جراحی در جوان‌ترها نیز در درمان پارکینسون موثر است
۱۳۹۱ بهمن ۲۸, شنبه
تا کنون عمل جراحی کاشتن‌محرک‌های عمقی مغز در آن دسته از بیماران پارکینسونی به کار گرفته می‌شد که بیشتر از ۶۰ سال سن داشتند و دارو در آنها بی‌اثر بود. اما یک بررسی تازه که توسط عصب‌شناسان آلمانی و فرانسوی انجام شده نشان می‌دهد که این عمل در مورد بیماران جوان‌تر نیز موثر است.
به گزارش روز جمعه (۱۵ فوریه/ ۲۷ بهمن) "اشپیگل‌آنلاین" آلمان، آنها این بررسی را روی بیمارانی انجام دادند که به طور متوسط ۵۲ سال سن داشتند و دست کم ۷ سال و نیم به پارکیسنون مبتلا بودند.
در این بررسی بیماران برای دو سال تحت نظر قرار داشتند. نیمی از آنها تنها از دارو استفاده می‌کردند. نیم دیگر هم دارو مصرف می‌کردند و هم تحت عمل جراحی کاشت محرک مغزی قرار گرفتند.
گونتر دویشل(Günther Deuschl) ، نورولوژیست (عصب‌شناس) درمانگاه وابسته به دانشگاه شلسویگ ـ هولشتاین آلمان که همراه با همکاران خود نتایج این بررسی را در مجله پزشکی "نیو انگلند" منتشر کرده می‌گوید: «کیفیت زندگی بیماران بعد از کار گذاشتن محرک در مغز در قیاس با بیمارانی که تنها دارو مصرف می‌کردند به وضوح بهتر شد.»
به گفته دویشل، تحرک و توانایی‌آنها در کنترل فعالیت‌های روزانه‌بهبود یافت و نیازشان به دارو نیز کمتر شد.
تحرک این بیماران ۵۳ درصد و کیفیت زندگی و فعالیت‌های روزانه آنها به ترتیب ۳۰ درصد بهبود یافت.
بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون بیماری دستگاه عصبی مرکزی است. در این بیماری نواحی خاصی از مغز توانایی خود در تولید دوپامین (یکی از ناقل‌های عصبی در مغز) را از دست می دهند. فقدان دوپامین در این بیماری باعث نامنظم شدن حرکات بدن می‌شود.
لرزش دست و پا، سفتی عضلانی، کندی حرکت و تکلم، راه رفتن نامتناسب و اختلالات بلع از جمله علائم شایع این بیماری است.
عمل جراحی بیماری پارکینسون حساس است و نورولوژیست‌ها باید پیش از عمل جراحی از پوشش‌بافت‌ها و حفره‌های درون مغز تصاویر زیادی بردارند. خونریزی در این عمل می‌تواند جان بیماران را به خطر بیاندازد. پس از عمل نیز احتمال عفونت زخم‌ها وجود دارد. صرع یا اختلال تکلم از عوارضی است که ممکن است پس از عمل پیش بیاید.
از ۱۲۴ مریضی که در این بررسی تحت عمل جراحی قرار گرفتند ۶۸ نفر عوارض شدیدی از خود نشان دادند. برخی باید دوباره عمل می‌شدند و در بعضی دیگر محرک مغز از جای خود لغزیده بود.
اما دویشل می‌گوید: «پس از دو سال به غیر از یک مریض که از عوارض ناشی از بخیه‌های‌خود در رنج بود در بقیه بیماران دیگر از این مشکلات اثری نبود.»
همچنین در گروهی که تنها تحت درمان دارویی قرار گرفته بود نیز ۶۵ نفر به اثرات جانبی شدید ناشی از مصرف داروها دچار شدند.
دکتر دویشل ادامه می‌دهد: «بررسی مطالعاتی ما نشان می‌دهد که با وجود احتمال بروز اثرات شدید جانبی فواید کاربرد محرک‌های عمقی مغز بر زیان‌های آن می‌‌چربد.»
کارولین تانر (Caroline Tanner) از مؤسسه پارکینسون دانشگاه استانفورد آمریکا معتقد است: «این بررسی از نظر دقت عمل بی‌نظیر است.»
وی در عین حال از این کار تحقیقاتی انتقاد می‌کند و می‌گوید، آزمایش‌شوندگان را به این دلیل که حد اکثر ۶۰ داشته و نسبتا سالم بودند نمی‌توان بیمار معمول (تیپیک) پارکینسون به حساب آورد.
بیماری پارکیسنون در میان افراد بالای ۶۰ سال شایع است. این بیماری در افراد جوان‌تر هم دیده می‌شود که ۵ تا ۱۰ درصد از مبتلایان را تشکیل می‌دهند.
مشکلات دیگر
افزون بر این بیم آن می‌رود که انجام عمل جراحی تمایل بیماران پارکینسونی برای خودکشی را افزایش دهد. ۴ تن از افراد آزمایش‌شونده در این بررسی دست به خودکشی زدند. دو نفر از آنها به گروهی که تحت جراحی قرار گرفتند تعلق داشتند و دو بیمار نیز درمان دارویی دریافت می‌کردند.
دکتر گونتر دویشل می‌گوید: «ما بر این باوریم که محرک عمقی مغز عامل خودکشی نبود.»
او تصور می‌کند، بیمارانی که حاضر به شرکت در چنین بررسی‌هایی هستند آنهایی‌اند که آمادگی بیشتری برای پذیرش خطرات دارند و احتمال دست زدن به خودکشی نیز در این دسته بیشتر است.
بررسی یادشده توسط وزارت تحقیقات آلمان، مقام‌های فرانسوی و شرکت مدترونیک تأمین مالی شد. عمل جراحی و محرک‌های مغز در مراکز درمانی آلمان حدود ۳۰ هزار یورو هزینه در بر دارد.
دکتر دویشل می‌گوید، بسیاری از کارشناسان مشارکت‌کننده در این بررسی برای کار خود از شرکت مدترونیک حقوق دریافت کردند. ولی این شرکت نه در نوع تحقیقات و نه در ارزیابی آن دخالتی نداشت. وی این بررسی را نمونه‌ای از مشارکت با شرکت‌های صنعتی همراه با حفظ استقلال بخش علمی می‌داند.