پای صحبت اولین زن شهردار در اهواز
۱۳۸۷ دی ۲۸, شنبه
دکتر موالی‌زاده متولد هویزه و بزرگ شده‌ی خرمشهر است. وی پیشینه چهار سال کار در شورای شهر اهواز را دارد و عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران است. منطقه دو اهواز، شامل محله‌های کیان آباد، امانیه، کیان‌پارس و سید خلف می‌شود.
الهه موالی‌زاده در گفت‌وگو با دویچه‌وله از نیازها، ویژگیهای اقلیمی و لزوم فرهنگ‌سازی در امور مربوط به شهرنشینی می‌گوید.
تفاوت برنامه‌های شما با شهرداران سابق که مرد بودند، چیست؟
به طور کلی دیدگاه من این است که مقداری زیبا سازی کنم و جلوه شهر را با گل و گیاه بالا ببرم. منطقه دو اهواز تقریبا مرفه است و نگاه ما با سایر مناطق که بحث‌های مربوط به حاشیه‌نشینی دارند، متفاوت است. ما در این منطقه، مواجه هستیم با بحث‌های مربوط به فرهنگ شهروندی، قوانین شهرنشینی و ارتباط‌های مربوط به شهرنشینی. واقعیت این است که حتی در تهران نیز، تصوری روشن از همسایگی، همسایه‌گری و حتی نوع رفتار و تماس با شهرداری وجود ندارد.
مثال ملموسی می‌زنید؟
مردم حتی خیلی وقت‌ها متوجه فضاهای مشترک در آپارتمان‌ها نیستند. این خودش ایجاد مزاحمت برای خود و دیگری می‌کند. ما کتابچه‌هایی تهیه کرده و در آنها، تعریف حقوقی مسائل را شرح داده‌ایم. در این کتابچه‌ها، قوانین مربوط به شهرداری‌ها و نوع ارتباطی را که مردم باید با شهرداری‌ها داشته باشند، تعریف کرده‌ایم. این‌ها را ما درچند روز آینده با اهدای یک گیاه یا درختچه گلدار به تک تک آپارتمان‌های منطقه خواهیم برد. یکی از کمبودهای اهواز، نداشتن گیاهان و درختچه‌های گلدار است.
شهرداران دیگر منطقه دو، طرح‌های باغبانی و زیباسازی نداشته‌اند؟
نه! یکی از بحث‌های عمده‌ی ما این بوده که سرانه فضای سبز ما کم است. نگاه ما به گیاهان شهری هم متفاوت است. در سطح اهواز گیاهانی داریم که بیابانی یا جاده‌ای هستند، در حالی‌که ما به گیاهان خیابانی نیاز داریم. بحث دیگرما، بحث گسترش پارکهای محلات و پارکهای بازی کودکان است. البته ما مشکل بودجه داریم و باید با جلوگیری از ریخت و‌پاش‌های اداری، در این جهت هزینه کنیم. نکته دیگر، محرومیت جدی مردم اهواز در امر تفریحات است. ما تلاش می‌کنیم پارکهای آبی و فانفارهای بیشتری درست کنیم.
چقدر جامعه شناس بودن شما در کارتان موثر بوده؟
ما در توسعه شهرها، باید روح شهرها را ببینیم. توسعه شهر، صرف ساختن آپارتمان و پارک نیست. حتی ساختن صرف یک «اله‌مان» نیست. ما باید با نگاه اجتماعی و فرهنگی مسائل را ببنیم. باید ببینیم نیازها و فکر مردم در هر منطقه چیست. تنها در این صورت است که مثلا مردم با یک « مجسمه» در محل خود، تطابق خواهند داشت.
شما به چه ویژگی‌هایی در شهر اهواز با توجه به زمینه‌های عشیره‌ای قبیله‌ای جمعیت، توجه می‌کنید؟
ازنامگذاری کوچه‌ها و میدان‌ها گرفته تا استفاده از یک درخت یا بکار بردن روش‌ها باید به مسائل اقلیمی توجه کرد. ما حتی در بحث جمع‌آوری زباله، باید ویژگیهای منطقه‌ای را در نظر بگیریم.
در همین موضوع زباله چه مشکلاتی هست؟
جمع‌آوری یا بازیافت زباله در سیستم‌های جهانی یک علم پیشرفته است و ما این علم و فرهنگ را نداریم. مثلا در منطقه ای مثل کیان‌پارس، در روز دو مرتبه جمع آوری زباله داریم. یکبار در شب که ساعت معمول است و یکبار در روز. چون با توجه به گسترش آپارتمان سازی، عمده آدم‌هایی که در خانه‌هایشان هستند، حوصله ندارند شب از خانه‌های خود در طبفات بالایی بیرون بیایند. توجه کنید که جمع آوری هر بار زباله، ۹ میلیون تومان هزینه دارد. ما با مردم صحبت می‌کنیم که اگر مشارکت کنید تنها یکبار زباله جمع شود، می‌توانیم هزینه بار دوم را مثلا برای ساخت پارک پس‌انداز کنیم. مشکل دیگر ما ریختن زباله در معابر است. ما چند جوان را در لباس چند حیوان به مناطق شهر فرستادیم تا به مردم به شکلی بامزه، آموزش بدهند. آنها درلباس خرس و ببر و مرغ و شیر به بچه‌ها و کسانی که زباله می‌ریختند در خیابان، یادآوری می‌کردند که این کار را نکنند. مردم هم خیلی خوششان آمد و تحت تاثیر قرار گرفتند.
خانمها در موضوع زباله و حفظ محیط زیست وظیفه جدی‌تری دارند. شهردار خانم که شما باشید چه طرحی در این زمینه دارد؟
نگاه نوین و جهانی به زباله، یک نگاه تکنولوژیک و علمی است اما در اهواز اصلا اینطور نیست. بازیافت زباله، یحثی است کلان و تا زمانی که تکنولوژی این کار را نداریم، نمی‌توانیم از مردم خواهش کنیم با ما همکاری کنند. برای تفکیک یا بازیافت زباله ما امکانات لازم را نداریم. چه در عرصه فنی و چه در عرصه فرهنگ‌سازی.
در نامگذاری معابر چه کرده‌اید؟
در شهرداری‌ها شورایی هست به نام شورای نامگذاری. ما بیشتر به دنبال گذاشتن اسامی گل‌ها و طبیعت بوده‌ایم تا شادابی را بیشتر کنیم.
مصاحبه: مهیندخت مصباح