«باید آبروی ایران را در جام جهانی هندبال حفظ کنیم»

دویچه‏وله: آقای کرباسچی، جام جهانی هندبال ۲۰۱۱ از روز پنجشنبه سیزدهم ژانویه در کشور سوئد آغاز می‏شود. شما این بار نیز در کنار مجید کلاهدوزان، در کوپل داوری در این مسابقات قضاوت خواهید کرد. این سومین حضور متوالی شما در جام جهانی هندبال بزرگسالان، پس از جام جهانی ۲۰۰۷ آلمان و ۲۰۰۹ کروواسی است. لطفاً برای‏مان از حضورتان در این مسابقات، آماده‏سازی خودتان برای شرکت در این بازی‏ها و کلاً چشم‏انداز جام جهانی هندبال ۲۰۱۱ بگویید.

محسن کرباسچی: دوره‏ی آماده‏سازی ما چند سالی است که برنامه‏ریزی شده است و خودمان را آماده کرده‏ایم برای مسابقات جهانی، مسابقات آسیایی و تورنمنت‏های مختلفی که دعوت شده‏ایم. برای مسابقات جام جهانی سوئد هم که اخیراً دعوت شده‏ایم، طبیعتاً برنامه‏ریزی‏ای انجام شده است. از یک سال پیش، فرم‏هایی از طرف فدراسیون جهانی هندبال برای ما فرستاده شد.

ما باید طبق آن برنامه، تمرینات‏مان را شروع می‏کردیم. طبیعتاً باید هفته‏ای پنج روز برنامه‏ریزی می‏کردیم و صبح و بعدازظهر این تمرینات را خیلی منظم و طبق اصولی که از ما خواسته‏اند، انجام دادیم. خوشبختانه توانستیم ۷۰-۸۰ درصد به آن برنامه نزدیک بشویم و وضعیت بدنی‏مان را آماده کنیم.

در کنار آن، آزمون‏های زبان انگلیسی هم هست که جدیداً توسط فدراسیون جهانی هندبال، تغییراتی در آن ایجاد شده است. آنها را هم مرتب با هم‏دیگر مرور کردیم. از استادمان آقای سلیمانی و آقای توکلی، رئیس کنفدراسیون آسیا، خیلی کمک گرفتیم و در یک سطح آمادگی خوبی هستیم.

من برای خودمان و کوپل‏ام دعا می‏کنم که بتوانیم در این مسابقات موفق باشیم، مانند روال گذشته، بتوانیم آبروی مملکت‏مان را حفظ کنیم، آبروی جامعه‏ی داوری را حفظ کنیم و زحماتی که همه برای‏مان کشیده‏اند را بتوانیم مقداری جبران کرده باشیم.

قضاوت چند بازی را در جام جهانی هندبال بر عهده خواهید داشت؟ و به نظر شما مدعیان کسب عنوان قهرمانی جهان این بار چه تیم‏هایی هستند؟

مسابقات جهانی هندبال دو سال یک‏بار برگزار می‏شود و بهترین تیم‏های حال حاضر و آماده‏ترین تیم‏ها در آن شرکت می‏کنند. قهرمان‏هایی که دوره‏های قبل بودند. تیم‏های فرانسه و ایسلند هم هستند که تیم‏های قدرتمندی هستند.

تیم کرواسی و یا تیم آلمان هم از امیدها هستند که البته تیم آلمان در کارش مقداری فراز و نشیب داشته. به‏خصوص تیم روسیه از امیدهای قهرمانی‌ست. این‏ها تیم‏های خیلی قوی‏ای هستند که به این مسابقات می‏آیند.

ارزیابی‏ای که من خودم می‏توانم داشته باشم برای داوری‏مان، این است که ما یک روز داوری داریم، یک روز استراحت داریم و یک روز داور رزرو (ذخیره) هستیم. طبیعتاً در دو سه هفته‏ای که آن‏جا هستیم، اگر به این شکل بخواهند به ما قضاوت بدهند، چهار یا پنج قضاوت باید انجام بدهیم.

