وزير دفاع آلمان: مقابله با بحران ها نیازمند همکاری بخش های نظامی و ملکی است

گوتنبرگ از ايجاد «يک فرهنگ اعتماد دوجانبه» مي گويد. اما برخي از سازمانهاي امدادي همچون اتحاديه سازمانهاي سياست انکشافي سازمانهاي غير دولتي آلماني موسوم به «ونرو» با يکجا کردن فعاليتهاي نظامي و ملکي مخالف است.

کارل تئودور سو گوتنبرگ، وزير دفاع آلمان در زمينه صحيح بودن همکاري سازمانهاي ملکي و نيروهاي نظامي شکي ندارد، براي او مساله چگونگي اين همکاري مهم است. اما در کل همکاري سازمانهاي ملکي با نيروهاي نظامي بحث برانگيز است. به اين دليل به عقيده وزير دفاع آلمان، طرفداران اينگونه همکاري بايد مصممانه از عقيده خود دفاع کنند. او در اين رابطه مي گويد: «مطرح کردن همکاري ملکي – نظامي در سطح جامعه براي طرفداران آن بسيار دشوار است، آنها خود نيز دراين باره عجولانه قضاوت کرده و از مطرح کردن آن در نزد خود نيز شرم دارند. چرا که فکر مي کنند، احتمال دارد، حقيقت ناخوشايندي با اين مساله مرتبط باشد».

خانم سوزانا ليپوواچ، مدير سازمان امدادگر کيندربرگ، برخلاف وزير دفاع آلمان، در قسمت همکاري سازمانهاي غير نظامي با نظاميان در شک و ترديد است. اوطي سالهاي طولاني فعاليت در اين زمينه، دريافته است که عملکرد واقع بينانه در ساحه امدادگري چقدر مهم است، اما به عقيده اين خانم امدادگر، همکاري سازمان ملکي کيندربرگ با نظاميان به طورمثال در افغانستان مي تواند زيان هايي نيز به بار بياورد. شايد شک و ترديد او با جرگه هايي ارتباط دارد که در قريه جات افغانستان برگزار مي شوند. سازمان ملکي کيندربرگ در صورت لزوم در این جرگه ها با دشمنان نيروهاي ائتلافي مستقر در افغانستان نیز ارتباط برقرار مي کند. خانم ليپوواچ در اين باره مي گويد: «ما پروژه هاي خود را در قريه جات پياده مي کنيم، جايي که ريش سفيدان افغان، ملاها، اما طالبان نيز در جرگه ها سهم مي گيرند. ما سعي مي کنيم با پروژه هاي طبي به کاهش مرگ و مير اطفال و مادران که يکي از اهداف هزاره سازمان ملل متحد است، جامه عمل بپوشانيم. ما بايد دراين باره بحث کنيم. من نمي توانم بگويم که عملکرد ما صحيح است».

ماموريت سوزانا ليپوواچ انسان دوستانه است. او در جنگ يوگوسلاوي تجربه کرده است که سربازان نيز مي توانند در اين زمينه ياري رسان باشند. به گفته خانم ليپوواچ مردم در بوسني و هرزگووين ارتش فدرال را به عنوان يک قدرت اشغال گر نمي ديدند. پس به گفته او همکاري ملکي – نظامي مي تواند موثر باشد. اين از يک تحقيق دانشگاه برلين نيز برمي آيد که ليپوواچ بدان اشارت کرده است.

اما برخي از سازمانهاي غير نظامي سخت مخالف همکاري با ارتش فدرال آلمان يا نيروهاي بين المللي هستند. اتحاديه سياست انکشافي سازمانهاي غير دولتي آلماني موسوم به «ونرو» يکي از آنها است. «روبرت ليندنر» سخنگوي انجمن کار براي افغانستان است.

به گفته او سهم گيري نظاميان در بازسازي در مناطق آرام يا جنگي، يا مناطقي همانند دايکندي که فقط پروژه هاي کمي وجود دارند، جايز نيست. حضور امدادگران بازسازي نظامي يا پي آر تي به عقيده آقاي ليندنر زيانبار است: «در ولايتي همچون دايکندي نيز مقامات محلي اي وجود دارد که گفته اند: «ما پروژه هاي پي آرتي را نمي خواهيم». ما مي دانيم که اين به ضرر ما است، من فکر مي کنم که ما بايد به نظريات مردم افغانستان در اين زمينه گوش کنيم».

فرانک لايدنبرگر، مقام بلندپايه ارتش فدرال آلمان که داراي تجربيات درازمدت در افغانستان است، اعتراف مي کند که در گذشته از برخي جهات کوتاهي شده است. به گفته او در آغاز هيچ سربازي داوطلبانه حاضر به همکاري در پروژه هاي بازسازي نبود. اين عقيده حکمفرما بود که بازسازي وظيفه ارتش فدرال نيست. با وجود اين آلمان نقش بازسازي را تنها به دلايل انساني قبول کرد: «ما قطعا مرتکب اشتباه هاي نظامي شديم. ما عمليات نظامي انجام داديم، شايد به اين دليل که وضعيت اشخاص ملکي در رابطه با فعاليتهاي انکشافي براي ما کاملا روشن نبوده است. اين تصور من است. من نمي توانم اظهار نظر دقيقي در اين باره بکنم».

هنگامي که ناتو برنامه امنيت شبکه بندي شده را طراحي کرد، مي خواست از نگاه خود از تجربيات ماموريت افغانستان درس بگيرد. برنامه امنيت شبکه بندي شده، به معناي تداخل بخشهاي مختلف با کارهاي بازسازي و نظامي با يکديگر است.

به گفته وزير دفاع آلمان براي غلبه بر منازعه و جنگ به طيف وسيعي از فعاليتهاي مختلف احتياج است: فعاليتهاي ديپلماسي، انکشافي سياسي، اقتصادي، فعاليت در بخش آموزش پوليس و در صورت لزوم استفاده از ابزارنظامی.

کارل تئودور سوگوتنبرگ، در نهايت با فرانک لايدن برگر مقام بلندپايه ارتش هم عقيده است: در برابر همکاري سازمانهاي ملکي و نظامي با يکديگر «گزينه ديگري وجود ندارد».

مارسل فورستناو/مهرنوش انتظاري

ويراستار: رسول رحيم