۲۴ آوریل ۱۹۱۸: منادی قانون اساسی جهانی

تنها فرزند نویسنده بنام آلمانی توماس مان بود که تا پایان عمر بدون هیچ مشکل و اختلال روانی زندگی و کار کرد.

الیزابت مان بورجزه (Elisabeth Mann Borgese) را به عکس فرزندان دیگر توماس و کاتیا مان به آموزشگاه‌های شبانه‌روزی نفرستادند. او تا زمان ازدواج نزد پدر و مادرش در خانه ماند و محبوب‌ترین فرزند توماس مان بود.

درس مدرسه را رها می‌کرد اما از تمرین پیانو غافل نمی‌شد و به گفته خودش مدرک مدرسه عالی موسیقی تنها مدرک تحصیلی واقعی‌اش بود.

۲۱ ساله بود که با نویسنده و استاد ادبیات ایتالیایی آنتونیو بورجزه ازدواج کرد که ۳۶ سال از خودش مسن‌تر بود.

بورجزه با همکاری همسرش الیزابت و چندین روشنفکر سرشناس دیگر کمیته‌ای در ایالات متحده برپا کرد که می‌خواست برای ایجاد صلح جهانی یک قانون اساسی تدوین کند که توسط یک حکومت جهانی به اجرا درآید.

الیزابت مان پس از درگذشت همسرش چاره نزدیک شدن به صلح جهانی را در تلاش برای نجات محیط زیست دید و در سال ۱۹۶۸ در ۵۰ سالگی به عنوان استاد حقوق دریاها در دانشگاه سانتا باربارای کالیفرنیا طرح نخستین "اعلامیه حقوق دریاها" را به سازمان ملل تسلیم و در تصویب آن نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کرد.

او پس از آن "کمیسیون مستقل حفظ دریاهای آزاد" را برپا کرد و از اعضای موسس پژوهشگران "کلوپ رم" (Club of Rom) بود که مجمعی از شخصیت‌های سرشناس جهان را شامل می‌شد که نگرانی و هشدار در زمینه آینده بشری را در سرلوحه تحقیقات خود قرار دادند.

در سال ۱۹۷۵ کتاب "درام آب‌های آزاد" را نوشت که شهرتی جهانی پیدا کرد و به ۱۳ زبان ترجمه شد.

از ۶۲ سالگی به عنوان استاد دانشگاه در شهر هالیفاکس کانادا در رشته حقوق دریاها به تدریس پرداخت و تا پایان عمر تلاش در راه سلامت محیط زیست به ویژه دریاها را فرو نگذاشت.

الیزابت مان بورجزه در ۸۳ سالگی در کانادا درگذشت.