1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

نخست وزیر بنگلادش در مصاحبه اختصاصی با دویچه وله

۱۳۹۷ بهمن ۲۶, جمعه

شیخ حسینه، نخست وزیر بنگلادش، از آخرین دوره‌ نخست‌وزیری خود خبر داد. شیخ حسینه که در سومین دوره متوالی نخست وزیری‌اش به‌سرمی‌برد در مصاحبه‌ای اختصاصی با دویچه‌وله گفت می‌خواهد به جوان‌ترها فرصت دهد تا کشورداری کنند.

https://p.dw.com/p/3DOuH
اینس پل، سردبیر (وسط) و دباراتی گوها، رئیس بخش آسیای دویچه وله در دیدار با شیخ حسینه، نخست‌وزیر بنگلادش
اینس پل، سردبیر (وسط) و دباراتی گوها، رئیس بخش آسیای دویچه وله در دیدار با شیخ حسینه، نخست‌وزیر بنگلادشعکس: DW

در انتخابات محلی بنگلادش که اخیرا برگزار شده بود، حزب عوامی خانم حسینه موفق به کسب ۹۶ درصد آرا در پارلمان بنگلادش شد.

شیخ حسینه در اولین مصاحبه‌اش با رسانه‌ای خارجی پس از این انتخابات محلی به دویچه‌وله گفت که این دوره به احتمال زیاد آخرین دوره نخست وزیری وی خواهد بود.

شیخ حسینه در گفت‌وگو با دویچه‌وله می‌گوید: «این سومین دوره متوالی نخست وزیری من است و از آنجایی که پیش‌تر هم نخست وزیر بوده‌ام، با این حساب چهارمین دوره نخست وزیری‌ام محسوب می‌شود. عقیده دارم هر کسی احتیاج به استراحت دارد و ما می‌توانیم از خدمات جوان‌ترها بهره‌مند شویم.»

یک دهه رشد

ده سال گذشته، در دوره نخست وزیری شیخ حسینه، بنگلادش شاهد پیشرفت‌های سریعی بوده است و کم کم از کشوری کم‌درآمد به کشوری با درآمد متوسط تبدیل می‌شود.

طی چند سال گذشته اقتصاد بنگلادش هر سال بین شش تا هفت درصد رشد داشته است، حجم معادلات تجاری چند برابر شده است و سرمایه‌گذاری خارجی افزایش پیدا کرده است.

به گزارش بانک جهانی، علی‌رغم رشد اقتصادی، از هر چهار شهروند بنگلادش، یک نفر فقیر باقی‌ مانده است.

 شیخ حسینه می‌گوید: «مبارزه علیه فقر اولویت من در ادامه این دوره‌ خواهد بود. امنیت غذایی، مسکن، آموزش، بهداشت، فرصت‌های شغلی؛ اینها نیازهای اولیه هستند و طبعا هر فردی در جستجوی زندگی بهتر است و ما باید این نیازها را تامین کنیم.»

نخست وزیر بنگلادش در مصاحبه اختصاصی با دویچه وله

 رشد اقتصادی در مقابل آزادی بیان

توسعه اقتصادی مخالفان شیخ حسینه را ساکت نکرده و آنها نسبت به بی‌تفاوتی خانم حسینه در مقابل محدودیت‌هایی اعتراض دارند که در بنگلادش بر آزادی بیان و متفکران لیبرال اعمال می‌شود.

اما خانم حسینه می‌گوید او از افکار آزاد در کشورش حمایت می‌کند و شنیدن سخنان مخالف را امری عادی می‌داند :«اگر بیشتر کار کنی، بیشتر انتقاد می‌شنوی.»

در بنگلادش خانم حسینه و حزبش، عوامی، به ایجاد اختناق در گفتمان سیاسی در کشور متهم شده‌اند و اینکه می‌خواهند یک حزب را بر کشور حاکم کنند.

این اتهامی است که شیخ حسینه آن را رد می‌کند: «در این دوره کاندیداهای حزب عوامی از بین ۲۶۰ حوزه انتخابیه در بین ۳۰۰ حوزه، رای آورده‌اند. دیگر احزاب هم به پارلمان راه یافته‌اند. پس چگونه می‌توان از نظام تک‌حزبی صحبت کرد؟»

ظهور اسلام‌گرایان

لیبرال‌ها در بنگلادش شیخ حسینه را به دلیل نزدیکی بیش از حد حزبش به گروه‌های بنیادگرایی چون "حفاظت اسلام" مورد شماتت قرار می‌دهند و می‌گویند این حزب سعی دارد محافظه‌کاران مذهبی را خشنود نگه دارد.

نخست وزیر بنگلادش در مقابل این اظهارات موضعی اتخاذ نکرد و به دویچه‌وله گفت: «در این کشور آزادی ابراز عقیده وجود دارد. بنابراین آنها آزاد هستند نظرات خود را بیان کنند.»

در جواب دویچه وله که آیا فشار سازمان‌های اسلام‌گرا بر عزم شیخ حسینه برای رسیدن به اهدافش تاثیرگذار خواهند بود، نخست وزیر بنگلادش می‌گوید: «معلوم است که تاثیر نمی‌گذارند. چیزهایی که تا حالا به‌دست آورده‌ام باقی خواهد ماند و این راه را ادامه خواهم داد.»

پناهجویان روهینگیا در بنگلادش

علاوه بر امور روزمره، دولت بنگلادش باید آوارگان روهینگیا که از استان راخین میانمار گریخته‌اند را سر و سامان دهد.

از تابستان سال ۲۰۱۷ حدود ۷۰۰ هزار تن از قوم روهینگیا از میانمار (برمه سابق) فرار کرده‌اند.

 ارتش میانمار با عملیات گسترده نظامی نسبت به حمله "ارتش آزاد‌ی‌بخش روهینگیای آراکان" در تاریخ  ۲۵ اوت واکنش نشان داد.

 برای حل مشکل پناهجویان روهینگیا، شیخ حسینه مترصد است که کشورش با میانمار ارتباط دیپلماتیک خوب داشته باشد.

 نخست وزیر بنگلادش معتقد است در این راه باید کشورهای همسایه بنگلادش مانند چین و هند هم دست یاری به سوی این کشور دراز کنند. او می‌گوید خصوصا برای بازگرداندن پناهجویان به کشور مبدا، حمایت اتحادیه اروپا نیز لازم است.

شیخ حسینه در مورد حمایت‌های بین‌المللی می‌گوید: «ما نمی‌خواهیم با میانمار بجنگیم. ما می‌خواهیم با هند و چین همکاری داشته باشیم. من فکر می‌کنم جامعه جهانی، از جمله اتحادیه اروپا، مسئولیت‌هایی دارند. مسئولیت آنها نباید محدود به توزیع کمک در اردوگاه‌ها باشد. در واقع وقتی این افراد به کشورشان برگردانده شوند، این کمک‌ها می‌تواند در اختیارشان قرار بگیرد.»