گفت و شنودی با نیکی کریمی

از چهار سال بدین طرف بیشتر؛ فیلمسازی توجه اش را به خود جلب نموده است. فیلم جدیدی که روی دست دارد فیلمی است که در لندن ساخته می شود و در مورد زندگی مهاجران ایران است.درحاشیه جشنواره فیلم برلین گفتگویی انجام داده ایم:

دویچه ویله: خانم کریمی شما به حیث یکی از داوران یا ژوری در جشنواره جهانی فیلم برلین تا حال چند فیلم را به تما شا نشسته اید و چند فیلم دیگر را باید تماشا نمایید؟

نیکی کریمی: تا حال در حدود 7 تا 8 فیلم را دیدیم و فکر می کنم باید 17 فیلم دیگر را هم ببینیم.

دویچه ویله: درجشنواره جهانی فیلم برلین امسال بیشتر فیلم های اروپایی و امریکایی به رقابت آمده اند و درهیات داوران همین طور . به نظر شما چرا حضور فیلم های آسیایی و افریقایی، چنین کمرنگ اند؟

نیکی کریمی: من این طوری نمی بینم. به نظر من اتفاقاً در بخش مسابقه که من داور بخش مسابقه فیلم های اول و دوم هستم ؛ در بخش بین الملل یعنی دربخش ما که فیلمهای جاپانی و چینی است، تمام فیلم هندی است، فیلم اسرائیلی است، فیلم فلسطینی است و فیلم از همه ی جای جهان است. به هر حال یک جشنواره اروپایی است و تا جایی که من دیدم خیلی فیلم جاپانی، هندی ، تایوانی،ترکیه واز همه جا است. فقط اینبار از ایران نیست. داوران را هم سعی می کنند از همه ملیت ها دعوت کنند .مثلاً اینبار از فلسطین، چین، ایتالیا و...دوران موجود است. ولی این یک جشنواره اروپایی است و نمی شود که همه را از آسیا بخواهند. به نظر من خیلی انتخاب خوبی داشته اند. تا جایی که می دانم سال پیش از ایران خیلی فیلم بود حالا از آسیا فیلمهای زیادی است ولی از ایران نیست.

دویچه ویله: اما در بخش اساسی یعنی در بخش مسابقه یا رقابت صرف یک فیلم چینی و یک فیلم اسرائیلی شرکت دارند.

نیکی کریمی: نمی دانم؛ من فکر می کنم هر جشنواره یک سیاست خودش را دارد. واگر فیلم خوبی وجود داشته باشد ؛رد نمی شود . پس حتماً فیلمها ضعیف بوده اند که داخل جشنواره نشدند. من بقیه سیاستها را نمی دانم. چیزی که می دانم این است که سال پیش خرس طلایی را فیلمپ" افساید" گرفت.

دویچه ویله: شما به حیث یک هنرمند موفق سینمای ایران که در داخل و خارج کشور به موفقیت های زیادی نایل آمده اید، با مشکلات و محدویتها که زنان در ایران دارند ، که شما هم فعلاً آنجا زندگی می کنید، چگونه کنار می آیید؟

نیکی کریمی: من فکر می کنم تنها کاری که زنان ایرانی می توانند بکنند و من خودم در جامعه می کنم ، مبارزه است. یعنی درایران کلاً جامعه نیست که برای آدمها امکان این را بدهد که موفق گردند. اگر کسی خلاقیت داشته باشد کمک نمی شود بلکه بیشتر موانع سرا راهش ایجاد می شود. بنابراین اگر کسی می خواهد کار کند هیچگاه نمی تواند متوسل شود به ارگانی دولتی یا فکر کند که حمایت خاصی از او شود؛ این طوری نیست. اگر کسی می خواهد کار کند فقط و فقط روی پای خودش ایستاده است. در ایران به این صورت است. به نظر من زنان ایرانی نباید منتظر این باشند که حق برای شان داده شود و یاموقعیت برای شان باید ایجاد شود، بلکه این موقعیت را باید خود شان برایشان ایجاد کنند، با کار و تلاش.

