استدلال‌های بارک قانع‌کننده نیست
۱۳۸۸ فروردین ۵, چهارشنبه
سوسیال دمکرات‌های اسراییل، به رهبر حزب محافظه‌کار لیکود کمک می‌کنند تا به قدرت برسد. اهود بارک، رهبر حزب کارگر، با یک اکثریت اندک ۵۸ درصدی، در برابر همه‌ی تردیدهایی که در صفوف پایه‌ی حزب وجود داشت، حرف خود را به کرسی نشاند. وی موفق شد تصمیمی را پیش برد که در یک نشست طولانی شبانه با نتانیاهو درباره‌ی آن گفت‌وگو کرده بود: حزب کارگر در ائتلاف دولتی شرکت می‌کند تا آن را از این داوری مرگبار جهانی نجات دهد که یک "دولت راست تندرو" است.
حزب کارگر که ده‌ها سال حزب پیشتازان، بنیادگذاران دولت و رهبر دولت‌ها بود، در واپسین انتخابات اسراییل، با کسب تنها ۱۳ کرسی از مجموعا ۱۲۰ کرسی پارلمان اسراییل (کنست) چهارم شد. باید انتظار داشت که ورود به ائتلاف با نتانیاهو، از افول این حزب جلوگیری نخواهد کرد، بلکه آن را شتاب خواهد بخشید. زیرا آنچه اعضای حزب احساس کردند، می‌بایست به اعتقاد افکار عمومی تبدیل شده باشد. و آن اینکه برای بارک و حزب کارگر، موضوع بیشتر بر سر نجات خود و پیشرفت شغلی است و نه بر سر اخلاق.
طبیعی است که بارک حاضر نیست به این موضوع اعتراف کند. چون در این صورت دچار تناقض‌گویی می‌شود. زیرا وی در روز انتخابات، از رفتن به اپوزیسیون سخن گفته بود. ولی حالا تاکید می‌کند که از نتانیاهو ترسی ندارد و می‌خواهد موازنه‌ای در دولت در برابر مواضع افراطی راست باشد. وی معتقد است که از طریق ائتلاف در دولت می‌توان به نتایج بهتری دست یافت تا از طریق یک اپوزیسیون ۱۳ نفره.
ممکن است این سخن درستی باشد. ولی بارک در چنین دولتی، به چه چیز می‌خواهد و می‌تواند دست یابد؟ در دولتی که نخست‌وزیرش خیلی دیر در کارزار انتخابات، از ازسرگیری روند صلح فاصله گرفت، در دولتی که قرار است وزیر خارجه‌اش مردی چون آویگدور لیبرمن باشد، کسی که یکبار به بمباران سد آسوان در مصر تهدید کرده بود، کسی که عرب‌های اسراییل را دشمنان بالقوه در کشور خود می‌داند، کسی که می‌خواهد هر چه زودتر به ایران حمله کند. افزون بر آن، در این ائتلاف دولتی، احزاب ارتدوکسی نیز وجود دارند که مساله‌ی اصلی برایشان در درجه‌ی نخست، بهبود موقعیت اقتصادی و اجتماعی نیروهای دینی در اسراییل است.
به همین دلیل باید گفت که مشکلات و منازعات از پیش برنامه‌ریزی شده‌اند، چه در داخل کشور و چه در مقابل خارج. از اتحادیه‌ی اروپا این سخن به گوش می‌رسد که با یک دولت راست تندرو در اسراییل نمی‌توان مانند گذشته همکاری کرد. در واشنگتن هم قطعا ناآرامی به وجود آمده است. در جهان عرب نیز نیروهای تندرویی تقویت خواهند شد که همیشه می‌گفتند «اسراییل صلح نمی‌خواهد".
با توجه به چنین ترکیبی، سخن گفتن از "ایجاد توازن در ائتلاف"، خودفریبی است. بارک ناچار است یکی پس از دیگری دست به سازش بزند تا احزاب دیگر، ائتلاف دولتی را ترک نکنند و اسراییل به برگزاری انتخابات تازه ناگزیر نشود. حتا در اسراییل هم کم کم این پرسش مطرح می‌شود که آیا بارک واقعا به اردوی نیروهای راست تعلق ندارد و به همین دلیل نیز به مصالحه‌دست نزده است. بارک در خدمت رفع شرمساری از نتانیاهو خواهد بود، نه اصلاحگری در دولت. وی به حزب خود آسیب رساند، ولی بیش از آن به امیدها برای صلح.
Peter Philipp