقیق صورت بگیرد اکثروالی هایی که مقررشده اند؛ حتی وزیرهایی که مقررشده نه مسلکی هستند نه سواد آنچنانی دارند و نه برخورد خود را می فهمند . اکثر اینها گذشته بسیاربسیارآلوده دارند . گذشته یی دارند که حقوق بشربین المللی سر اینها اعتراض دارد . اینها جنایتهایی را درگذشته مرتکب شدند . این مردمها حکومت می کنند . وقتی که اینطور یک گپ باشد اینها نه قانون را می فهمند ، نه تطبیق قانون را می فهمند ، نه ازدموکراسی چیزی می فهمند و نه ازآزادی بیان چیزی را می فهمند .بناءً این مشکل دروطن وجود دارد . تا وقتی که سیستم درمجموع تصحیح نشود این مشکل ادامه می داشته باشد ومن دولت آقای کرزی رابایک مشکل بزرگ می بینم که با این شکل نمی تواند دراین وطن دموکراسی بیارد ودولت داری کند .

با تشکر ازقیوم بابک مدیرمسول جهان نو وسید یعقوب ابراهیمی روزنامه نگار آزاد مقیم شهرمزارشریف.