نخستین شرکت گروهی ایرانیان در رژه همجنسگرایان برلین
۱۳۹۸ مرداد ۶, یکشنبه
حوالی ظهر شنبه، ۲۷ ژوئیه (پنجم مرداد) جمعیت بسیار زیادی در مرکز بخش غربی برلین گرد آمده و بلوار طولانی کورفورستن دام» را پر کرده است. زن و مرد، پیر و جوان، در لباس‌های الوان با هیجان در رفت و آمدند، از هر گوشه صدای موسیقی به گوش می‌رسد، آهنگ‌هایی موزون که هر انسانی را به حرکت وامی‌دارد.
از چند روز پیش گروه ایرانی «شش رنگ» برای شرکت در این جشن بزرگ فراخوان داده است و اکنون شماری از فعالان آن در کنار خروجی مترو با پلاکارد بسیار بزرگی که نقشه ایران بر آن نقش بسته، نظر شرکت کنندگان و تماشاچیان و اهل رسانه را به خود جلب می‌کنند.
شعار «شش رنگی‌ها» که تنها نام زادگاهشان ایران را در بر می‌گیرد، از ویژگی‌های بارز این گروه است. مابقی گروه‌ها و شرکت کنندگان، بدون شعار یا با پخش موسیقی حرکت می‌کنند. حتی لباس گروه ایرانی (با شلوارهای بلند و پیراهن ساده) با لباس‌های دیگران که رنگین هستند، تفاوت دارد.
یکی از برنامه‌ریزان تظاهرات گروه «شش رنگ» که نمی‌خواهد نامش فاش شود، در پاسخ به این پرسش که «چرا بی‌آلایش در این جشن رنگین شرکت می‌کنید» می‌گوید: «ما نه تنها لباس معمولی به تن داریم بلکه حس و حالمان هم با بقیه فرق می‌کند. آنها جشن می‌گیرند، می‌رقصند، می‌نوشند، ما آمده‌ایم که فریاد بزنیم، در مملکت ما چه به سر همجنسگرایان می‌آید. آمده‌ایم روشنگری کنیم و می‌خواهیم صدای ایرانیانی باشیم که امکان حضور در چنین رژه‌هایی را ندارند. آنچه امروز در زادگاه ما می‌گذرد انگیزه‌ای برای جشن و شادی نیست و ما هم جدا از آنها نیستیم.»
گروه «شش رنگ» در بیانیه‌ای که از پیش منتشر شده خواسته‌های خود را مطرح کرده است - از جمله لغو حکم اعدام و زندان برای آمیزش جنسی داوطلبانه میان دو همجنس بالغ، ممنوعیت هر گونه اقدام پزشکی برای تغییر یا تعیین ناخواسته جنیست یک شخص و ممنوعیت هر گونه عملیات و اقدامی که علیه افراد جامعه به دلیل جنسیت آنها اعمال می‌شود.
تظاهرات «کریستوفر استریت دی» که به «رژه افتخار» شهرت دارد، با سخنرانی برگزارکنندگان و فعالان حقوق همجنسگرایان آغاز می‌شود. نخستین سخنران، به نمایندگی از برگزارکنندگان می‌گوید که رژه «کریستوفر استریت دی» حرکتی رنگین و نمادین برای دفاع از حقوق همجنسگرایان و همه گروه‌های اجتماعی و افرادی است که اکثریت جامعه نسبت به آنها رفتاری تبعیض‌آمیز دارد. در این راستا از رنگین‌پوستان و مسلمانان هم نام برده می‌شود، که در جامعه «سفیدپوست» آلمان در اقلیت هستند.
یکی از سخنرانان آیلین کاکاوند است که نسب ایرانی دارد و مسئول رسیدگی به امور مهاجران اتحادیه همجنسگرایان ایالت‌های برلین و براندنبورگ است.
کاکاوند در سخنرانی خود به وضعیت اسف‌بار همجنسگرایان در کشورهایی می‌پردازد که به خاطر گرایش جنسی‌شان باید تبعیض و توهین و حتی زندان و شکنجه را به جان بخرند.
بالاخره انتطار به پایان می‌رسد و رژه آغاز می‌شود و نخستین کامیون با پخش موسیقی موزون، به حرکت در می‌آید. گروه «شش رنگ» جزو سه گروه نخست رژه است و به این ترتیب توجه تماشاچیان و عکاسان را بیشتر به خود جلب می‌کند.
تظاهرات «کریستوفر استریت دی» یادبود اتفافی است که ۵۰ سال پیش رخ داد. در نخستین ساعات روز ۲۸ ژوئیه ۱۹۶۹ پلیس به کافه-بار "استون‌وال این"" (Stonewall Inn) که یکی از پاتوق‌های معروف همجنسگرایان در خیابان کریستوفر (Christopher Street) نیویورک بود حمله کرد. این اقدام با مقاومت همجنسگرایان مواجه شد و گسترش یافت. در آن درگیری که شش روز به طول انجامید شماری از همجنسگرایان دستگیر و تعدادی از دو طرف زخمی شدند.
در «رژه افتخار» برلین هر سال شمار زیادی از چهره‌های برجسته سیاسی و فرهنگی و اجتماعی شرکت می‌کنند. امسال شهردار پیشین برلین، کلاوس وورایت (با پیراهن سفید و عینک)، که از همجنسگرایان سرشناس آلمان به شمار می‌رود نیز حضور داشت.
حضور شماری از بانک‌ها (از جمله دویچه بانک)، شرکت‌های کلان (مانند زیمنس، مرسدس، بایر) و وزارت امور خارجه آلمان در راهپیمایی کریستوفر استریت دی بیانگر اهمیت این رژه حقوق بشری است.
حمایت شهروندان برلین، از سنین و قشرهای گوناگون از «رژه افتخار» همجنسگرایان نشان می‌دهد که جامعه آلمان به حدی از بلوغ فرهنگی رسیده که وجود گروه‌های گوناگون اجتماعی را پذیرا شده است.
آخرین خودروها و افرادی که در «رژه افتخار» برلین حضور داشتند، خودروهای شرکت «نظافت خیابان‌های شهر» برلین و کارکنان آن بود. آنها همزمان با برگزاری راهپیمایی، به نظافت خیابان‌ها و پیاده‌روها پرداختند و هنوز صدای موسیقی آخرین گروه همجنسگرایان در رژه خاموش نشده بود که مسیر چند کیلومتری رژه شسته و رفته، تمیزتر از روز پیش در اختیار شهروندان قرار گرفت.