طنزپردازی که تلخ را شیرین می‌سرود

در پاسخ پرسش زندگی پس از مرگ می‌گفت: "چون آنقدرها هم بدبین نیستم به زندگی پیش از مرگ باور دارم".

پدر گئورگ کرایسلر (Georg Kreisler) یک وکیل دعاوی یهودی‌تبار اتریشی بود.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

می‌نویسد: «دبستان که می‌رفتم همیشه بچه‌ها سر راهم را می‌گرفتند تا با "جهوده" کتک‌کاری کنند. یهودی‌ستیزی از همهجای شهرم می‌بارید».

۱۶ ساله بود که اتریش به آلمان نازی ملحق شد. او با خانواده به آمریکا گریخت، در کالیفرنیا موسیقی خواند و شهروند آن کشور شد.

۲۲ ساله بود که به جبهه جنگ دوم جهانی رفت و چون آلمانی و موسیقی می‌دانست، بازجوی افسران و کارگزاران آلمانی شد که اسیر آمریکایی‌ها شده بودند.

پس از جنگ به لس‌آنجلس رفت و برای چند فیلم هالیوودی از جمله برای چارلی چاپلین موسیقی فیلم ساخت و نواخت.

 

می‌نویسد: «جبهه که بودم گاهی برای فراغت حال ترانه‌های طنز می‌ساختم که طبیعتا خیلی‌هاشان درباره مرگ و ویرانی بودند».

۳۳ ساله بود که چون "طنز مرگ" در آمریکا طرفدار نداشت به زادگاهش بازگشت و در تئاترها و کاباره‌ها به خواندن و نواختن پرداخت و آثار زبانزدی مانند "وین چه زیباست بدون وینی"، "کبوتران زهرخورده" و "عاشق آن زن سه چشم آبیام" را به یادگار گذاشت که به خاطر انتقادهای تند چپگرایانه‌اش در رادیوها پخش نمی‌شدند اما همگان در کوچه و خیابان زمزمه می‌کردند.

ترانه‌های طنزآمیز و مردم‌پسند او در عین سادگی از بار ادبی بسیار والایی برخوردارند: «گذشته زمان ترانه‌سرایی رسیده زمان جنایت‌زدایی».

با اینکه همیشه وامدار نظرات چپ بود، اما با احزاب‌ رابطه خوبی نداشت. می‌گفت: «من مثل بیشتر هنرمندان آنارشیستم».

۵۸ ساله بود که طنز و کاباره را کنار گذاشت تا جُنگ‌های شعر، نمایشنامه و رمان بنویسد، اما پافشاری هوادارانش او را باز به جهان طنز و موسیقی بازگرداند.

گئورگ کرایسلر در ۸۹ سالگی در زادگاهش درگذشت.