پل طبیعت در تهران؛ مکانی برای ماندن و نه عبور

رسانه‌های غربی از جمله آلمان هنگامی که سراغ ایران می‌روند، معمولا به موضوعاتی سیاسی و گاه اجتماعی می‌پردازند، از نقش جمهوری اسلامی در خاورمیانه و آینده‌ی برجام گرفته تا مسائل حقوق بشری، آزادی بیان و آزادی مطبوعات.

گاه اما گزارش‌هایی هم به چشم می‌خورند که بعدی دیگر از ایران را برای مخاطب غربی نمایان می‌سازند و او را با موضوعی متفاوت آشنا می‌کنند.

روزنامه سراسری آلمانی "فرانکفورتر آلگماینه" در شماره روز پنجشنبه (۵ آوریل / ۱۶ فروردین) در بخش سفر در این روزنامه گزارشی را به پل طبیعت در تهران اختصاص داده؛ پلی که اگر چه چند سالی بیش از احداث و افتتاح آن نمی‌گذرد، اما به یکی از نمادهای پرجلوه و محبوب پایتخت ایران بدل شده است.         

                                                         

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

"هرج و مرج سبب زایش ساختار می‌شود"؛ به نوشته گزارشگر فرانکفورتر آلگمانیه، کسانی که با رفت‌وآمد پرهرج‌ومرج خودروها و ترافیک پایتخت ایران آشنا هستند، احتمالا این فکر به ذهنشان خطور می‌کند که لیلا عراقیان، طراح پل طبیعت از جمله‌ی یادشده برای خلق اثرش الهام گرفته است.

پل طبیعت که پلی پیادرو است، پارک‌ طالقانی و پارک آب ‌و آتش را به یکدیگر پیوند می‌دهد. این پل ۲۷۰ متری از ساختاری منحنی برخوردار است. عرض این پل نیز ثابت نیست و در قسمت‌های مختلف از ۶ تا ۱۳ متر تغییر می‌کند.

سازه‌ی فولادی پل طبیعت  که ۲ هزار تن وزن دارد بر سه ستون عظیم درخت‌شکل استوار است. برای جای‌گذاری این ستون‌ها نقاطی انتخاب شده‌اند که کمترین درخت‌ها را داشته‌اند تا طبیعت از این راه دچار کمترین میزان صدمه شود.

ساخت پل طبیعت چهار سال به طول انجامید. به نوشته فرانکفورتر آلگماینه سایه‌ی تحریم‌های غرب علیه ایران در آن زمان بر احداث پل طبیعت نیز سنگینی می‌کرد و تهیه مصالح لازم برای ساخت آن با دشواری‌هایی همراه بود.

این پل در نهایت در سال ۲۰۱۴ به بهره‌برداری رسید. در نخستین سال گشایش پل طبیعت بیش از چهار میلیون نفر از آن دیدن کردند.

گزارشگر فرانکفورتر آلگماینه در نوشته‌ی خود بیش از همه به معماری و ویژگی‌های منحصر به فرد پل طبیعت پرداخته است. یکی از این ویژگی‌ها ساختار منحنی‌شکل آن است.

لیلا عراقیان، طراح این پل بر آن بود، پلی بسازد که رهگذران و گردشگردان تنها از روی آن عبور نکنند، بلکه روی آن توقف کنند و بمانند، آنهم نه تنها در یک سطح، بلکه در سه سطح گوناگون.

او خود می‌گوید: «من نمی‌خواستم که پل طبیعت فقط یک مسیر باشد که دو پارک را به هم وصل می‌کند، من تمایل داشتم که این پل جایی باشد که مردم در آنجا توقف کنند، از منظره لذت ببرند و وقت بگذرانند.

گرفتن عکس و سلفی نیز طبیعتا یکی از سرگرمی‌های رایج گردشگردانی است که پا روی این پل می‌گذارند.

تنوع چشم‌انداز

به نوشته گزارشگر فرانکفورتر آلگماینه رهگذران و گردشگردان هر چند قدمی را که روی این پل پشت سر می‌گذارند، با نما و چشم‌انداز دیگری روبرو می‌شوند. با توجه به همین تنوع است که می‌توان ساعت‌های زیادی را روی این پل گذراند و از فضاها و چشم‌اندازهای گوناگون لذت برد.

در پل طبیعت همچنین کافه‌ها، رستوران‌ها، جایگاه‌ها و فضاهای تفریحی متعددی برای استراحت و مکث در نظر گرفته شده است. این پل از دور به رودخانه‌ای عظمیم می‌ماند و فضاهای ویژه‌ی ‌استراحت نیز به جزیره‌هایی کوچک در این رود شبیه‌اند.

نورپردازی‌های گوناگون در شب نیز سبب می‌شود که پل طبیعت در ساعات مختلف شبانه‌روز چهره‌ای دیگر به خود بگیرد. خبرنگار فرانکفورتر آلگماینه در پایان گزارش خود می‌نویسد: «پل طبیعت شب‌ها از دور به سفینه‌ای فضایی می‌ماند که بر پایه‌هایی فولادی فرود آمده است. این پل تجلی تصوری از آغاز آینده است.»

لیلا عراقیان که در زمان طراحی این پل ۲۶ سال بیش نداشت، در دانشگاه‌های شهید بهشتی و همچنین بریتیش کلمبیا در ونکوور کانادا تحصیل کرده است. پل طبیعت جوایز ملی و بین‌المللی زیادی به دست آورده است، از جمله جایزه معماری "آقا خان" در سال ۲۰۱۶ و همچنین جایزه معماری Architzer A+ در سال ۲۰۱۵ میلادی.