شرودر و خواست حق وتو براى آلمان

، مفسر دويچه وله نه تنها تأثيرى مثبت، بلكه معكوس داشته است.

در كاخ سفيد مى با يد از شوق دست ها را به هم ساييده باشند. در ابتدا كيو پسر كوفى عنان، دبير كل سازمان ملل، با تجارت و ارتباطات شغلى مشكوكش در ارتباط با معاملات تجهيزات نظامى، و حال پيشنهادات از آسيا رسيده درباره اصلاحات نامطلوب در سازمان ملل. هر دو اين موضوعات به شكل هنرمندانه اى به ايجاد مشكلى منجر شده اند، دست كم بخشى از آن، كه به از دست دادن قدرت براى دارنده نيرومند حق وتو، يعنى آمريكا، مى تواند معنى داشته باشد.

موضوعات مربوط به اصلاحات بزرگ در سازمان ملل متحد به توسعه اعضاى شوراى امنيت باز مى گردد. اين مسئله به معنى منطبق كردن توافقات بعد از جنگ دوم جهانى به زمان فعلى، يعنى قرن بيست و يكم است. مطرح شدن اين موضوع باعث ايجاد اميدوارى در برلين شده است كه بالاخره محلى در مركز قدرت سازمان ملل متحد، براى خود بدست آورد، جايى كه آلمان قدرتمند با پرداخت سهم بزرگى از هزينه هاى آن و همينطور استقرار نيروهاى خود در افغانستان، براى خود باز كرده است.

به نظر مى آيد كه همه چيز به خوبى جريان دارد. گونتر پلويگر سفير سينه سپر كرده و مغرور آلمان در سازمان ملل و مافوقش يوشكا فيشر وزير امور خارجه آلمان از ملاقاتى به ملاقات ديگر مى روند به اين منظور كه بتوانند توافق بيشترى را براى گرفتن حق وتو در شوراى امنيت سازمان ملل متحد، براى آلمان جمع آورى كنند. براى قبول انجام اصلاحات انطباقى و طرح توسعه اعضاء شوراى امنيت حداقل جمع آورى دو سوم آراء ضرورى است. اين درست معادل همان دو سوم آرائى است كه آلمان براى انتخاب شدن در قله المپ سازمان ملل، يعنى داشتن حق وتو در شوراى امنيت، به آن نياز دارد.

اينكه اين توافق نامه مورد قبول مجلسين كنگره و سناى آمريكا قرار گيرد كه درهر دو آن ها حزب جمهورى خواهان جرج دبليو بوش رئيس جمهور آمريكا اكثرست را داراست، مورد سوال باقى مى ماند. اين مسئله درست مانند مخالفت روزافزون با كانديد شدن ژاپن، هندوستان برزيل و آلمان براى دريافت حق وتوست. فروتنى اين چهار عضو هنوز اميدوار، تا به حال اينقدر كافى نبوده كه ازداشتن حق وتوى مورد اختلاف وغير دموكراتيك بطور كلى جلوگيرى كند.

گرهارد شرودر صدر اعظم آلمان توقع دارد كه جواب نه او به سوالات مهم بين المللى درست به اندازه جواب نه كاخ سفيد در واشنگتن، اعتبار و تأثير جهانى داشته باشد.

حال اين سوال مطرح مى شود كه صدراعظم آلمان چطور با اين مسئله روبرو مى شود؟ آيا او مى خواهد وارد گفتگوى مستقيم با واشنگتن دراين باره گردد؟ و يا آيا مشاورانش به او اين تذكر را نداده اند كه اكثريت ۱۹۱ عضو سازمان ملل متحد اصولا با حق وتو مخالفند؟ آيا كوفى عنان در نظر مشاوره اى خود حتى سعى نكرده كه بسيار سياستمدارانه اختيارات پنج كشوردارنده حق وتو را محدود سازد؟

شايد اين موضوع به نظر جسورانه تر مى رسيد كه درباره محدوديت و يا حتى لغو حق وتو غير دموكراتيك از طرف صدراعظم آلمان سخن به ميان مى آمد، و يا لااقل در اين باره سكوت مى شد. شايد مطرح شدن اينگونه موضوع باعث مى شود كه از بدست آوردن آراء دو سوم اعضاء براى انجام اصلاحات واقعى در سازمان ملل متحد جلوگيرى به عمل آيد.