328 дена: од револуција до „Договорот 2+4“

9. ноември 1989: Гинтер Грабовски само патемно за спомена слободата за патување на граѓаните од ГДР. Она што следеше е еден емоционална првична експлозија во историјата. Уште истата вечер кога беа изговирени историските зборови, илјадници источноберлинци јурнаа преку граничните премини. Во западниот дел беа пречекани со одушевување.

13. ноември 1989: Ханс Модров, шеф на партијата СЕД за Дрезден, требаше да спаси што може да се спаси. Четири дена по падот на Берлинскиот ѕид, Народното собрание го избра за претседател на Министерскиот совет. Тој се најде на однапред загубена позиција, зашто пратениците и‘ откажаа безусловна послушност на дотогаш се‘моќната Партија на социјалистичкото единство на Германија.

28. ноември 1989: Планот на Кол од десет точки, претставен на 28. ноември во Бундестагот, одекна како бомба. Германците покажуваат „растечка ароганција“, протестираше францускиот министер за надворешни работи Ролан Дима. Фактички, никој претходно не бил консултиран. Документот беше роковник до државното единство.

3. декември 1989: под притисок на „гласањето со нозе“, капитулираше Политбирото, како и Централниот комитет, поднесувајќи оставки, вклучувајќи го и Егон Кренц, кој со отстапки кон граѓанските движења сакаше да ја спаси Германската Демократска Република како држава.

19. декември 1989: Настапот на Хелмут Кол пред дрезденската Фрауенкирхе е емоционална кулминација. Канцеларот со изборот на зборови и тонот ги погоди чувствата на неколкуилјадните Источногерманци. Тој зборуваше за својата цел - обединување на нацијата во мир и слобода. Во странство говорот предизвика импресионираност, а масата беше одушевена.

15. јануари 1990: мнозинството централи на Штази во општините веќе беа под контрола на граѓанските движења. Но, не и Централата во улицата Норманен во Берлин. Без сведоци, овде беа уништени доказите за махинациите на државните функционери. Кога демонстрантите ја „зазедоа“ зградата на Штази, многу акти веќе не постоеја.

18. март 1990: Избори за Народно собрание во ГДР. Првенствено Хелмут Кол ги мобилизираше масите. Канцеларот собра еден милион луѓе на своите настапи на плоштадите. Но, кај истражувачите на јавното мислење СПД (наследничка на СЕД) важеше за фаворит. Но, следеше сензација: Коловата Граѓанска алијанса однесе јасна победа пред СПД.

1. јули 1990: Обединувањето е одамна завршена работа и следи воведување пазарно стопанство и во Источна Германија. Во Бон на 18. мај е потпишан Државен договор за економска, монетарна и социјална унија. На 1. јули и граѓаните во ГДР ја добиваат западногерманската марка. Am 1. Juli ist es soweit: Die DDR-Bürger bekommen die D-Mark.

15./16. јули 1990: Членството на единствена Германија во НАТО за московското раководство долго ја претставува највисоката од сите пречки на патот кон германскто обединување. Но, НАТО покажува нагласена дефанзивност. Москва е смирена. Кол во Кавказ ја доби согласноста од Горбачов за членство во НАТО на обединета Германија.

23. август 1990: пратениците во Народното собрание на ГДР изгласаа приклучување кон Сојузна Република Германија. Грегор Гизи, шефот на ПДС, пожнеа само смеа за својот коментар дека парламентот го изгласа „залезот на Германската Демократска Република“.

12. септември 1990: на крајот, се‘ се врти околу парите. Владата во Бон му понуди на Советскиот Сојуз 12 милијарди марки како компензација за повлекувањето на Црвената армија од Источна Германија. Премалку, сметаше Горбачов. Кол прво остана цврст, но потоа додаде уште три милијарди кредит. Патот за потпишување на „Договорот два плус четири“ беше слободен.

3. октомври 1990: Министрите за надворешни работи на победничките сили од Втората светска војна во Њујорк се откажаа од сите специјални права и тројцата градски команданти во Источен Берлин беа развластени. Народното собрание заседаваше последен пат, ГДР го напушти Варшавскиот пакт. Во 0 часот пред Рајхстагот се развеа германското знаме. Присутни беа приближно два милиона луѓе.