برازیل میان رشد اقتصادی و حفظ محیط زیست

تشدید تورم، افزایش قرضه های دولتی و بیکاری در برازیل باعث شد که دانشجویان در سال 1992 با برپایی اعتراضات، خواهان کناره گیری فرناندو کولور میلو شوند. او نخستین رییس جمهور منتخب بعد از 20 سال دیکتاتوری نظامی در برازیل بود.

در همان سال، نخستین کنفرانس سازمان ملل متحد در زمینه محیط زیست و رشد و انکشاف در ریو برگزار شد. دقیقا بعد از دو دهه، برازیل بار دیگر از 20 تا 22 ماه جون سال 2012 میزبان کنفرانس سازمان ملل متحد به نام "ریو+ 20" درباره رشد مداوم است.

امروز این کشور نوخاسته صنعتی در امریکای لاتین، در حال خیزش به سوی یک قدرت اقتصادی جهانی است. سیاست با ثبات و رشد متدوام سبب شده است که برازیل در جمله شش قدرت بزرگ اقتصادی در جهان، بعد از فرانسه و بریتانیا درآید.

میانگین درآمد سالانه طی این زمان در برازیل از چهار هزار دالر به شش هزار دالر افزایش یافته است. 28 میلیون برازیلی از فقر مطلق نجات و 36 میلیون شهروند دیگر این سرزمین به سطح قشر متوسط جامعه ارتقا یافته اند. همه ناظران بین المللی در این نکته اتفاق نظر دارند که روند رشدو انکشاف در برازیل باثبات است.

اما البته رشد اقتصادی مشکلاتی را نیز به همراه دارد: این سرزمین خود را در محراق تشنجات سیاسی –اجتماعی، میان ضرورت به رفاه و رشد از یک طرف و ضرورت به حفظ محیط زیست از جانب دیگر می بیند.

فولنی سنادری، کارمند وزارت امور محیط زیست برازیل به دویچه وله درباره این مشکلات گفت: "ما باید منابع طبیعی مان را حفظ کنیم و در برابر قطع جنگلات در مناطق آمازون مبارزه کنیم. همزمان ما باید کیفیت زندگی انسان ها را بهتر سازیم و دستیابی آنها را به آب، تدابیر صحی و انرژی تامین کنیم".

به این ترتیب برازیل دقیقا در برابر مشکلاتی قرار دارد که در کنفرانس "ریو+ 20" قرار است روی آنها بحث صورت بگیرد.

آموختن از 20 سال تجربه رشد و انکشاف

در کنفرانس سال 1992 هیچ کسی در برازیل رابطه میان مسایل اجتماعی، اقتصادی و محیط زیست را در نظر نداشت. سنادری که در آن کنفرانس از شورای شهری "پورتو الیگره" نمایندگی می کرد، به یاد می آورد: "بحث درباره محیط زیست در آن زمان به معنای جنبش مقاومت علیه رشد سرقت جویانه (لجام گسیخته) اقتصاد بود".

پروفیسور ژک مارکوویچ، مدیر دانشگاه سائو پائولو و یکی از برگزارکنندگان کنفرانس سازمان ملل متحد در زمینه محیط زیست و رشد و انکشاف در 1992 از رشد بی وقفه اقتصادی در کشورش تمجید می کند که طی این زمان ها، برای حل مشکلات میان تصدی ها، دانشگاه و نهاد های مدنی، شبکه ای به وجود آمده است. اما او اعتراف می کند: "با درنظرداشت بزرگی چالش ها، در این زمینه ها کار کافی انجام نشده است".

از دید او یک بعد این چالش ها را می توان در شهرها مشاهده کرد. او می افزاید: "مهاجرت های داخلی غیر قابل کنترول، باعث تنگ شدن جا شده است. افزایش سیلی از موترها، باعث مسدود شدن سرک ها می شود و تولیدات غیرموثر صنعتی محیط زیست را آلوده می کند".

بعد دیگر منفی رشد را می توان خیلی دورتر از مراکز شهری، در از میان رفتن جنگلات توسط افزایش مناطق زراعتی و به وجود آمدن مناطق مسکونی مشاهده کرد.

پونتیس / مبلغ

ویراستار: عاصف حسینی