دویچه ویله: بدون حمایت و پشتیبانی ، شما چگونه به این همه موفقیتها دست یافتید؛چه رازی در پس این همه نهفته است؟

نیکی کریمی: می توانم بگویم که هیچ کسی از من پشتیبانی نکرده است، به جز خودم. یعنی اگر خواستم فیلم بسازم با کلی سختی فیلم نامه را نوشتم، خودم رفتم دنبالش وتهیه کننده پیدا کردم و فیلم را ساختم. این همه انرژی است که خودم در آن گذاشتم.

دویچه ویله: شما هنوز هم در ایران زندگی می کنید؟

نیکی کریمی: بله.

دویچه ویله: فکر نمی کنید که اگر خارج از ایران زندگی کنید شاید به موفقیت های بیشتری دست یابید؛ ویا ایران باعث این همه موفقیتهای تان شده است؟

نیکی کریمی: نه ؛ این جوری نیست. نمی دانم؛ فکر می کنم که حالا که فیلم می سازم آنجا زندگی می کنم. فیلم بعدی ام را در لندن می سازم؛ راجع به ایران است ولی در لندن می سازم- فعلاً ایران زندگی می کنم.

دویچه ویله: خانم کریمی آیا تقاضا برای کارکردن به فیلم های غیر ایرانی برایتان صورت گرفته و چه کار های فعلاً در پیش دارید؟

نیکی کریمی: همیشه داشته ام. سالهاست که برای بازی درفیلم های امریکایی، اروپای تقاضانامه های داشته ام. ولی همیشه می دانستم که باید فیلم بسازم و فیلم سازی را باید از ایران شروع نمایم. ایران کشوری است که می فهممش ، کشورم است، فرهنگش را و مردمش را می شناسم. فعلاً هم که می گویم فیلم بعدی ام در لندن است ولی راجع به مهاجرت است، راجع به مهاجرین ایرانی است که در لندن زندگی می کنند. مگر این که من در یک کشور دیگر بروم زندگی کنم و آن کشور را آن قدر بشناسم که بتوانم راجع به آن فیلمی بسازم.

دویچه ویله: فعلاً پس بیشتر مصروف فیلم سازی هستید؟

نیکی کریمی: بلی سه ، چهار سالی است که بعد از فیلم مستند که ساختم بیشتر تمرکزم روی فیلمسازی است دو فیلم سینمایی ساخته ام و بعد از یک ونیم سال در یک فیلم بازی می کنم.

دویچه ویله: آیا بعد از اتمام کار های فیلمسازی تان در خارج از ایران، زمانی که به ایران برمی گردید با مشکلات هم روبرو می شوید؟

نیکی کریمی: نه؛ تا حال مشکلی نداشتم. ما فیلم می سازیم و کار مان را انجام می دهیم.

دویچه ویله: آیا زمانی که به حیث داورکار می کنید، مثلاً فعلاً درجشنواره فیلم برلین، زن بودن ، ایرانی بودن یا در کل آسیایی بودن تان در فیصله های تان تاثیر وارد می کند؟

نیکی کریمی: می دانید من سعی کردم که از این چیز ها یک قدم فرا تر بروم. البته که همین که می گویند، هستم. بازیگرم ، کارگردانم، زن هستم و ایرانی هم هستم. ولی یک زمانی باید آدم نباید زیاد به ملیتش فکر کند. به خصوص زمانی که صحبت از فیلم است و از جشنواره بین المللی است. ما راجع به سینما حرف می زنیم؛ پس چه کسی خوب کار می کند وهمه داوران همین طور فکر می کنند. من سعی می کنم همه چیز دیگر را از ناخودآگاه ام کنار بزنم و تنها به سینما فکر کنم و به سلیقه خودم که چه است، شاید فیلم امریکای خوشم بیاید یا شاید یک فیلم برزیلی با سلیقه ام برابر باشد؛ به همین فکر می کنم.

دویچه ویله : خانم کریمی یک جهان سپاس ازشما.