"کشورها بیش از اعلام خود گاز گلخانه‌ای تولید کردهاند"
۱۳۹۱ بهمن ۲۴, سه‌شنبه
پیمان زیست‌محیطی کیوتو که به تازگی برای ۸ سال دیگر تمدید شده ۳۵ کشور صنعتی جهان را ملزم کرده که تا سال ۲۰۲۰ میلادی تولید گازهای گلخانه‌ای به ویژه گاز دی اکسید کربن (CO2) خود را پایین بیاورند.
این کشورها باید میزان انتشار گاز دی اکسید کربن که سبب پدیده گرمایش زمین می‌شود را کاهش داده و آن را اعلام کنند.
اینک تیمی از مرکز تحقیقات آب و هوایی استرالیا به سرپرستی راجر فرانسی (Roger Francey) میگوید، اطلاعاتی که کشورها در مورد میزان انتشار این گاز داده‌اند چندان قابل اطمینان نیست.
پژوهشگران در گزارشی که که در نشریه علمی "نیچر کلایمت چنج" چاپ شده اعلام کردهاند، میزان گاز دی اکسید کربن موجود در جو از سال ۲۰۰۰ به بعد با آنچه که کشورها پیش از آن اعلام کردهاند هماهنگی ندارد.
راجر فرانسی میگوید، اندازه‌گیری بیلان گاز دی اکسید کربن آسان است، کافی است میزان CO2 موجود در هوا را داشته باشیم و میزان اعلام‌شده توسط کشورها را از آن کم کنیم. گاز دی اکسید کربنی که از این تفریق باقی می‌ماند باید گازی باشد که توسط مناطق جاذب این گاز، یعنی اقیانوس‌ها و جنگل‌ها جذب شده است.
با این حال اندازه‌گیری‌های دهه نخست قرن بیست و یک (۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰) با نتایجی که از داده‌های کشورها در دهه ۱۹۹۰ به دست آمده جور در نمی‌‌آید.
محققانی نظیر کریستین رودن‌بک (Christian Rödenbeck) از مرکز بیوشیمی مؤسسه ماکس ـ پلانک در ینا (آلمان) تصمیم گرفتند میزان گاز کربن‌دی‌اکسید (CO2) موجود در هوا در سال‌های دهه ۱۹۹۰ را به دقت بررسی کنند.
اطلاعات این تیم را داده‌های ارائه‌شده از سوی ماونا لوئا (Mauna Loa) در هاوائی آمریکا و کیپ گریم (Cape Grim) در تاسمانی استرالیا کامل می‌کرد.
ناهمخوانی داده‌ها با اندازه‌گیری‌ها
پژوهشگران این تیم می‌گویند، به دلیل تمرکز کشورهای صنعتی و در حال رشد در نیمکره شمالی زمین افزایش انتشار CO2 باید در نیمکره شمالی بیشتر از نیمکره جنوبی باشد.
اما اندازه‌گیری‌های موجود جای تردید باقی گذاشته است. اندازه‌گیری گاز دی اکسید کربن موجود در هوا در سال ۲۰۱۰ نشان از افزایش شدید این گاز در اتمسفر زمین داشت. در حالی که طبق داده‌ها، این انتظار نمی‌رفت.
همچنین روند افزایش انتشار این گاز در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ با پیش‌بینی‌هایی که اساس آن اطلاعات ارائه‌شده از سوی کشورها بود جور در نمی‌آمد.
برخی محققان این احتمال را داده‌اند که شاید CO2 اعلام‌نشده همان میزانی باشد که توسط جنگل‌های نیمکره شمالی جذب شده است.
اما راجر فرانسی و همکارانش تصوری دیگر دارند. آنها بیشتر به این نتیجه‌گیری تمایل دارند که طی سال‌های دهه ۹۰ آمار اعلام‌شده در مورد انتشار گاز کربن‌دی‌اکسید کمتر از میزان واقعی بوده است.
مارتین هایمان (Martin Heimann)، رئيس مؤسسه ماکس پلانک میگوید: «آنچه که در دهه نخست سال ۲۰۰۰ مشاهده شد با آمارها تطبیق نداشت.»
وی ادامه می‌دهد: «انتشارهای گزارش‌شده عواملی غیرقابل اتکاتر از انتظارات موجود بود.»
هایمان می‌افزاید: «احتمالا آمار آن زمان درست نبوده است.»
پژوهشگران می‌گویند، در آینده می‌توان میزان حقیقی انتشار گازهای گلخانه‌ای را دقیق‌تر کنترل کرد. به گفته آنها، شبکه‌ای با اندازه‌گیری دقیق در فضا می‌تواند اطلاعاتی معتبر و قابل اعتماد از انتشار این گازها به دست دهد.