بیخانمانها توییت می‌کنند؛ پروژه‌ای برای افزایش آگاهی
۱۳۸۹ اسفند ۳, سه‌شنبه
شاید نادیده گرفتن دردهای آدم‌ها وقتی که آن‌ها را نمی‌شناسی راحت‌تر باشد تا وقتی که آن‌ها را بشناسی و هر روز با آن‌ها برخورد داشته باشی. همین نکته‌ی به ظاهر پیش پا افتاده فلسفه‌ی کار یک گروه سه نفره در شهر نیویورک است که به چند تن از بیخانمانهای شهر یک تلفن همراه داده‌اند و به آن‌ها گفته‌اند: توییت کن!
وقتی مخاطب توییت‌های یک بی‌خانمان باشی که از تنهایی‌هایش می‌نویسد یا خیلی ساده تبریک "ولنتاین مبارک" می‌فرستد، دیگر سخت‌تر می‌توانی از کنار بی‌خانمان‌هایی که در خیابان می‌بینی گذر کنی.
"Underheardinnewyork" عنوان ابتکاری‌ست که پدیدآورندگان آن تلاش دارند تا صدای بیخانمانهای نیویورک را منعکس کنند. دنی (@putodanny )، دریک (@awitness2011)، آلبرت (@albert814) و کارلوس (@jessie550) چهار بی‌خانمانی هستند که در این طرح شرکت کرده‌اند. به آن‌ها طریقه‌ی استفاده از تلفن همراه و اتصال به توییتر و چگونگی توییت کردن، فالو کردن و ... آموزش داده شده است.
در وب‌سایت " Underheardinnewyork" پدیدآورندگان این ابتکار اعلام کرده‌اند که «در زمانی که ارتباطات اطراف ما را فرا گرفته، احساس کردیم باید صدای کسانی را که بیش از همه به این صدا احتیاج دارند، به دنیا برسانیم.»
آن‌ها توضیح داده‌اند که «بر اساس برآورد‌ها تعداد بیخانمانها در نیویورک در فاصله‌ی ژانویه ۲۰۰۹ تا ژانویه ۲۰۱۰ ، به ۳۴ درصد رسیده است.»
پس آن‌ها برای دنی، دریک، آلبرت و کارلوس که همگی از بیخانمانهای نیویورک هستند تلفن همراه و اکانت توییتر فراهم کردند. این چهار نفر از روزها و شب‌هایشان توییت می‌کنند، توییت‌هایی که خالی از غلط‌های املایی فاحش نیست ولی فرقی نمی‌کند، چرا که این توییت‌ها بازتاب صدای آن‌هاست.
هدف پروژه "Underheardinnewyork" افزایش آگاهی عمومی از طریق باز کردن پنجره‌ای به درون کشمکش‌ها و چالش‌های پیش‌بینی‌ناپذیر بی‌خانمان بودن‌ست آن هم در کلان‌شهری که نامش نیویورک است.
روز صفر
در صفحه‌ی اول وب‌سایت "Underheardinnewyork" ، نوشته‌هایی وبلاگی دیده می‌شوند که در آن پدیدآورندگان پروژه به طور روزانه از روند پروژه می‌نویسند. این نوشته‌ها از دوم فوریه ۲۰۱۱ شروع شده‌اند و عنوان همه آن‌ها شماره ی روز است (برای مثال روز دوم، سوم یا چهارم...). در اولین نوشته که عنوان "روز صفر" را دارد، شرح چگونگی انتخاب چهار بی‌خانمان پروژه آمده است.
در این نوشته آمده که آن‌ها به یکی از اقامتگاه‌های موقت بیخانمانها به نام "NYC Rescue Mission" رفته‌اند و در آن‌جا ابتدا توضیح کوتاهی دریافت کرده‌اند درباره‌ی اینکه ساختمان این اقامتگاه قرار است از طریق جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای اقامت زنان نیز استفاده شود.
سپس آن‌ها در این اقامتگاه با دنی، دریک، آلبرت و کارلوس آشنا شده‌اند و قرارهای بعدی برای ملاقات و آموزش‌شان تنظیم شده است.
یکی از اعضای پدیدآورنده‌ی این پروژه به سایت مشابل گفته است که «این چهار بی‌خانمان یک نمونه‌ی آزمایشی هستند و تعداد اکانت‌های توییتر و افراد شرکت‌کننده در پروژه افزایش خواهند یافت.»
تلاش برای جمع‌آوری کمک مالی
پروژه‌ی " Underheardinnewyork" که خود با بودجه‌ای تنها هزار دلاری (حدود یک میلیون تومان) کارش را شروع کرده و بیش‌تر این بودجه را هم صرف فراهم آوردن تلفن همراه کرده است، سعی دارد تا برای بیخانمانها به‌خصوص مرکز "NYC Rescue Mission" کمک مالی جمع‌آوری کند.
البته در صفحه‌ی این سایت درباره شیوه‌های مختلف کمک توضیح داده شده است. کمک مالی تنها یک شیوه است. کمک برای غذا دادن به بیخانمانها، شرکت در آموزش بیخانمانها و ... روش‌های دیگر کمک هستند.
از میان توییت‌های آن‌ها
دنی، دریک، آلبرت و کارلوس اکنون از اعضای سایت توییتر هستند و به طور مرتب توییت می‌کنند. توییترهای آن‌ها به طور میانگین دو هزار دنبال‌کننده‌ی ثابت دارد.
یکی از توییت‌های آن‌ها به این شکل است: «امروز روز خوبی برای یک بی‌خانمان نیست! هیچ کسی نیست که با او حرف بزنم. آرزو می‌کردم می‌توانستم کسی را داشته باشم که عاشقش باشم و همیشه با او باشم.» این چیزی‌ست که دنی البته به صورت بسیار خلاصه‌تر (توییتر محدودیت ۱۴۰ حرفی دارد) در روز والنتاین نوشته است.
دریک نیز در توییتر خود به تاریخ پانزدهم فوریه خبر داده است که دارد برای یک مصاحبه‌ی استخدامی می‌رود. او سپس توییت کرده است که «مصاحبه خوب پیش رفت، دعا می‌کنم استخدامم کنند.» و یکی دیگر از توییت‌های او در همین روز این است: «سنت پیتر (باید اسم سازمانی خیریه باشد) یک وعده‌ی غذایی ما را تقبل کرده است. مهمان‌ها اجازه دارند حتی دو بار غذا بردارند. به هر کدام‌مان هم یک بسته‌غذا یا اگر بخواهیم بیش‌تر می‌دهند که با خود ببریم.»
مریم میرزا
تحریریه: یلدا کیانی