فرستنده‌های تلویزیونی عربی
۱۳۸۷ اردیبهشت ۲۰, جمعه
این نظر در حالی ست که کشورهای عربی هم از این رسانه‌ها رضایتی ندارند، زیرا آنها با قوانین محدود و سانسورزده‌ی مطبوعاتی در این کشورها همخوانی ندارند و اطلاعات مخفی فراوانی را فاش می‌سازند. بحث بر سر این رسانه‌ها همچنان ادامه دارد.
تاسیس شبکه‌ی تلویزیونی الجزیره در سال ۱۹۹۶ و چند سال بعد العربیه، با همان سبک و سیاق الجزیره، انقلابی رسانه‌ای برای کشورهای عرب زبان محسوب می‌شود. هنوز چند سال از فعالیت این دو رسانه نگذشته بود که آنها در مقام اول رسانه‌های کشورهای عربی قرار گرفتند. ۳۵ میلیون خانوار عرب می‌توانند همه روزه برنامه‌های فرستنده تلویزیونی الجزیره را ببینند.
دیگر مدت‌هاست قدرت انحصاری فرستنده‌های غربی چون بی‌بی‌سی و سی‌ان‌ان در کشورهای عرب زبان به پایان رسیده و مردم این مناطق با علاقه، برنامه‌های الجزیره و العربیه را می‌بینند.
سلطان الخطاب، کارشناس امور رسانه‌ای و رئیس انتشارات ِ تحقیقات سیاسی در عمان، موفقیت این رسانه‌ها را در برخورد همه جانبه‌ی آنها به موضوع‌های مورد بحث می‌داند و در این باره می‌گوید: «ما احساس می‌کنیم که رسانه‌های غربی معمولا یک سوی واقعیت را در مورد منطقه‌ی ما منعکس می‌کنند. اما الجزیره و بعضی اوقات العربیه توانسته‌اند این نقص اطلاعاتی را جبران کنند. آنها برای مردم کشورهای عربی مثل آب هستند در صحرایی خشک.»
دکتر حسین امین، رئیس بخش رسانه‌های دانشگاه آمریکایی قاهره، دیدگاه دیگری را برای موفقیت این دو شبکه‌ی تلویزیونی معرفی می‌کند. او بر این نظر است که این دو شبکه، برنامه‌هایی را به اطلاع مردم می‌رسانند که مردم کشورهای عربی در رسانه‌های قانونی ِ کشورشان به دست نمی‌آورند.
همچنین این دو فرستنده‌ی ساتلایتی این امکان را دارند تا بینندگان خود را به طور مستقیم در جریان وقایع جاری، در شهرهای مختلف ِ کشورهای عربی قرار دهند. بینندگان این دو شبکه می‌توانند جنگ‌ها، بمب‌گذاری‌ها و درگیری‌ها‌ی مختلف را در عراق، افغانستان و خاورمیانه ببینند و خود در مورد این وقایع قضاوت کنند.
دکتر امین حسین در جواب این سوال که آیا همین برنامه‌ها نیستند که خشم و نفرت را در میان مردم منطقه افزایش می‌دهند، می‌گوید: «اگرچه الجزیره برنامه‌هایی اینچنین فراوان دارد، اما نمی‌توان به این نتیجه رسید که الجزیره به خشم و نفرت مردم می‌افزاید. مردم حق دارند در جریان رویدادهای کشورشان قرار گیرند و بسیاری از کلاس‌های آموزشی هم همین نظر را تدریس و تبلیغ می‌کنند.»
اهمیت این دو شبکه‌ی تلویزیونی چنان افزایش یافته که رسانه‌های غربی موقعیت خود را در خطر می‌بینند. خاورمیانه ، با نفت سرشارش، منطقه‌ای بسیار حیاتی برای آنان به حساب می‌آید و غرب از این می‌ترسد که نفوذ خود را در منطقه از دست بدهد. بی‌سبب نیست که کشورهای غربی نیز فعالیت‌های رسانه‌ای خود را در منطقه افزایش داده‌اند.