زندگى جلال طالبانى، رئيس جمهور عراق
۱۳۸۴ فروردین ۱۸, پنجشنبه
جلال طالبانى با ۷۲ سال سن نه تنها كهنسال ترين، كه مشهور ترين رهبر كردهاى عراق به حساب مى آيد و اين در حالى ست كه ”اتحاديه ميهنى كردستان ِ” او در سال هايى نه چندان دور يعنى در سال ۱۹۷۵ ميلادى در برلين غربى و از انشعاب در درون حزب دمكرات كردستان عراق تاسيس شد.
طالبانى كه حقوقدان است، در روند عمليات تاكتيكى و استراتژيكى خود، در به دست آوردن قدرت، آن قدر ماهرانه عمل كرد كه توانست در ائتلاف هاى گوناگون با احزاب و شخصيت هاى مختلف به تدريج مشهور و مشهورتر گردد و به تدريج به مكانى برسد كه روزى مصطفى بارزانى، رهبر حزب دمكرات كردستان در راس جنبش كردهاى عراق جاى داشت. طالبانى دوران دانشجويى اش را در سازمان جوانان حزب دمكرات كردستان گذراند.
در دهه ۶۰ او در خيزش مردمى عليه ژنرال عبدالكريم قاسم شركت كرد و بعد با وجود مخالفت هاى حزب دمكرات عراق با جانشين‌اش عارف همكارى نمود. اين مسئله اطمينان حزب دمكرات را به او خدشه دار ساخت و موجب جدايى بعدى او از اين حزب گشت. طالبانى در كنار نيروهاى حاكم در عراق قرار گرفت و كار به جايى كشيد كه او بعدها در مبارزه دولت مركزى با كردهاى عراق نيز شركت كرد و در سال ۱۹۷۰ به اقداماتى عليه حزب دمكرات كردستان عراق دست زد.
پنج سال گذشت تا جلال طالبانى متوجه شود دولت مركزى علاقه اى به حقوق كردهاى عراق و دادن خودمختارى به آنها ندارد. به همين جهت او با تاسيس اتحاديه ميهنى كردستان مبارزه با دولت مركزى عراق را از سر گرفت. جواب دولت مركزى عراق بسيار شديد بود و به بمباران شيميايى منطقه ى كردنشين حلبچه در سال ۱۹۸۸ ميلادى منجر شد، بمبارانى كه كشته شدن ِ تقريبا تمامى مردم اين منطقه را به همراه داشت.
طالبانى به ايران پناهنده شد و دولت ايران نيز پناهندگى او را قبول كرد، زيرا مقامات ايرانى همكارى با جلال طالبانى را براى مبارزه با صدام حسين مفيد مى ديدند.
اين در حالى بود كه حزب دمكرات كردستان به رهبرى مسعود بارزاني، پسر رهبر فقيد اين حزب، مصطفى بارزانى و اتحاديه ميهنى كردستان، به رهبرى جلال طالباني، گرچه دشمن مشترك خود يعنى عراق را در مقابل داشتند، اما با خود نيز مى جنگيدند و نيروهاى‌شان را تحليل مى دادند.
در سال ۱۹۸۸ آمريكا موفق شد تا نمايندگان اين دو گروه را به گفتگو با هم قانع سازد و آنها دست از جدال ديرپاى خود برداشتند. از زمان جنگ كويت، آمريكا به كمك كردهاى عراق آمد و خود مختارى آنها را در درون عراق به رسميت شناخت . هواپيماهاى عراقى حق ورود به منطقه ى كردستان را نيافتند و اين امكانى بود براى كردها تا به بازسازى مناطق خود بپردازند و در آرامش زندگى كنند.
حال، هم طالبانى و هم بارزانى خودمختارى در درون دولت عراق را پذيرفته اند و طالبانى انتخاب خود را گامى به سوى ايجاد عراقى آزاد و دمكراتيك، پس از سال ها استبداد ارزيابى مى كند.