يار سوئدی زندانيان آلمانی
۱۳۹۷ بهمن ۱۵, دوشنبه
او بیش از هر حقوقدان و سیاستمداری در بهبودی وضعیت زندان‌های آلمان موثر بود.
بيرگيتا از يک خاندان اشرافی بود. می‌گفت: «از پدرم كه مردم‌شناس و آشنا به شرايط سخت زندگی در آفريقا بود بی‌باكی و از مادرم كه پشتيبان كارگران محل بود، تعهد اجتماعی آموختم. مادرم می‌گفت: بايد طوری تربيت شويد كه زندگی با شاه يا گدا برايتان يكسان باشد.»
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
هم‌بازی‌هايش فرزندان پادشاه سوئد بودند، اما همزمان با بچه‌های كارگرهای محل هم بازی می‌كرد.
۱۷ ساله بود كه نخستين بار در «خانه سوسياليست‌ها» در پشتيبانی از سوادآموزی طبقه محروم سخنرانی كرد.
۲۰ ساله بود كه به هنگام تحصيل ادبيات فرانسه، در دانشگاه ژنو، با يك آلمانی ازدواج كرد و از آن پس در كشور همسرش زيست كه به دست نازی‌ها افتاده بود.
۳۰ ساله بود كه با همسر دومش در جنوب آلمان می‌زيست، يهوديان تحت پيگرد را پناه می‌داد و به ديدار زندانيان اردوگاه كار و مرگ در داخو در نزديكی خانه‌اش می‌رفت.
۳۲ ساله بود كه پس از جنگ دوم جهانی همسر و دخترش را از دست داد.
در يك گفتگوی راديويی گفت: «تنها شده بودم و ديدم بهترين كار اين است كه نوجوان‌ها را از حبس رهايی دهم.»
از آن پس پيگيرانه تلاش در راستای بهبود وضع زندانيان را آغاز كرد و با رسانه‌ای كردن شرايط گاه غيرانسانی در زندان‌های آلمان، نقش برجسته‌ای در تجديد قانون حبس و زندان‌ها داشت كه در آن هدف از حبس بازگرداندن بزهكار به زندگی عادی اجتماعی تعريف شده است.
او با ۹ هزار زندانی تماس گرفت و به ۶۰ هزار نامه پاسخ داد و مبحث ايجاد شرايط انسانی در زندان‌های آلمان را به عنوان يك مورد حقوقی به سازمان ملل كشاند.
۵۶ ساله بود كه انجمن «كمك اضطراری بيرگيتا وُلف» را بنيان نهاد كه هم اكنون به كار خود ادامه می‌دهد.
افزون بر اين، بيرگيتا فُن روزِن وُلف به زندانیانی كه تازه از حبس آزاد می‌شدند و جامعه ايشان را نمی‌پذيرفت، جا می‌داد و می‌گفت:
«تا حالا كم شده كه اتفاق ناجوری بيافتد، با اينكه بعضی از اينها سال‌ها در اين خانه زندگی كرده‌اند.»
بيرگيتا فُن روزِن وُلف در ۹۶ سالگی در مورناو در جنوب آلمان درگذشت.