قصه خانواده قربانیان حملات راکتی از پاکستان
۱۳۹۵ اسفند ۵, پنجشنبه
کودک زخمی در آغوش پدرش ناله می‌کند؛ از دردی که دارد، از نبود مادر. پدرش او را این سو و آن سو تکان می‌دهد تا این که خوابش می‌برد. حکمت الله نزدیک به شش ماه عمر دارد و نزدیک به یک هفته پیش مادر و برادر پانزده ساله اش در اثر حملات راکتی از خاک پاکستان جان شان را از دست دادند.
همه اعضای خانواده او چند روز قبل، ناوقت‌های شب با اصابت یک گلوله بر دیوار خانه شان از خواب پریدند. همه سراسیمه شدند و در تاریکی شب این سو و آنسو دویدند که دومین گلوله به دروازه خانه اصابت کرد. در اثر اصابت گلوله دوم، مادر و برادر حکمت الله کوچک برای همیشه با این جهان پدرود گفتند.
پارچه‌های این گلوله بیگانه، کودک معصوم را نیز زخمی کرد که اکنون در بین مرگ و زندگی در نوسان است. خانواده این کودک در منطقه نولی ولوسالی سرکانوی ولایت کنر زندگی می‌کردند که بعد از این حادثه به ناحیه دونهی همین ولسوالی کوچ کرده اند.
یارگل، کلان این خانواده از مشکلات زندگی در خانه کرایی، از غم از دست دادن اعضای خانواده شکوه می‌کند. او می‌گوید در دو اتاق، پنج خانه کوچ زندگی می‌کنند. سر و صدای اطفال از یک سو و سردی هوا از سوی دیگر.
این کلان خانواده می گوید: «بینی طفل‌ها بند است. لحاف ندارند. هیچ چیز نیست. همه وسایل ما جا مانده اند. ما در غم جان خود بودیم، در غم مرده‌ها و زخمی‌ها شدیم.»
صاحب زاد گل، برادر یارگل و پدر اینگور است که کشته شده است. او می گوید: «این که دار و ندار خود را گذاشته اینجا آمده ایم، خیر است، اما کشته شدن دختر جوان و یک نواسه‌ام و زخمی شدن دو نواسه دیگرم، کمرم را شکسته است.»
او حادثه را چنین شرح می دهد: «یازده شب بود. همه به یک طرف خزیدند. خرد و کلان بیرون شدند. کسی به سمچ رسید و کسی مورد اصابت قرار گرفت و شهید شد. دلم زخمی است. تقدیر است دیگه. سختی و مشکلات زیادی را دیدیم.»
نور زمین، پدر حکمت الله کوچک می گوید: «حالا این پسر کوچک زخمی ام باقی مانده است. نمی دانم که چگونه از وی نگهداری کنم. برای ما بسیار سخت است.»
صدای اصابت گلوله‌ها هنوز در گوش این اطفال طنین انداز است. یکی از این کودکان می‌گوید: «گوله گاهی به یکجا و گاهی به جای دیگر می‌خورد و ما می‌ترسیدیم. یک گوله اصابت نمود، ما بیدار شدیم. دست من نیز افگار شد.»
این کودکان نه تنها از مکتب محروم شده اند، بلکه شرایط زندگی شان فعلاَ به شکلی است که نگرانی‌های صحی نیز وجود دارد. این خانواده می‌گوید که اداره ولایت یک اندازه با آنها کمک کرده است، اما این کمک برای شان کفایت نمی‌کند. نداشتن سرپناه مناسب، اصلی‌ترین نیاز این خانواده است.
قاضی محمد نبی احمدی، معاون والی کنر به دویچه وله گفت: «تا زمانی که مراحل کمک به آنها تکمیل شود، اداره والی با وی کمک می‌کند. ما مطابق به مسئولیت ولایتی برای هر شهید این خانواده پنجاه هزار افغانی به آنها کمک می‌کنیم.»
طبق معلومات مقام ولایت کنر تا حال در ولسوالی های دانگام، سرکانو و کنر خاص از جانب پاکستان نزدیک به سه صد راکت پرتاب شده است که رقم دقیق تلفات آن مشخص نیست.
تاکنون در اثر این حملات ۹۰ خانه آسیب دیده اند. اگرچه در برخی مناطق اردوی افغانستان به حالت آماده باش است، اما حکومت افغانستان در صدد است این مشکل از طریق دیپلوماتیک حل و فصل شود.
دیدار امید/ ر. ر.