خانه جدید برای فراریان از نزد بوکوحرام

شهر موبی از لحاظ استراتژیک موقعیت خوبی دارد. این شهر در کنار رودخانه یدسیرام، در ده کیلومتری مرز با کامرون قرار دارد. موبی مملو از انرژی و فعالیت است. این شهر تجاری قدیمی در شمال شرقی نایجریا یکی از سه شهر این کشور با بزرگترین رشد اقتصادی است. در اکتوبر سال ۲۰۱۴، این شهر با۲۰۰ هزار باشنده اش توسط بوکوحرام چهل روز مورد تاخت و تاز قرار داشت. بعدا اردوی نایجریا این شهر را دوباره آزاد کرد. ساکنان شهر بازگشت کردند و بسیاری از مردم دروازه های خانه های شان را به روی پناهجویان باز کردند. بیش از ۱۰۰ هزار نفر از ایالت شمالی بورنو و از واحد های "سامدیسی" در موبی مسکن گزین شدند.

یکی از این بیجاشدگان الگونی ابراهیم ​​۲۳ ساله است. او اصلا باشنده منطقه بانکی است که در ۲۰۰ کیلومتری شمال موبی موقعیت دارد. زمانیکه بوکوحرام سه سال پیش این شهر مرزی را اشغال کرد، او برای نجات زندگی اش به  کامرون فرار کرد. پس از دو سال در اردوگاه آوارگان، او از شانس پیدا کردن کار در موبی شنید و به نایجریا بازگشت. شش ماه، این مرد جوان به عنوان کارگر روزمزد کار کرد. گیلنه آب انتقال می داد و یا هم لاری ها را بار می زد. او در روی جاده ها می خوابید و پنج بار بازداشت شد، زیرا پولیس بالای او شک کرده بود که یکی از جنگجویان بوکو حرام است.

حالا ابراهیم به عنوان خیاط کار می کند. با ده برابر دستمزد یک کارگر روزمزد، او می تواند در حال حاضر حتی خانواده اش را در اردوگاه آوارگان در مایدوگوری حمایت کند. او می گوید: «اگر آدم حرفه ای را یاد داشته باشد، می تواند کار پیدا کند.»

بازگشت به خانه، اگر راهی وجود داشته باشد

در جاده  ای در مسیر کامرون، یک اردوگاه موقت در موبی ایجاد شده است. ساختمان این اردوگاه قبلاَ فابریکه خشت سازی بود. مردان در سالونی که قبلا خشت تولید می شد جابجا گردیده اند و برای زنان و کودکان پنج خیمه پلاستیکی وجود دارد. در واقع این اردوگاه باید مدت ها پیش بسته می شد. اما در حال حاضر ۸۰ هزار پناهجوی نایجریایی که از دست بوکوحرام به کامرون پناه برده بودند، در این اردوگاه موقتی راجستر شده اند. نایجریا، کامرون و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در ماه مارچ امسال در مورد بازگشت پناهجویان با هم به توافق رسیدند. در همسایگی این اردوگاه خیمه های بیشتری برپا شده اند. اما این منطقه خالی و ساکت به نظر می رسد، زیرا شمار زیادی از آوارگانی که در این اردوگاه راجستر شده اند در شهر موبی برای خود کار پیدا کرده اند و در همین شهر نزد اقارب شان که دواطلبانه به آنها جا داده اند، زندگی می کنند. این بهترین راه برای شروع یک زندگی جدید است. بسیاری از تاجریان نیز زمین های شان را در اختیار آوارگان قرار داده اند.

سفراتو ایوبا سخنگوی پناهجویان می گوید: «اگر وضعیت امنیتی اجازه دهد، بلافاصله همه آوارگان می خواهند به قریه هایشان بازگردند.» بسیاری از ساکنان اردوگاه اوایل صبح به قریه های شان می روند و قبل از اینکه هوا تاریک شود، دوباره به اردوگاه در موبی بر می گردند. این اردوگاه از جانب اردو مدیریت و محافظت می شود. با این حال، هنوز هم آوارگان از جبهه ای که در ۵۰ کیلومتری موبی قرار دارد، به موبی می آیند. این جبهه، در مرز بین ایالات بورنو و آداماوا، همچنین مانعی است برای محمد بوبا حکیم برای بازگشت به خانه اش. او از ترس بوکو حرام به کامرون فرار کرده بود. چند روز پیش او همراه با حدود ۱۳۰ آواره دیگر به نایجریا آمد. او می گوید: «همه می خواهند به وطن برگردند.» اردوی نایجریا وعده داده است که بعد از ماه رمضان امنیت جاده ها را می گیرد تا مردم بتوانند دوباره به خانه های شان برگردند.

در نایجریا، شهرها و ایالات یک شعار همیشگی دارند: موبی شهر صلح است. نیمی از جمعیت این شهر مسیحی، نیمی دیگر مسلمان اند.

پاستور دین هریسون روزهای را به خاطر می آورد که در موبی مردم در صلح زندگی می کردند. او می گوید: «ما در پایان ماه رمضان با هم جشن می گیرفتیم، ما جشن کریسمس را باهم تجلیل می کردیم. حتی تا نیمه های شب ما از مهمان ها پذیرایی می کردیم. اما بعد از حمله بوکوحرام بی اعتمادی حاکم گردیده و هر کس بالای دیگری شک می کند.»

هریسون در شورای دیالوگ ادیان فعالیت دارد. او می گوید که بعد از بازگشت پناهجویان، یک و نیم سال پیش،  تقریبا هر هفته گردهمایی ها و جلسات راه اندازی می شوند. هریسون می گوید: «ما می دانیم که مردم عمیقا آسیب دیده اند. به همین دلیل ما ابتکارات بسیاری را راه اندازی کردیم تا باشد که فشارهای روانی درمان پیدا کنند.» او در ادامه می گوید که فراتر از مسایل اقتصادی، در واقع هر کس در موبی صلح و امنیت می خواهند.

nka, af (Andrea Stäritz)