«قهرمانی ژاپن همه را شگفت زده کرد» • مصاحبه با مجید وارث

دویچه وله: ششمین دور از جام جهانی فوتبال زنان با قهرمانی ژاپن به پایان رسید. شما به‌عنوان تنها رسانه‌ی فارسی‌زبان به صورت تصویری این دیدارها را مورد پوشش مستقیم تلویزیونی قرار داده‌اید. ارزیابی کلی شما در مورد کم و کیف این مسابقات به چه صورت است؟

مجید وارث: به نظر من جام جهانی فوتبال بانوان رویداد فوق‌العاده‌ای بود. آلمان که با تجربه میزبانی چنین رویدادهایی به‌خوبی این مسابقات را برگزار کرد. از لحاظ فنی باید بگویم که این جام جهانی نشان داد که فوتبال بانوان با چه سرعتی دارد پیشرفت می‌کند. از بازیکنانی که من در برخی تیم‌های بانوان دیدم، واقعاً برخی‌شان می‌توانند در هر تیمی حداقل در سطح آسیا خودنمایی کنند. جالب این بود که این رویداد شگفتی‌‌ساز هم شد. یعنی من فکر نمی‌کنم که هیچ کارشناسی حتی یک کارشناس ژاپنی و حتی مربی تیم ملی ژاپن فکر می‌کرد که این تیم میزبان را از دور مسابقات حذف کند و پس از آن سوئد را حذف کند و در نهایت از تیم ملی دختران آمریکا ببرد.

بشنوید: مصاحبه با مجید وارث

دیگر نکته‌جالب جام جهانی فوتبال زنان استقبال بی‌نظیر تماشاگران و طرفداران در استادیوم‌ها و جلوی تلویزیون در سراسر دنیا بود. رکورد جدیدی در پوشش تلویزیونی جام جهانی فوتبال زنان ثبت شد. این دستاورد نمایانگر یا نویدبخش چه آینده‌ی کوتاه یا درازمدتی می‌تواند باشد برای فوتبال زنان؟

من فکر می‌کنم فوتبال زنان از این به بعد همان طور که در طی این شش دوره، دوره به دوره بهتر برگزار شده است، از این به بعد هم این سیر صعودی را ادامه خواهد داد و بتدریج به شکلی می‌شود که هم حساسیت‌ها نسبت به فوتبال زنان بیشتر می‌شود و هم در جام‌های جهانی بعدی بسیاری از این رکوردها شکسته خواهد شد. در یک کلام فوتبال زنان روز به روز قوی‌تر خواهد شد.

قهرمانی ژاپن همچنین برابر است با نخستین عنوان قهرمانی فوتبال جهان برای قاره آسیا. این دستاورد برای فوتبال قاره آسیا چه پیامی را می‌‌تواند داشته باشد؟

قاره آسیا یک قاره عجیب و غریب است. یعنی من ژاپن را به آن شکلی که مثلاً آلمان را نماینده‌ی قاره اروپا می‌شناسم، نماینده‌ی قاره آسیا نمی‌شناسم‌. اولاً کره و ژاپن و چین کلاً در زمینه‌ی ورزش جدا هستند از قاره آسیا. بعد هم شرق آسیا با غرب آسیا به‌خصوص منطقه‌‌ی خاورمیانه بسیار متفاوت است. چه در انجام مسابقات ورزشی چه از لحاظ دیدگاه‌شان به مسائل مختلف اجتماعی. در نتیجه این را من یک پیشرفت تازه برای شرق آسیا و به‌خصوص برای چین، ژاپن و کره می‌بینم. اما در نهایت چون بقیه کشورهای این قاره هم بالاخره هم‌قاره‌ای هستند با این‌ها، علی‌رغم این که در کمتر زمینه‌ای وجه مشترک باهم دارند، اما ما می‌توانیم بالاخره خوشحال باشیم که یک تیم از قاره‌ی ما قهرمان شد. ولی من این را زیاد به‌حساب به‌خصوص منطقه‌ی خاورمیانه در قاره آسیا نمی‌گذارم.

