لباس زنان آلمانی در جشن آبجو مونیخ

پوشیدن لباس سنتی "دیرندل" (Dirndl) برای زنان آلمانی یکی از "باید"های نانوشته این جشن است. فروشگاه‌ها (و در سال‌های اخیر حتی در فروشگاهای زنجیره‌ای همچون لیدل) مملو از زنانی می‌شود که بدنبال خرید دیرندل مناسب هستند.

هر سال قبل از آغاز جشن آبجو، تکاپو در بازار لباس "دیرندل" (Dirndl) آغاز می‌شود. طراحان، طرح‌های جدید خود را در رنگ‌ها و اندازه‌های گوناگون ارائه می‌کنند.

بسیاری از مردم دنیا و حتی خود نسل جوان در آلمان بر این باور هستند که "دیرندل" لباس سنتی زنان آلمان (بخصوص جنوب این کشور) است. این در حالی است که دیرندل تازه در بین سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ بر تن تعدادی از زنان راه‌ یافت.

"دیرندل" (Dirndl) از واژه "Dirn" یا "Deern" که در جنوب آلمان به دختربچه‌ها اطلاق می‌شود، برگرفته شده است. در برخی مناطق به"Dirn"، "ماگد" (Magd) هم گفته می‌شود که منظور زنی از "طبقه فرودست" و "خدمتکار" است.

تا پیش از ابداع دیرندل، لباس زنان در اروپا و آلمان چند لایه و سنگین، دامن‌های چین‌دار، بلند و "دست‌وپاگیر" بودند. (عکس مربوط به یک گروه گردشگر زن و مرد اتریشی در سال ۱۸۸۰که برای پیاده‌روی عازم کوه‌های سوئیس شده‌اند)

طراحی دیرندل در بین سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۸۸۰ با استقبال بسیاری از زنان ثروتمند و اشرافی آلمانی و اتریشی روبرو شد و آن‌ها از این لباس خنک و سبک در ماه‌های تابستان و در مناطق ییلاقی آلپ استفاده می‌کردند.

در جنگ‌جهانی اول و سال‌های سخت پس از آن دیرندل از لباس ییلاقی تعداد معدودی زن خارج شد و به دلیل ارزانی و مقدار کم پارچه‌ای که در آن مصرف می‌شود، به مد روز در بین زنان جنوب آلمان اتریش و کوه‌های آلپ تبدیل شد.

در دوران ناسیونال سوسیالیسم و رژیم هیتلر اما دیرندل نقش مهمتری ایفا کرد و توسط زنی به نام "گرترود پِزن‌دورفر" (Gertrud Pesendorfer) که مامور رایش "در امور لباس‌های سنتی بود" به عنصری "ایدئولوژیک" برای بازگشت به "ریشه‌های آریایی" تبدیل شد.

"گرترود پِزن‌دورفر" که در خدمت رژیم نازی‌ها قرار داشت در کتابی به نام "لباس سنتی زنده" می‌نویسد: « برای بازگشت به ریشه‌ها باید دیرندل را از رشد بیش از حد و تحت تاثیر کلیسا قرار گرفتن، صنعتی‌شدن، مد روز و تاثیرات بیگانه رهانید».

"گرترود پِزن‌دورفر" طرح‌های جدیدی از دیرندل ارائه کرد که باعث "مذهب‌زدایی" این لباس شدند. او دامن چین‌دار را حذف کرد، آستین‌ها را کوتاه کرد و با "دکلته‌ای بسیار پهن" عنصر "سکسی" را بر این لباس افزود. از سوی دیگر از نمادهای نازی‌ها در تزئين دیرندل استفاده شد.

سواستفاده نازی‌ها از دیرندل باعث شد تا بعد از جنگ جهانی دوم استفاده از این لباس تا دهه هشتاد تقریبا رو به فراموشی بگذارد و نسل جوان تمایلی به پوشیدن آن نداشته باشد. (عکس: جشن آبجو مونیخ در دهه هفتاد میلادی)

جالب اینکه گره‌های نمادینی هم در این سال‌ها به دیرندل افزوده شده که بنا بر اعلام انجمن لباس‌های سنتی "میزباخ" این گره‌ها مبنای تاریخی ندارند. با این حال گره در سمت راست نشان از "متاهل" بودن زن دارد. گره در سمت چپ نشان از "مجرد" بودن دارد و گره در پشت نشان از "بیوه" بودن است.

از دهه ۹۰ میلادی بیشتر در اتریش "پرواز با دیرندل" برگزار می‌شود. در این مراسم زنان و حتی مردان با لباس دیرندل به درون دریاچه یا استخری شیرجه می‌زنند که توسط هیئت داوران به بهترین شیرجه امتیاز داده می‌شود.

برای نسل جدید آلمان دیرندل حالا دیگر نه لباس یلاقی زنان ثروتمند است و نه ربطی به "ریشه‌های آریایی رژیم جنایتکار ناسیونال سوسیالیسم" دارد. دیرندل لباسی است "غیر روزمره" که برای جشن و شادمانی و تفریح بر تن می‌شود.