Seçimler Sünnilerin iktidarını noktaladı

Irak’ta daha önce de defalarca seçim yapıldı, ama sonucu- özellikle de Saddam Hüseyin döneminde- önceden belli idi ve katılım yüzde yüze yakındı. Ya da 1954’de olduğu gibi sonuç iktidar sahiplerinin hoşuna gitmezse seçimler iptal edilirdi. Bu deneyimlerin ışığında, Iraklılar bu kez sandık başına gitmeyi reddetseler de, bu anlaşılır bir şey olurdu. Üstelik geçmiş seçimlerin aksine bu kez sandık başına gitmek hem kişisel bir risk taşıyordu hem de seçimlerin bir şeyi değiştireceğinin garantisi yoktu.

Tüm bunlara rağmen sandık başına giden Iraklıları kutlamak gerek. Üstelik katılım oranı birçok köklü demokrasiyi kıskandıracak düzeyde gerçekleşti. Bu demokrasilerle Irak arasındaki fark ise şu noktada ortaya çıktı: Birçok Avrupa ve Kuzey Amerika ülkesinde seçmen için sandık başına gitmek neredeyse sıkıcı bir göreve dönüştü, Irak’ta ise seçim politik katılım isteğinin açık bir göstergesi idi, üstelik ülke seçimlerden sonra da demokrasiden uzak olmasına rağmen. Seçimlere katılım Iraklıların umutlu olduğunu gösteriyor, en azından katılım olmaksızın umutlarının gerçekleşmeyeceğini bildiklerini.

Bu özellikle Irak’ta şimdiye kadar ayrımcılığa uğrayanlar, Şiiler ve Kürtler için geçerli. Şii çoğunluk ilk kez özgür seçimlerle iktidarda pay sahibi olmak istediğini dile getirdi. Kürtler de karşılarına çıkan fırsatın farkında idiler. Irak’ta gelecekte bu iki grubun katılımı olmaksızın iktidarın oluşturulması mümkün olmayacaktır.

Sünnilere gelince... Kötümserler için Sünnilerin seçimlere katılmaması, sonucu geçersiz kılmak için bir fırsat. Birçok Sünni Iraklının seçime terör tehdidi nedeniyle katılmadığını düşünsek bile, bu Irak’taki seçimleri geçersiz saymak için yeterli bir neden mi? Bence değil. Sünniler zaten nüfusun % 20’sini oluşturuyor, bunların bir kısmının seçimi boykot etmesi anlaşılır. Bu seçimlerle azınlık Sünnilerin Irak’taki iktidarı da sona erdi. Kuşkusuz Sünni nüfusun çoğunluğunu sandık başına gtimekten alıkoyan terör tehdidi idi. Bu yüzden oy kullanmamaları anlayışla karşılanmalı. Ama onların da ülkenin normalleşmesinden yararlanacakları kesin. Iraklıların çoğunluğu, şiddet yanlılarına açıkça hayır dedi. Şimdi oluşturulacak parlamento ve hükümete de açık bir görev verdi. Kuşkusuz terör yanlılarına “hayır”, işgal güçlerine “evet” anlamına gelmiyor. Iraklılar politik olgunluklarını ortaya koydukça, işgal güçlerinin ülkeden ayrılması zamanı da gelecektir. Seçimler bu yönde atılmış ilk adım idi.