شهرزاد مظفر سرمربی تیم ملی فوتسال زنان ایران در مصاحبه‌ای با بخش فارسی دویچه‌وله اشاره کرد که علی‌رغم محدودیت‌های زیاد پوشش خبری جام جهانی فوتبال زنان در داخل ایران، جامعه‌ی ورزشی ایران علاقه‌مند به پیگیری این مسابقات بود و این بازی‌ها را از شبکه‌های خارجی و اینترنت پیگیری کرد. برگزاری باشکوه جام جهانی فوتبال زنان با تمامی این صفت‌هایی که الان به آن‌ها اشاره شد، می‌تواند آیا باعث ایجاد انگیزه‌جدیدی هم در جامعه فوتبال زنان ایران شود؟

زمان آن رسیده که جامعه‌ی ورزشی ما به‌خصوص مردان که شرایط خیلی بهتری دارند، نگاه خود را تغییر دهند. آقایان این دختران ژاپنی، آمریکایی‌، استرالیایی، مکزیکی و حتی گینه استوایی را، می‌بینند و یک لحظه بالاخره باید فکر کنند که اگر خودشان صاحب دختر هستند، باید به فکر آن‌ها هم باشند. مثلاً فرض کنید علی دایی خودش دختردار شده است، من اگر جای علی دایی باشم، یک لحظه به این موضوع می‌اندیشم که اگر من جام جهانی بازی کردم، اگر من موفق شدم گل‌های بسیاری را برای تیم کشورم بزنم، آیا دختر من هم می‌تواند این شرایط را پیدا کند؟ آیا دختر من هم صاحب چنین حقی هست که مثلاً روزی به جام جهانی برود. این مسابقات در واقع به نوعی داغ ما را تازه می‌کند.

یعنی شما دارید از استقبال میلیونی آلمانی‌ها و کلاً اروپایی‌ها از این مسابقات صحبت می‌کنید، از پوشش بسیار خوب تلویزیونی این مسابقات در سطح جهان دارید صحبت می‌کنید، اما تلویزیونی که چندین کانال دارد، حتی یک صحنه‌اش را پخش نمی‌کند. با این مشخصاتی که این جام جهانی برگزار شد، آدم به فکر می‌افتد که چطور دختران ژاپنی بعد از این قضیه سونامی و زلزله و نشر اتمی و بلایی که به سر ژاپنی‌ها آمد، می‌آیند و در جام جهانی فوتبال قهرمان جهان می‌شوند! و ما، یک دخترمان که می‌خواهد برود عکس از این مسابقات بگیرد، یعنی مریم مجد، معلوم نیست چه بلایی سرش آمده و کجا هست.

جام جهانی پیشکش، حضور در مسابقات بین‌المللی فوتبال پیشکش، همه این‌ها را شما بگذارید کنار. آیا جامعه‌ی ورزشی ما نباید سئوال کند که چرا زنان ما حتی نمی‌توانند بروند استادیوم فوتبال تماشا کنند؟ تعجب می‌کنم از این که چرا جامعه‌ی ورزش نسبت به این موضوع این قدر بی‌تفاوت است. این خانم مظفر را شما مثال زدید. خانم مظفری که حتی نمی‌تواند برود استادیوم بازی پسرها را نگاه کند، مسابقات بین‌المللی را هم تلویزیون پخش نمی‌کند، ایشان چه گونه اصلاً می‌خواهد از ظرفیت این تیم فوتبال دختران ما استفاده کند؟ قطعاً ایشان چیزهایی را می‌گیرد. اما شرایط وقتی مهیا نیست... بعد آدم نگاه می‌کند که بچه‌های ما را اخراج کردند و نرفتند، و من شنیدم که مثلاً خانم فریده شجاعی بلند شده با سلام و صلوات رفته آلمان. رفته آلمان چه بگوید؟ رفته در چه کنفرانسی شرکت کند؟ باز رفته با سپ پلاتر صحبت کند که مثلاً یک کلاهی درست کنند که حالا گوش بچه‌های ما پیدا باشد یا پیدا نباشد؟

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: جواد طالعی