بوروسیا مونشن‌گلادباخ؛ معلق در میان گذشته و آینده
۱۳۹۱ مرداد ۱۳, جمعه
نام باشگاه: بوروسیا مونشن‌گلادباخ (شهر مونشن‌گلادباخ در ایالت نوردراین-وستفالن)
زمان تأسیس: اول اوت ۱۹۰۰
ورزشگاه اختصاصی: استادیوم در بوروسیا-پارک / ظرفیت: ۵۴ هزار و ۵۷ نفر
رئیس باشگاه: رولف کونیگز
رنگ باشگاه: سیاه - سفید - سبز
مربی کنونی: لوسیان فاوره
مهم‌ترین حامی مالی: مؤسسه مالی "Postbank AG"
بازیکنان باشگاه بوروسیا مونشن‌گلادباخ چند دهه فوتبالی متفاوت و مهیج به تماشاگران ارائه می‌دادند. فوتبال تهاجمی و پرسرعت بازیکنان عموما جوان، این تیم را یکه‌تاز بی‌چون‌وچرای دهه‌ی ۱۹۷۰ فوتبال باشگاهی آلمان کرده بود، به گونه‌ای که گلادباخ را در عرصه‌ی بین‌المللی "تیم کره‌اسب‌ها" می‌نامیدند.
گونتر نتزر، یوپ هاینکس، برند روپ و هربرت لاومن از جمله "کره‌اسب‌ها" بودند که نام‌شان در میان افتخارآفرینان ملی‌پوش آلمان نیز به چشم می‌خورد.
برتری در لیگ و اروپا
از نگاه آماری، بوروسیا مونشن‌گلادباخ هم‌چنان در زمره‌ی موفق‌ترین تیم‌های باشگاهی آلمان قرار دارد: ۵ قهرمانی در لیگ دسته اول، سه بار فتح جام حذفی باشگاه‌های آلمان و دو قهرمانی در جام یوفا. این‌ها افتخارات باشگاهی هستند که با بیش از ۴۲ هزار عضو در آلمان، ششمین باشگاه بزرگ این کشور برشمرده می‌شود.
این باشگاه در نخستین روز از ماه اوت سال ۱۹۰۰ بنیان گذاشته شد و در سال ۱۹۶۵ به همراه بایرن مونیخ به جمع تیم‌های حاضر در بوندس‌لیگا پیوست. رقابت شانه‌به‌شانه‌ی این دو تیم، فوتبال آلمان را یک دهه در تب‌وتاب نگهداشت.
آغاز دهه‌ی ۱۹۸۰ پایان این رقابت بود. توان مالی متفاوت این دو باشگاه راه‌شان را از هم جدا کرد. هورست کوپل، از بازیکنان اسبق مونشن‌گلادباخ که در هر ۵ دوره قهرمانی این تیم در لیگ آلمان بوروسیا را همراهی می‌کرده، معتقد است: «بایرن مونیخ ورزشگاه المپیک مونیخ را داشت که در سال ۱۹۷۲ افتتاح شد و دو سال بعد هم میزبان جام جهانی بود. عواید سرشار باشگاه از این ورزشگاه، بایرن را هر روز از ما پیش می‌انداخت.»
به گفته‌ی این ملی‌پوش قدیمی فوتبال آلمان، بوروسیا مونشن‌گلادباخ مجبور بود همواره بازیکنان خوب خود را بفروشد، چون تفاوت‌ها هر روز بیشتر می‌شد؛ البته این موضوع تأثیر خود را در دهه‌ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بیش از پیش نشان داد.
کسب جام حذفی، آخرین موفقیت
یکه‌تازی‌های بازیکنان مونشن‌گلادباخ در دهه‌ی ۱۹۷۰ به تاریخ پیوسته و رقابت با حریف مونیخی هم از سال‌ها پیش محکوم به شکست بوده است. پیروزی جام حذفی در سال ۱۹۹۵ نخستین قهرمانی‌ای بود که باشگاه پس از جام یوفای ۱۹۷۹ کسب می‌کرد؛ موفقیتی که تا امروز آخرین موفقیت باقی مانده است. اشتفان افنبرگ، ستاره‌ی ملی‌پوش آلمان در خط میانی، از مهم‌ترین عوامل این موفقیت بود.
بوروسیا مونشن‌گلادباخ از آخرین موفقیت خود تا کنون دو بار طعم تلخ سقوط به دسته‌ی دو و شیرینی بازگشت به دسته‌ی برتر را چشیده است. در سال ۲۰۰۴ این تیم از ورزشگاه قدیمی "بوکل‌برگ" (Bِökelberg) به استادیوم نوساز "بوروسیا پارک" نقل مکان کرد.
روح تازه‌ی سرمربی سوئیسی
مونشن‌گلادباخ تا نیمه‌های فصل ۲۰۱۱ - ۲۰۱۰ کجدار و مریز با میشائل فرونتسک پیش آمد. در این فصل که توفان تعویض سرمربی در لیگ برتر فوتبال آلمان برپا بود، دست‌اندرکاران این باشگاه هم دست به کار شدند و لوسیان فاوره سوئیسی را جای فرونتسک نشاندند. این تعویض به‌هنگام چنان روح پرنشاطی به پیکر خسته‌ی گلادباخی‌ها دمید که نه‌تنها تیم از سقوط به دسته‌ی پایین‌تر در امان ماند، بلکه شاگردان فاوره در فصل پس از آن هم به کابوس حریفان تبدیل شدند.
اندیشه‌های فاوره بستر رشد و خودنمایی ستارگانی چون مارکو رویس جوان را فراهم کرد. رویس پس از به ثمر رساندن ۳۲ گل در ۱۸ دیدار فصل ۲۰۱۲ - ۲۰۱۱، در پایان این فصل با شرایط بهتر به بوروسیا دوتموند، قهرمان ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ پیوست. او همچنین فرصت یافت در جام ملت‌های اروپا ۲۰۱۲ اوکراین و لهستان در ترکیب تیم ملی آلمان حاضر شود و حتی گلزنی هم بکند.
گلادباخ پس از چند فصل کم‌فروغ در بوندس‌لیگا، رقابت‌های فصل ۲۰۱۲ - ۲۰۱۱ را در مکان چهارم جدول به پایان برد. در این فصل تنها دورتموند، مونسخ و شالکه بالاتر از شاگردان لوسیان فاوره بودند. درخشش بوروسیا مونشن‌گلادباخ بار دیگر بازی روان و درخشان تیم در دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی را در ذهن مخاطبان زنده کرد.