نقش اقلیت‌ها در انتخابات ایران
۱۳۸۸ خرداد ۲۲, جمعه
ساختار حکومتی جمهوری اسلامی بر مبنای اصول و ارزش‌های مذهب شیعه‌ی جعفری تعریف می‌شود که برای اقلیت‌های ملی و مذهبی حقی جداگانه قائل نیست. در سی سال گذشته اقوام غیرفارس و پیروان مذاهب غیرشیعی همواره انتقاد کرده‌اند که با آنها به مثابه شهروندان غیرخودی یا درجه دو رفتار شده است.
به ویژه شهروندان ترک و عرب، زمامداران فارس را به انحصارطلبی متهم کرده، در استان‌هایی مانند آذربایجان و خوزستان زمینه‌ای برای تنش‌های قومی ایجاد کرده‌اند. از سوی دیگر علاوه بر شهروندان پیرو ادیان رسمی (یا اهل کتاب) مسلمانان سنی‌مذهب غالبا از جمهوری اسلامی انتقاد می‌کنند که نسبت به آنها سیاستی تبعیض‌آمیز دارد.
پدیده‌ی جالب و تازه در انتخابات ریاست جمهوری اخیر این بود که نامزدها استیفای حقوق اقلیت‌های قومی کشور و برقراری برابری میان تمام شهروندان، به رغم تمام تعلقات ملی و مذهبی را متعهد شدند. برخی از نامزدها لباس اقلیت‌های ملی را به تن کردند و به زبان اقوام غیرفارس سخن گفتند.
به دنبال حقوق شهروندی برابر
فعالان سیاسی کرد و ترک و ترکمن و بلوچ و عرب بر این واقعیت انگشت می‌گذارند که اقلیت‌های قومی در هرم حاکمیت سیاسی نقشی ندارند و با بی‌مهری و تحقیر روبرو هستند. جمهوری اسلامی همواره با خواسته‌ها و مطالبات این اقوام که بیشتر جنبه‌ی فرهنگی داشته، با خصومت و حتی خشونت روبرو شده است.
چهار نامزد اصلی مقام ریاست جمهوری، در سفرهای استانی پیاپی از حقوق قومیت‌های ملی و اقلیت‌های مذهبی کشور دفاع کردند و به مردم قول دادند کوتاهی‌های گذشته جبران شود و در آینده همه‌ی شهروندان کشور چندقومی ایران در تقسیم قدرت و ثروت کشور برابر باشند. این وعده‌ها در سی سال گذشته و به ویژه در دوران ریاست جمهوری هشت ساله‌ی محمد خاتمی تکرار شد، اما در جهت عملی گام زیادی برداشته نشد.
به عقیده‌ی بسیاری از صاحب نظران، در کنار آزادی‌های مدنی برای زنان و جوانان، تأمین حقوق گروه‌های قومی و اقلیت‌های مذهبی کشور در برقراری آرامش و تأمین همبستگی ملی چنان اهمیتی دارد، که دیگر هیچ سیاستمدار واقع‌بینی نمی‌تواند بر آن چشم فرو بندد.