در مراحل آخر هم بحث جدایی است که آیا در مراحل پایانی استفاده بکنند یا نه. آن هم تصمیمی است که فدراسیون جهانی می‏گیرد.

تیم هندبال ایران در بازی‏های آسیایی ۲۰۱۰ گوانجو، با کسب مدال نقره، شگفت‏آفرینی کرد. اما این بار جای این تیم در مسابقات جام جهانی هندبال دوباره خالی است. به نظر شما چرا ایران هم‏چنان در حسرت حضور در جام جهانی هندبال قرار گرفته است؟

بازهم برمی‏گردیم به آن بحث برنامه‏ریزی. اگر در یک رشته‏ی ورزشی، برنامه‏ریزی دقیق، اردوهای تدارکاتی مناسب، کادر فنی خوب و علم روز هندبال رعایت نشود، به هیچ‏عنوان نمی‏شود نتیجه گرفت. اگر هم نتیجه‏ای گرفته می‏شود، مطمئن باشید که این یک نتیجه‏‏ای است که گذری به‏وجود آمده است.

ولی دلیل این‏که تیم ما در مسابقات گوانجو مقام آورد، همدلی بین بچه‏ها بود و اصل آن هم این بود که سرمربی‏شان را قبول داشتند. آقای ماجک به عنوان سرمربی تیم هندبال، واقعاً در مدت کمی هم که داشت، خیلی برای تیم زحمت کشید.

فدراسیون هم از ایشان حمایت کرد، هر برنامه‏ای که نیاز داشت و هر کاری که داشت، انجام داد و برایش کم نگذاشتند. ایشان هم در این مدت کم، توانست ثابت کند که تیم ایران می‏تواند در مسابقات آسیایی، سکویی برای خودش داشته باشد.

شما با مجید کلاهدوزان، همکارتان در کوپل داوری، نزدیک به ۱۰ سال است که به‏صورت مداوم در صحنه‏ی بین‏المللی داوری هندبال فعال هستید و جزو افتخارآفرینان ورزش ایران در صحنه‏ی داوری به‏شمار می‏آیید. آیا از شما در صحنه‏ی ورزش ایران، از سوی مسئولان ورزش ایران، از سوی مطبوعات ورزشی داخل ایران نیز تقدیر و تمجید و حمایت لازم انجام می‏شود؟

رسیدیم به اصل موضوع که این‏جا ما باید درد دل‏مان را برای شما بگوییم. نمی‏دانم کسانی از مسئولین ورزش مملکت ما شنونده‏ی این قضایا هستند یا نه؛ این درددلی است که ما چندین وقت است می‏خواهیم در جایی اعلام کنیم.

هیچ‏گونه حمایتی از ما نشده، هیچ‏گونه پاداش معنوی و یا مادی، هیچ‏چیزی ندیده‏ایم. در کاروانی که برای گوانجو اعزام شد، من شنیدم دستور دادند که مبلغی به تمام کاروان اهدا شده، به داوری رشته‏های دیگر مبلغی پرداخت شده، اما از ما که داور هندبال بودیم و به قول خودشان برای‏شان زحمت کشیدیم، هیچ‏گونه حمایتی نکردند. هیچ‏چیزی هم به ما تعلق نگرفته و واقعاً جای تأسف دارد.

من نمی‏دانم ما کجا باید برویم این مسائل را عنوان کنیم، اما آن‏چه ما انتظار داریم که باید در عرض این چند سال برای ما انجام شده باشد، از طرف سازمان ورزش‏مان، متأسفانه تا این لحظه هیچ‏چیزی ندیده‏‏ایم و این جای تأسف دارد، ولی امیدواریم.

از سال ۸۰ که ما به مسابقات بین‏المللی رفته‏ایم تا حالا حدود ۱۰ سالی می‏گذرد. تاکنون چیزی ندیده‏ایم، امیدواریم در ۱۰ سال دوم ببینیم.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان

تحریریه: پارسا بیات