بنیانگذار صلیب سرخ

پدر ‌هانری دونان (Henry Dunant) بازرگان بود و مادرش در بیمارستان پدربزرگش به طور رایگان خدمت می‌کرد و به نیازمندان می‌رسید.

خانواده مسیحی باورمندش از کودکی او را در همه کارهای خیرخواهانه خود شرکت می‌دادند.

دبیرستان را پیش از پایان رها کرد و ۱۸ ساله بود که به "جامعه گردآوری اعانه برای نیازمندان" پیوست.

۲۴ ساله بود که پس از پایان یک دوره سه ساله در بانکی به کار مشغول شد ولی دیری نپایید که یک شرکت بازرگانی تولید آرد تأسیس کرد.

۳۱ ساله بود که برای گرفتن امتیاز کار و فروش در الجزایر مستعمره فرانسه، کوشید با امپراتور ناپلئون سوم که برای جنگ با اسپانیا آمده بود، در روستای سولفِرینو در ایتالیای کنونی دیدار کند اما روبرویی با چندهزار زخمی، او را واداشت که از مردم محل کمک بگیرد تا به درمان زخمی‌ها صرف نظر از اینکه سرباز کدام طرف جنگ بوده باشند، بپردازد.

۳۴ ساله بود که خاطراتش را در کتابی با عنوان "به یاد سولفِرینو" با هزینه خود منتشر کرد و اصل "سرباز ناتوان دیگر دشمن نیست و باید با زخمی‌ها و بیماران جنگی از هرکجا که باشند مانند دوست نیازمند رفتار کرد" را پیش نهاد. این اصل یک سال بعد پایه بنیاد و کار سازمانی شد که بعدها "صلیب سرخ" و "هلال احمر" نام گرفت.

دونان با مراجعه به رهبران زن و زنان فرمانروایان کشورها توانست در ۳۴ سالگی ۱۲ کشور را به امضای پیمان ۱۸۶۴ ژنو بکشاند که به سازمان صلیب سرخ امکان می‌داد در هر شرایطی در مصونیت کامل، اسیران و زخمی‌های جنگی را درمان کند و به آنها سر بزند.

از آنجا که او بیشتر از سران سازمانی که خود بنیان نهاده بود، بر بیطرفی صلیب سرخ تأکید داشت، او را کنار گذاشتند و منزوی کردند تا آنجا که بیش از ۲۰ سال در تنگدستی و گوشه‌گیری زیست.

تصادفا سردبیر روزنامه "شرق سوئیس" پس از آشنایی و دیدار با او، گزارشی درباره کتابش که کارمایه بنای صلیب سرخ بود، منتشر کرد که برق‌آسا به سراسر اروپا رسید و نام او را دوباره بر سر زبان‌ها انداخت.

۷۳ ساله بود که در سال ۱۹۰۱ نخستین جایزه جهانی صلح نوبل به او و فرِدِریک پاسی بنیانگذار "سازمان صلح" در پاریس تعلق گرفت.

هانری دونان در ۸۲ سالگی در ‌هایدِن سوئیس درگذشت.