قهرمان ملی و نماد اراده و سرسختی

می‌گفت: «من هیچ کاری نکردم. باید کاری می‌کردم که قرن‌ها ماندگار شود.»

پدر پاوو نورمی Paavo Nurmi نجار و تنگدست بود و او فقط توانست به دبستان برود.

۱۲ ساله بود که پدرش را از دست داد و پادوی يک نانوايی شد ولی آن‌قدر تند می‌دويد و نان‌ها را به مشتریان می‌رساند که کمک بزرگی به خانواده شد.

۱۳ ساله بود که باید درس را رها می‌کرد و در یک ریخته‌گری به پادویی مشغول می‌شد.

از آنجا که به گفته خودش کاری جز دویدن نمی‌دانست، به صفت ویژه فنلاندی‌ها يعنی "سیسو" روی آورد که می‌توان آن را به "کله‌شقی" ترجمه کرد:

«وقتی فکری در سر داری، بايد آن را، چه محال باشد چه ممکن، انجام دهی.»

هر روز در سرما و گرما بی‌استثنا ۲۰ کیلومتر می‌دويد و می‌کوشید رکورد تازه‌ای به دست آورد.

۲۳ ساله بود که در بازی‌های المپيک آنتوِرپِن هلند مدال طلا گرفت و پرچم کشور نوبنیاد فنلاند را در حضور جهانيان برافراشت.

از آن پس مسابقه دو مقاومتی نبود که او در آن مقام اول را به دست نیاورد. فنلاندی‌ها به او می‌بالیدند و او را نماد سربلندی کشورشان می‌دانستند.

او در مجموع ۲۴ بار رکورد دوی مقاومت را شکست و ۹ مدال طلا و ۲ مدال نقره گرفت.

۲۸ ساله بود که در طول یک سال در ۵۲ مسابقه در آمریکا شرکت کرد و تنها در یکی از آنها اول نشد و آن دوی ۸۰۰ متر بود. می‌گفت: «این مسافت برای من زیادی کوتاه است.»

۳۵ ساله بود که کمیته جهانی المپیک شرکت او در رقابت‌ها را به خاطر دریافت پول از برنامه‌ریزان مسابقات، برای همیشه ممنوع کرد و از آن پس ستاره بخت او را به خاموشی برد.

در آن زمان شرکت کنندگان در المپیک تنها از میان آماتورها انتخاب می‌شدند و اجازه کسب درآمد از راه مهارت‌شان را نداشتند.

نورمی که ثروت هنگفتی از حرفه خود به دست آورده بود از ورزش کناره گرفت و با ایجاد شرکت‌های معاملات ملکی، فروشگاه‌های پوشاک و خرید سهام شرکت‌های کشتیرانی به ثروت خود افزود.

۵۵ ساله بود که کمیته جهانی المپیک ممنوعيت شرکت او را لغو کرد تا بتواند در مسابقات المپیک ۱۹۵۲ در فنلاند شرکت و مشعل المپیک را حمل کند.

اما او پس از این بازی‌ها رفته رفته بیمار و ناتوان شد و دیگر سراغ ورزش نرفت.

پاوو نورمی در ۷۵ سالگی در هلسینکی، پایتخت فنلاند درگذشت.