۱۲ مه ۱۸۴۳: نويسنده‌ای كه عظمت او در آثار شفاهی‌اش بود
۱۳۹۵ اردیبهشت ۲۳, پنجشنبه
در قصری در جنوب آلمان زاده شد. از دودمانی اشرافی بود اما چون پدر و مادر را در كودكی از دست داده بود، نتوانست آزادانه تحصيل كند و اجازه داشت تنها به آن اندازه درس بخواند كه "آماده ازدواج با نجيب‌زادگان" شود.
از آنجا كه همواره نزاكت را بر جرأت و سنت‌شكنی برتری می‌داد، در ۲۲ سالگی با افسر منتظر خدمتی ازدواج كرد كه بيشتر به اموال و املاک او طمع داشت و پس از آن با نام شارلوته فن كالب (Charlotte von Kalb) ناميده شد.
۲۳ ساله بود كه در شهر مانهايم با فريدريش شيلر كه پزشک خانوادگيش بود، روبه‌رو شد.
تاريخ‌نگاران و ادب‌شناسان تا امروز به دنبال اين پرسش هستند كه آيا شيفتگی آن دو به يكديگر آسمانی يا زمينی بوده است. هرچه هست، نامه‌های عاشقانه آن دو از ذوق سرشار ادبی شارلوته و پيشنهادهای او برای تصحيح نوشته‌های شيلر حكايت و او را به عنوان "همزبانی بارور" و "الهه الهام اشعار" معرفی می‌کنند.
شارلوته فن كالب پس از جدايی از شيلر مدتی دچار افسردگی شد اما پس از چندی به وايمار كه مركز شعر و ادب آن روزگار بود رفت و در آنجا نيز همكلام الهام‌بخشی برای شاعران و نويسندگان به نامی چون ژان پاول، هولدرلين و گوته بود.
۴۵ ساله بود كه همسر و يكی از فرزندانش به دنبال از دست دادن املاک و اموال خانوادگی در قمار و بورس، خود را كشتند و شارلوته را در تنگدستی تنها گذاشتند اما او با وجودی كه نابينا هم شده بود، همواره محفل‌های ادبی ترتيب می‌داد و چه بسيار نويسندگانی كه برای هم‌كلامی با او از راه‌های دور به محل اقامتش در برلين می‌رفتند.
شارلوته فن كالب رمانی با عنوان "كورنليا" نوشته و خاطراتش را هم منتشر كرده است اما گواهان ادب و هنر همه بر اين باورند كه كلام شفاهی او از آثار نوشتاری‌اش گيراتر و دلنشين‌تر بوده است.
شارلوته فن كالب در ۸۱ سالگی در برلين درگذشت.