گزارش گرسنگی در جهان: هنوز ۸۲۱ میلیون نفر در جهان گرسنه‌اند
۱۳۹۷ مهر ۱۹, پنجشنبه
در گزارشی که روز پنجشنبه ۱۹ مهر (۱۱ اکتبر) از سوی "سازمان گرسنگی در جهان" در برلین انتشار یافته، آمده است که در قیاس با سال ۲۰۰۰ حدود ۲۸ درصد گرسنگی کاهش داشته. این رقم در سال گذشته ۲۷ درصد بوده است.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
طبق این گزارش مرگ و میرکودکان در قیاس با سال ۲۰۰۰ اکنون به نصف رسیده است. با این وجود، وضعیت گرسنگی در جهان در مقایسه با سال گذشته چندان تفاوتی نداشته و در ۵۱ کشور وضعیت گرسنگی "جدی" و یا "بسیار جدی" طبقه بندی شده است. در برخی از کشورهای آفریقایی از جمله در آفریقای مرکزی اوضاع بسیار بد توصیف شده است.
تعداد گرسنگان در جهان به ۸۲۱ میلیون نفر رسیده و این رقم به باور نهادهای بین‌المللی مبارزه با گرسنگی نشان می‌دهد که روند مبارزه با گرسنگی در مسیر اشتباهی قرار گرفته است.
هدف جامعه جهانی پایان دادن به پدیده گرسنگی تا سال ۲۰۳۰ است. اما اگر سرعت مبارزه با گرسنگی در سطح کنونی باقی بماند امکان تحقق این هدف در ۵۰ کشور جهان امکان‌پذیر نخواهد بود.
گزارش سالانه گرسنگی را سه سازمان جهانی بر اساس داده‌های سازمان ملل متحد درباره رتبه بندی وضعیت گرسنگان و مرگ و میر کودکان و از جمله رشد کودکان زیر پنج سال منتشر می‌کنند.
گزارش فعلی ۱۱۹ کشور را پوشش می‌دهد. بعضی از کشورها با درآمد بالا مانند آلمان در این فهرست در نظر گرفته نشده است. در کشورهایی مانند کنگو، بوروندی، سودان جنوبی یا سوریه این داده‌ها کافی نبوده و این کشورها هم در این رتبه بندی قرار نگرفته‌اند.
اوضاع آنگولا، رواندا، اتیوپی و میانمار، در شاخص مبارزه با گرسنگی تا ۴۵ درصد بهبود یافته اما در ۱۶ کشور آفریقایی اوضاع بدتر شده و" جدی" گزارش شده است.
در شاخص گزارش سالانه گرسنگی کشورهای آفریقایی از جمله چاد، ماداگاسکار، و زامبیا جزو بدترین کشورها قرار گرفته‌اند. یمن تنها کشوری غیرآفریقایی است که جزو بدترین کشورها قرار گرفته است.
خانم بربل دیکمان، رئیس برنامه کمک برای مبارزه با گرسنگی می‌گوید گرسنگی دلیل و نتیجه مهاجرت است. به گفته دیکمان اکثر مهاجرین در کشورهای خود باقی می‌مانند و در آنجا نیاز به حمایت دارند. او همچنین تاکید کرد به ویژه کشورهای فقیر که این مهاجرین را می‌پذیرند نیاز به کمک دارند. رئیس برنامه کمک برای مبارزه با گرسنگی تاکید می‌کند که همبستگی و کمک‌های بشردوستانه کافی نیست، بلکه مهاجرین باید از امکان اشتغال و تحصیل برخوارد شوند.