Триесетгодишната војна: битка за религија, моќ и територија

Војната во најголем дел се водеше во места каде сѐ уште имаше нешто да се јаде или да се украде. Земјоделците беа измачувани за да откријат каде ја кријат храната. Шведските платеници го тероризираа населението со ткн. „Шведски пијалок“- тортура во која мешавина на урина, измет и валкана вода се сливаше директно во нивните грла.

Густав II Адолф од Шведска влезе во војната во 1630 година со цел да ги спаси германските протестанти и да го зголеми своето влијание во Европа. Тој ја спречи победата на католиците предводени од Светиот римски император, и беше активен командант кој лично ги предводеше своите трупи во битките.

Една од најголемите битки во Триесетгодишната војна се случи на 16 ноември 1632 година во Лицен, со огромни загуби но без јасен победник. Мнозински шведската протестантска армија под водствот на кралот Густав II Адолф (на фотографијата) се бореше против трупите на императорот предводени од Албрехт фон Валенштајн. Шведскиот крал беше убиен, со што католиците извојуваа пропаганда победа.

Имаше и профитери: команданти кои регрутираа војници, организираа професионални армии и уживаа во колежи. Најуспешен беше генералот Албрехт фон Валенштајн на страна на императорот. Тој воведе систем на давачки според кој земјоделците, трговците и граѓаните имаа обврска да обезбедат храна, па дури и плата за војниците. Мотото на Валенштајн беше „Војната сама ќе се нахрани“.

Егзекуциите и мачењето беа секојдневна појава. Уметникот и сведок Жак Кало го наслика хоророт на Триесетгодишната војна во своите дела. Кало го претставуваше населението и како жртва, но и како соучесник. Неговото најпознато дело „Бесење“ е сведоштво за тие времиња.

Речиси никој не веруваше дека е можно, но беше постигнато. По пет години подготовки и преговори во протестантскиот град Ознабрик и во католичкиот Минстер, двете страни потпишаа мировен договор во Минстер. Вестфалискиот мир сѐ уште се смета за инспирација за решавање на конфликтите денес.